Martelaar onder een open hemel

Na het Pinksterfeest groeide de christengemeente in Jeruzalem hard. Ondanks vervolgingen en bedreigingen deden de apostelen zo goed mogelijk hun werk in de grote gemeente. Toch komt er ontevredenheid onder de buitenlandse Joden, de Grieken, die zeggen dat hun weduwen achtergesteld worden in de dagelijkse verzorging met voedsel, kleding en geld. Om de schijn des kwaads te vermijden, zouden de apostelen meer tijd aan de armen moeten besteden, maar ze zien de verkondiging van het Woord als hun eerste opdracht. Ze willen niet dat deze taak in de verdrukking komt door de zorg voor de armen en de weduwen. Daarom stellen ze voor dat er zeven mannen gezocht moeten worden die zullen gaan zorgen voor de armen, zieken en weduwen. Het moeten mannen zijn van wie gebleken is dat ze te vertrouwen zijn. Ze moeten vol geloof en liefde zijn en vol ijver voor de naaste. Ze moeten wijsheid bezitten en dal alles in de praktijk kunnen uitvoeren.
Het zijn hoge eisen die gesteld worden, maar toch worden er zeven mannen gevonden. Eén naam springt er uit: Stefanus. Van hem wordt nog eens extra gezegd dat hij vol is van geloof en van de Heilige Geest. Voor deze zeven mannen wordt gebeden en hen wordt de handen opgelegd, waarmee zij de opdracht ontvangen om naast de apostelen te arbeiden.
De Heilige Geest werkt krachtig in Stefanus, zodat hij wonderen en tekenen doet. Zo begint hij zijn werk in de gemeente. Eigenlijk is hel voldoende als hij alleen gaven uitdeelt, weduwen en wezen helpt, armen en zieken bezoekt. Dat is immers zijn roeping? Maar hij doet meer. Bij zijn bezoeken merkt hij dat er ook nood is, die je niet alleen met geld en gaven oplost. Hier moet gepraat en vermaand worden, gebeden en gesmeekt. Hij geeft geestelijke hulp bij zorgen, strijd en moeite. Zelfs mag hij door Gods kracht zieken genezen. Zo wordt hij spoedig geacht, gewaardeerd en geliefd in de gemeente.
Maar juist waar Gods werk bloeit, gaat de duivel er tegenin. Velen gaan het hem moeilijk maken, zelfs tot de dood toe! Enkele geleerden uit de diverse synagogen van Jeruzalem proberen Stefanus van dwalingen te beschuldigen, opdat zijn invloed op het volk zal verminderen. Door allerlei twistvragen over de Messias, over het geloof en over godsdienstige zaken, proberen ze hem in het nauw te drijven. Maar dat mislukt. De Geest Die in Stefanus is, geeft hem een scherpe blik op al het verkeerde, dwaze en valse dat ze naar voren brengen en geeft hem wijsheid om krachtig en helder te antwoorden. Dit alles wekt nog meer vijandschap en afgunst op, zodat zij anderen op gaan stoken om rond te vertellen dat hij lasterlijke dingen spreekt over Mozes en God. Iedereen in de gemeente en de stad moet het horen, maar ook de Joodse Raad. Daarom wordt hij gevangen genomen. De beschuldiging luidt als volgt: hij spreekt lasterlijke woorden over de tempel en de wet, want wij hebben hem horen zeggen dat Jezus de tempel af zal breken en de wet veranderen. Het is geen angstige sprakeloze Stefanus die dan voor het Sanhedrin staat, maar ze zien zijn gezicht blinken als van een engel. Eindelijk verbreekt de hogepriester Annas de gespannen stilte en vraagt aan Stefanus of dit alles waar is. Stefanus zegt geen 'ja' en geen 'nee', maar houdt een rede die voor het grootste deel een overzicht is van Gods bemoeienissen met Israël en Israëls houding daartegenover. Hij gaat via Abraham naar Mozes, via de tabernakel naar Salomo's tempel en hij eindigt er mee dat Gods nabijheid niet gebonden is aan de tempel, waar zij het in hun beschuldiging voor opnemen. Tenslotte beschuldigt hij het Sanhedrin ervan dat zij moordenaars geworden zijn van de Rechtvaardige en de wet die Stefanus veranderd zou hebben, hebben ze zelf niet gehouden. Hij krijgt geen gelegenheid hen Christus nog te verkondigen. Zijn prediking brengt hen niet tot schuldbesef, maar ze verharden er door.
Tijdens de toespraak luisteren de oversten, gedwongen door een goddelijke macht, die afstraalt van Stefanus' gezicht. Maar als Stefanus zegt dat zij net als hun vaderen hardnekkig en ongehoorzaam zijn en dat zij net als hun vaderen ook de profeten doden, ja zelfs de Zoon van God, barsten ze los vol vijandschap. Stefanus voelt die ommekeer en blikt omhoog, waar hij zijn Helper weet. Vol verwondering roept hij dan uit: 'Zie, ik zie de hemelen geopend en de Zoon des mensen staande ter rechterhand Gods!' De Joden worden nu nog woedender. Ze overschreeuwen hem en stoppen hun oren dicht om verder spreken onmogelijk te maken. Ze grijpen hem vast en slepen hem temidden van het oproerige volk buiten de stad. Ze doen hun bovenkleding uit en geven die in bewaring aan Saulus van Tarsen en ongehinderd gooien ze vol woede stenen naar Stefanus. 'Heere Jezus, ontvang mijn geest,' bidt hij. Als de stenen hem dodelijk treffen, valt hij op zijn knieën en roept met een grote stem: 'Heere reken hen deze zonde niet toe'. Biddend voor zijn vijanden sterft hij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen