Het Ongeluk

Als ze bij de keet aankomen, zet Morris zijn scooter tegen de muur. Opeens krijgt Tim een idee. Hij gaat zijn Tomos, die nu saai grijs is, in opvallende kleuren spuiten. Wat zullen ze op school opkijken! Morris is gelijk enthousiast over het idee. “Welke kleuren ga je gebruiken?” Tim denkt even na. “Misschien iets met roze, dat lijkt me wel grappig.” Hij zet zijn brommer op een stuk zeil in het gras en pakt een roze en zwarte spuitbus. Hij schudt de bussen goed, maar net als hij de dop eraf wil halen, sist Morris: “Rennen Tim, handhaving!”

Tim gooit de verfbussen op de grond en rent samen met Morris weg, naar het gat in de heg dat ze eerder gebruikten om aan de handhaving te ontsnappen. De schuur is namelijk al lang geleden verboden terrein verklaard door de gemeente. Ze mogen er niet meer komen. Morris’ vader vindt het onzin, want de schuur staat op een stuk land naast hun huis en niemand zou er last van moeten hebben. Toch blijven de handhavers hen aanspreken als ze er zijn.

De jongens kruipen door de heg en als snel zijn ze aan de andere kant. Even later steken ze de weg over. Tim kijkt achterom om te zien waar Morris is en let niet goed op de stoep voor hem. Plotseling struikelt hij en maakt een harde smak voorover. Morris, die wat minder hard liep, komt nu snel naar hem toe. “Ze zijn weg. Gaat het?” vraagt Morris. “Ja hoor”, liegt Tim, zijn gezicht vertrokken van de pijn. “Kun je me even overeind helpen?” Morris helpt hem, maar wanneer Tim probeert te staan, voelt hij plotseling een hele erge pijn in zijn voet. Gelukkig lukt het hem om, met de hulp van Morris en met veel pijn, naar Morris’ huis te lopen. Daar gaat hij op een stoel zitten. Morris’ moeder haalt een ice pack uit de vriezer en zegt: “Houd dit tegen je enkel. Het zal de pijn en zwelling helpen verminderen. Gaat het een beetje?” Tim knikt. “Ja hoor, beter dan net!”

Hij glimlacht een beetje treurig om de behulpzaamheid van Morris’ moeder. Zíjn eigen moeder is zo heel anders geworden, nadat zijn vader was weggelopen! Ze is zo labiel, dat ze haar emoties niet goed de baas kan. Het laatste halfjaar praat ze weinig meer. Met verhalen over school kunnen hij en zijn broertje niet meer bij haar terecht en voor belangrijke dingen al helemaal niet. Het doet hem diep van binnen veel pijn. Dankbaar kijkt hij Morris’ moeder aan. In de ouders van Morris, en ook in die van Olivia, ziet hij wat zijn eigen ouders niet meer geven. De liefde die hij mist van zijn eigen vader en moeder, krijgt hij bij de ouders van zijn beste vriend en vriendin. Nee, ze kunnen zijn eigen ouders niet vervangen, maar iets van de liefde die een vader en moeder hun kinderen horen te geven, voelt hij wel. Het helpt hem om door te gaan. Om te hopen dat hij ooit zo’n vader mag zijn voor zijn kinderen, als hij die mag krijgen. Deze ouders geven hem het goede voorbeeld. Daar is hij dankbaar voor! “Blijf je mee-eten, Tim?” vraagt Morris. “We eten friet.”

Tim wordt uit zijn gedachten gehaald en lacht, ondanks de pijn. “Natuurlijk zeg ik daar geen nee tegen!”

Na het eten is de pijn in Tims voet nog steeds niet afgenomen. Eigenlijk is die alleen maar erger geworden. Morris’ moeder besluit om de huisartsenpost te bellen om langs te komen. Even later zit Tim met Morris en z’n vader in de wachtkamer van de huisartsenpost. Na onderzoek blijkt dat Tim’s enkel gebroken is. Ze moeten door naar de spoedeisende hulp. Morris’ moeder vraagt hem of hij zijn moeder niet even moet bellen. Om verzekeringspapieren ofzo. Tim schudt zijn hoofd. “Nee, die heb ik allemaal op m’n telefoon opgeslagen. Ik zal m’n ma even appen, maar ze leest het toch niet.”

Eindelijk, na lange tijd wachten, krijgt Tim gips om zijn gebroken enkel. Als ze naar huis mogen, is het al laat. Morris’ vader brengt Tim naar huis en wanneer Tim eindelijk op de bank zit om te herstellen van de schrik en de pijn, kijkt hij op zijn telefoon. Olivia heeft drie keer geprobeerd hem te bellen. Oh nee, dat niet… Hij is Olivia helemaal vergeten door alle toestanden. Een schuldgevoel golft door hem heen. Tim kijkt op z’n horloge. Veel te laat, beseft hij. En hoe moet hij nu bij haar komen? Hij belt Olivia, maar ze neemt niet op.

Hij besluit een spraakberichtje in te sturen om het uit te leggen. Hij verontschuldigt zich wel drie keer. Zou ze boos zijn? Na een uur heeft ze het nog steeds niet gezien. Hij begint zich steeds dommer te voelen. Hij heeft Olivia in de steek gelaten… Hij weet dat ze ergens heel erg mee zit en hij is niet naar haar toe gegaan. Sterker nog, hij heeft op haar telefoontjes niet eens gereageerd. Wat hij zichzelf het meest verwijt, is dat hij niet eens aan haar heeft gedacht. Zou ze überhaupt nog reageren? Of is ze zo boos en teleurgesteld dat ze daar geen zin meer in heeft?

Piekerend strompelt hij naar boven en poetst hij zijn tanden. Even later ligt hij even op bed, maar alle problemen en zorgen tollen hem door zijn hoofd en houden hem nog lang wakker.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen