3. Individu of gemeenschap

Scheidingen, vrije relaties, emancipatie, abortus, euthanasie: het zijn allemaal verschijnselen van onze tijd. Veel is er al over gezegd, veel over geschreven. Ieder verschijnsel is een probleem apart. Toch hebben deze zaken iets gemeenschappelijks! Ze komen allen voort uit dezelfde bron: het ik-gerichte denken. De mens met z'n rechten staat hier centraal. De mens wil z'n eigen weg gaan. Jongeren, ook kerkelijke jongeren, willen zich ontworstelen aan het gezag van de ouders. Je mag toch zelf zelf weten wat je denkt of voelt! De werkelijkheid van vandaag.

Toch is het niet vreemd dat de wereld er zo uitziet. Immers, wij maken deel uit van deze wereld. Ja, we vormen deze wereld. En wat is de werkelijkheid van ons bestaan? Dit, dat we eerst aan onszelf denken. Het ik-gerichte denken mag bij de één wat sterker naar voren komen dan bij de ander, maar het leeft toch bij allen: je eigen weg gaan! Los van anderen, los van God. Het is de geest van deze tijd om te breken met traditionele gemeenschapsvormen. En dit is de geest van ons boze hart; je eigen weg gaan, zonder de beknellende band van anderen. Het openbaarde zich reeds zo snel na de zondeval bij Kaïn.

Hij sloeg z'n broer Abel dood en sprak: "Ben ik mijns broeders hoeder?" Het ik-gerichte denken! Zoals Kaïn z'n eigen weg ging, zo gaan ook velen in onze tijd hun eigen weg. En de overheid? Van overheidswege wordt er veel gedaan aan de sociale zorg en medische voorzieningen. Met de benaming 'zorgzame samenleving' probeert men te wijzen op de noodzaak van de verantwoordelijkheid ten opzichte van elkaar.

Maar, het is alles verzakelijkt. Erger nog: de zorg voor de ander komt los te staan van de gemeenschap die God gaf, namelijk het huwelijk en het gezin. Zo wordt er in de folder "Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" geschreven: "Als je als meisje (hetzelfde geldt voor jongens) na 1 januari 1990 18 jaar wordt en samenwoont met een partner...."

Hieruit blijkt dat het een geaccepteerde zaak is dat twee mensen niet tot een huwelijk komen, maar wel als gehuwden bij elkaar leven. Het is te betreuren dat in de 1990-maatregel de indivualisering binnen de samenleving van overheidswege gestimuleerd wordt.

Gods Woord

Vanaf het allereerste begin heeft het Christendom een andere weg gewezen voor de mens. De eerste Christenen waren een voorbeeld voor hun omgeving. Er ging een goede reuk van hen uit, zodat een ieder opmerkte: "Ziet, hoe lief zij elkander hebben". Lees maar eens Handelingen 1 en 2. De eerste christengemeente was "eendrachtelijk bijeen". Er was geen plaats voor egoïsme en geen plaats voor het individualistisch denken.

Wanneer Ananias en Saffira wel aan zichzelf denken en op oneerlijke wijze zich mooier voordoen dan de werkelijkheid is, wordt dit door de Heere op vreselijke wijze gestraft (Handelingen 5 : 1-11).

Hoe was het mogelijk dat er zo'n sterke eenheid was binnen de eerste christengemeente? De liefde tot de naaste komt voort uit de liefde tot God. De leden van de eerste christelijke gemeente hadden God lief.

Daarom was er een onderlinge band en eensgezindheid. "Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad, en Zijn Zoon gezonden heeft tot een verzoening van onze zonden" (Johannes 4 : 10). "Geliefden, indien God ons alzo lief heeft gehad, zo zijn ook wij schuldig elkander lief te hebben" (vers 11).

Dan hoeven we niet langer te wijzen naar de overheid en naar anderen. Het grootste kwaad vinden we dan in ons eigen hart. De oprechte liefde tot de naaste wordt gemist, wanneer de waarachtige liefde tot God ontbreekt.

Individu en gemeenschap

Ten diepste is ieder mens een individualist. Niemand is er die de eer van God op het oog heeft en het heil van de naaste. Maar, wat een wonder! God stelt belang in het individu. In Gods ogen is de individuele mens belangrijk.

Immers, de Heere Jezus heeft het Zelf gezegd: "Ik zeg ulieden, dat er alzo blijdschap zal zijn in de hemel over één zondaar, die zich bekeert, meer dan over negen en negentig rechtvaardigen, die de bekering niet van node hebben" (Lukas 15 : 7). Eén zondaar, één Zacheüs, één tollenaar, één Lydia, één moordenaar die reeds aan het kruis hing.

Gods liefde gaat uit naar de enkeling, naar de individuele mens. Toen de herders dit Evangelie hoorden, zeiden ze tot elkaar: "Laat ons zien het woord, dat er geschied is....". Geen redenering, maar geloof! "En zij kwamen met haast". En wie vonden ze? Maria en Jozef, "en het Kindeken liggende in de kribbe". De liefde door God gewerkt, verwekt ook een hartelijk liefde tot de naaste.

Dan pas kunnen we niet langer onze eigen weg gaan. Dan begeren we de voetstappen van Jezus Christus te drukken. Hij dacht in de eerste plaats aan de eer van God en het heil van zondaren en zondaressen. Door Zijn dood worden vijanden met God verzoend (Romeinen 5: 10), omdat Hij met de overtreders is geteld geweest, en Hij veler zonden gedragen heeft, en voor de overtreders gebeden heeft (Jesaja 53: 12).

Deze liefde verbindt aan elkaar. Wanneer Christus' liefde in het hart van overtreders ervaren wordt, worden mensen zich bewust van hetgeen de Heidelbergse Catechismus hen voorhoudt: dat elk zich moet schuldig weten, zijn gaven ten nutte en ter zaligheid van de andere lidmaten gewilliglijk en met vreugde aan te wenden (zondag 21). Geen individualisering.... geen ik-gericht denken, maar gemeenschaps-denken ten dienste van anderen, waar Christus in het middelpunt staat, vormen individuen een gemeenschap.

Het antwoord

Waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen! De liefde wordt zo schrijnend gemist in deze wereld. Het is één van de tekenen van de tijd, dat de liefde zal verkouden (Mattheüs 24: 12). Als resultaat daarvan is er individualisme, vereenzaming, wanhoop en in het ergste geval de dood (zelfmoord). Ook de apostel Paulus geeft een scherp getuigenis daarvan in 2 Timotheüs 3: 1-4. Want de mensen zullen zijn liefhebbers van zichzelf.... zonder natuurlijke liefde, zonder liefde tot de goeden, meer liefhebbers der wellusten dan liefhebbers Gods. Dat tekent onze tijd: de 90-er jaren.

En wat is het antwoord? Wat is jouw antwoord? Het enige antwoord dat gegeven kan worden is dat de christelijke gemeente aan de samenleving laat zien dat zij liefhebbers Gods zijn en de naaste dienen.

Christus heeft in het hogepriesterlijk gebed gebeden: "Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor degenen, die door hun woord in Mij geloven zullen. Opdat zij allen één zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn; opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt" (Johannes 17 : 20 en 21). Dat is het enige en juiste antwoord dat gegeven kan worden aan de wereld waarin de individuele mens centraal staat. Dan wordt door genade eigen liefde gedood en is er plaats voor de liefde tot God en de liefde tot de naaste. Dan bestaat het antwoord dat op de 1990-maatregel gegeven wordt niet alleen in woorden, maar ook uit daden. Paulus wekt de gemeente van Rome op: "Doch de God der lijdzaamheid en der vertroosting geve u, dat gij eensgezind zijt onder elkander naar Christus Jezus; opdat gij eendrachtelijk, met één mond, moogt verheerlijken de God en Vader van onze Heere Jezus Christus" (Romeinen 15: 5 en 6).

Mariëlle Bolier, modeontwerpster: "Op eigen benen kunnen staan vind ik ontzettend belangrijk voor een meisje"

Nu zit ik sowieso nogal zelfstandig in elkaar, ik bepaal graag m'n eigen weg. En natuurlijk helpt het dat ik destijds heb gekozen voor iets waar ik goed in ben en wat ik leuk vind. Ook al was ik niet zo succesvol geweest als nu, dan nog zou ik tevreden zijn met wat ik nu doe, met hoe ik nu door het leven ga. Je moet nu eenmaal keuzes maken in het leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen