Omgaan met rouw

Het bericht dat een geliefde overleden is, komt altijd op het verkeerde moment. Het eerste wat mensen dan ook meestal denken, is: het kan niet waar zijn! De schok is te groot, dit kunnen ze niet bevatten. Deze reactie is heel normaal en is het begin van het rouwproces. Het kan dat je een poos verdoofd bent en dat je niet eens kunt huilen. Het is goed om jezelf en anderen de tijd te gunnen om langzaam de werkelijkheid te laten doordringen. Dat gebeurt in de loop van de tijd, mede door alle gebeurtenissen zoals condoleren en begrafenis.
Voor buitenstaanders kan daarna alles voorbij lijken, maar voor de geliefden begint dan meestal pas de tweede fase van rouw. Je merkt dan dat je verder moet leven zonder die ene persoon, maar je weet niet hoe. Het is dan heel menselijk als er (ook opstandige) vragen opkomen als: waarom moest hij sterven? Ze was nog zo jong. Dit kind van God had nog zoveel kunnen doen. Wat heeft mijn leven nu nog voor zin? Ik kan hem toch niet missen...
Dit verdriet mag een plaats hebben. Maar je kunt er niet in blijven steken, want jij moet verder! 'De tijd heelt alle wonden', wordt weleens gezegd. En: 'Het slijt wel'. Zo is het niet. Het verlies blijft, maar het moet een plaats krijgen in je leven. Sommigen noemen dat 'verwerken', maar dat betekent niet dat je er altijd 'overheen' komt.
De Heere Jezus wijst de weg om met verlies te leven. Bij het graf van Lazarus weende Hij (Joh. 11). Verdriet mag er dus zijn. En Hij bestraft Martha niet eens als zij in feite vraagt: 'Waarom bent U niet eerder gekomen? Dan was Lazarus niet gestorven.' Hij wijst haar verder, op Zichzelf, Die de Opstanding en het Leven is. Dit sterven heeft een bedoeling, al begrijpt Martha die nog niet.
Wij willen zo graag begrijpen waarom iets moest gebeuren. De Heere geeft niet altijd antwoord. Maar Hij wijst wel de weg waar je naartoe moet: 'opdat gij geloven moogt' (Joh. 11 : 15b). In jouw leven is elk sterven een roepstem: bereid je huis. Dan begrijp je waarom de Heere Jezus ook zegt: 'Volg mij en laat de doden hun doden begraven'

Wat moetje zeggen?

Het is wel goed om over deze dingen na te denken, maar als de dood in jouw leven komt, wordt alles anders. Dan heb je niet meer alles op een rijtje. Als je vriendin te horen krijgt dat ze ongeneeslijk ziek is, of als de vader van je vriend overleden is, wat dan? Dan weet je niet wat je moet zeggen. Dat hoeft ook niet; voor zulke dingen zijn geen woorden. De vrienden van Job zwegen zeven dagen en nachten, omdat zijn lijden te erg voor woorden was. Wat kan het goed zijn als je er alleen maar bent. Je kunt niet troosten, maar dat verwacht ook niemand van je. Vul de stilte niet met allerlei vragen, die helemaal niet belangrijk zijn. Alleen wezenlijke dingen moeten gezegd worden. Een kopje koffie, een hand op je schouder, een beetje hulp kan veel goed doen. Praat over de overledene als je dat wilt en laat andere rouwenden hun verdriet vertellen. Als je dan wilt luisteren, betekent dat veel voor hen. Als je na de tiende keer nog luistert, betekent dat veel meer.
En als er nu iemand (jij?) moet huilen? Zou dat erg zijn? Dat mag toch, geef daar maar ruimte voor. Zie je op tegen het condoleren, de stilte, de begrafenis? Vraag de Heere of hij jou wil helpen en ondersteunen. Laat de ernst van de dood maar tot je doordringen. In die stilte wil de Heere die roepstem bij je hart leggen: Vandaag of morgen is het jouw tijd. En ben je dan bereid?

Condoleren

Wat kun je er tegenop zien om een familie te gaan condoleren. Waarom moet dat nu? Als iemand jarig is of iets anders moois herdenkt, feliciteren we hem. Daarmee laat je eigenlijk merken dat je het fijn voor hem vindt en dat je ook blij bent. Als iemand iets neel ergs meemaakt, zoals een sterfgeval, loop je daar niet met een grote boog omheen. Je gaat naar die persoon en famine toe om te laten merken dat je het erg vindt, dat je met hen meeleeft. Officieel gezegd wil je je 'deelneming betuigen', dat betekent dat je deelneemt aan het verdriet, dat je zelf ook verdriet hebt. Con-dolere betekent in het Latijn: mee-treuren.
Wat moet je nu zeggen als je gaat condoleren? Vaak prevelen mensen: "Gecondoleerd, gecondoleerd, u ook gecondoleerd." Maar je kunt zo zenuwachtig zijn, dat je ook nog per ongeluk: "Gefeliciteerd" zegt. Pijnlijk. De sfeer op een condoleancebezoek kan inderdaad heel gespannen zijn. De rouwdragende familie is zelf vaak nog meer ontspannen dan veel bezoekers en ze begrijpen het best als iemand automatisch feliciteert. Zij maken soms zelfs een praatje. Mag dat dan? Ja, natuurlijk. Ze willen waarschijnlijk graag praten over de overledene. Ze willen met anderen het verdriet delen dat hen bezighoudt. En ze zullen het dan ook erg waarderen als je naar de kist gaat, als je tegen de familie zegt waarom je de gestorvene graag mocht, of als je gewoon zegt dat je het zó erg vindt, dat je geen woorden hebt. Condoleren hoeft geen opgave te zijn. Het kan goed zijn
Condoleren hoeft geen opgave te zijn. Het kan goed zijn in een sterfhuis, vooral als je er kunt horen wat de Heere gedaan heeft!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen