Delen Met Vrien Den

Het wordt helemaal stil in de kamer. Ze horen direct aan de stem van Tim dat er iets ernstigs aan de hand is. Nieuwsgierige en vragende ogen kijken hen aan, de spanning is voelbaar. “Jullie hebben wel gemerkt dat Olivia de afgelopen dagen niet op school is geweest”, begint Tim voorzichtig, terwijl hij zich bewust is van het kritische gehoor om hem heen. Er klinkt instemmend gemompel van hun vrienden.

“Sst”, sist Morris, die vindt dat iedereen stil moet zijn. Er volgt een gespannen stilte in de kamer, die alleen wordt doorbroken door het fluiten van de kanarie die geniet van de zon die door het raam schijnt op deze warme namiddag in september. Tim ademt diep in en vervolgt: “Olivia en ik... Eh… we verwachten een kindje. Olivia is zwanger.”

vrienden, dat zien Tim en Olivia goed. Tim voelt zich opge Of er een bom ontploft in de kamer. Zo geschrokken zijn delucht dat ze eindelijk hebben verteld wat er aan de hand is, maar tegelijkertijd overheerst de angst voor de reacties van hun vrienden. Hoe zullen ze reageren?

Het blijft een lange tijd stil. Jesse is de eerste die begint te praten en de stilte doorbreekt. “Man, man, man. Wat schrik ik”, zegt hij zacht. Mark fluistert vol ongeloof: “Hoe kon je?” Tim voelt de ogen van hun vrienden op zich gevestigd en ziet de uiteenlopende reacties in hun blikken. Siënna heeft tranen in haar ogen. Olivia houdt zich dapper, maar Tim weet dat dit moment voor haar zeker niet gemakkelijk is. Ze knippert met haar vochtige ogen en leunt tegen Tims borst. Hij geeft haar een liefdevolle zoen op haar voorhoofd en zegt zachtjes: “Ik ben trots op je.”

Sanne komt naar Olivia toe, omhelst haar en zegt met trillende stem: “Sterkte, meis”. Het klinkt oprecht en vol mede-leven. De anderen zwijgen en staren naar de grond, diep in gedachten. Na een poosje komen de gesprekken weer op gang. Niemand veroordeelt Olivia en Tim, in tegenstelling tot wat Tim had verwacht. Hij is er dankbaar voor hoe hun vrienden reageren en voelt een zucht van opluchting door zich heen stromen. Dit zijn nu hun vrienden, ze staan achter hen in deze moeilijke tijd.

Opgelucht dat ze hun geheim met hun vrienden hebben gedeeld, kijken Tim en Olivia elkaar aan. De warme, bruine ogen van Olivia zoeken in de helderblauwe ogen van Tim. Ze vinden verstandhouding en verbondenheid. Echte vriendschap. Liefde ook. Ze realiseert zich dat ze dit allemaal nodig heeft, want nu wacht hen de uitdaging om hetzelfde nieuws met hun ouders te delen. Terwijl hun vrienden in de woonkamer met elkaar praten, trekken Tim en Olivia zich stilletjes terug in de keuken, weg van de aandacht van anderen.

Tim fluistert: “Het viel best mee, hè?” Hij weet niet zeker of hij Olivia wil overtuigen of zichzelf. Want echt meevallen doet het natuurlijk niet. Olivia knikt instemmend, maar haar blik verraadt dat ook zij nog steeds gespannen is. Ze leunt met haar hoofd tegen Tims borst en hij drukt opnieuw een zachte kus op haar voorhoofd. “Ik ga friet in de pan gooien, ga je mee?” vraagt Tim op gedempte toon. Olivia pakt Tims arm en helpt hem mee naar buiten, de schuur in, waar ze de frituurpan aanzetten.

Terwijl de friet in het hete vet borrelt, stelt Olivia aarzelend een belangrijke vraag: “Tim, wanneer gaan we het aan mijn ouders vertellen? En aan jouw moeder?” Nu onze vrienden het weten, wil ik eigenlijk dat onze ouders het ook zo snel mogelijk horen.”

Tim voelt de angst en zorgen van Olivia en hij drukt haar nog steviger tegen zich aan. “Ik begrijp het, liefje. Ik ben ook bang voor het verdriet dat we onze ouders gaan aandoen”, zegt hij zachtjes. Olivia legt haar hoofd weer op zijn borst, en Tim voelt haar hartslag tegen de zijne. “O Tim, je wilt niet weten hoe bang ik ben”, fluistert ze. “Maar ze moeten het toch weten?”

Tim knikt instemmend. “Ja, dat moeten ze. Zullen we vanavond samen naar jouw huis gaan?” Olivia schrikt en kijkt hem met angstige ogen aan. “Het moet, lieverd. Echt waar. Laten we er maar meteen mee beginnen, dan hebben we het gehad.” Olivia zucht en knikt instemmend. Tim omhelst haar en samen gaan ze terug, Tim hinkelend op zijn zere enkel. Olivia zet de borden voor het avondeten op tafel.

Tim ziet tegen de avond op. Hij vraagt zich af hoe de ouders van Olivia zullen reageren. Hij is niet eens meer bang dat ze boos zullen worden, maar dat ze verdrietig zullen zijn. Terwijl ze samen met hun vrienden nog wat napraten, blijft de ontmoeting met Olivia’s ouders als een donkere wolk boven Tim hangen. Hij eet nauwelijks een hap van zijn friet en ziet aan Olivia dat zij er net zo aan toe is. Zijn gedachten dwalen telkens af naar dat onvermijdelijke moment.

Na het eten, helpt iedereen Tim met het opruimen en het vullen van de vaatwasser. Daarna gaan hun vrienden naar huis. Olivia legt haar armen om Tims nek zich en vraagt zacht: “Wil je nog even alleen zijn op je kamer?” Tim is opgelucht dat ze het voorstelt, want eigenlijk wilde hij het zelf niet vragen.

“Graag”, zegt hij. Hij geeft haar een zoen op haar wang voordat hij naar zijn kamer strompelt. Hoe zullen zijn moeder, zijn broertje en Olivia’s ouders reageren? Tim piekert zich suf...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen