Op zoek naar de schat in de akker

Een verslag over geheime vakantiekampen in de Sovjet-Unie

(overgenomen uit: Friedensstimmekontakt)

Zoals zoveel arbeid in Gods Koninkrijk, zijn ook de christelijke kindervakantiekampen in Rusland ontstaan door initiatief van enkele mensen. In een land, waarin elke niet-communistische opvoeding verboden is, konden veel Christenen alleen maar dromen van zulke vakantiekampen, waarin hun kinderen in de gelegenheid zijn om samen het Woord van God te horen, te bidden en christelijke liederen te zingen. De kinderen uit christelijke gezinnen moesten er genoegen mee nemen dat zij, omdat zij geen lid van de Pioniers waren, ook niet naar Pionierskampen mochten. Bovendien wilden gelovige ouders hun kinderen niet ook nog eens in de vakantie blootstellen aan de invloed van het atheïsme.

Ondanks vervolgingen steeds meer kinderkampen.

In het begin van de tachtiger jaren werden niet alleen in de West-Oekraïne -waar het eerste christelijke kinderkamp was gehouden- maar ook in het zuiden van Rusland, aan de Oostzeeën in de Kaukasus, chistelijke kinderkampen georganiseerd. Aanvankelijk hadden de organisatoren alleen de kinderen van gelovige gevangenen op het oog. Voorzover ons bekend is, werd het eerste kinderkamp waaraan ook kinderen uit andere gelovige gezinnen konden deelnemen in 1982 in de bergen van de Kaukasus gehouden. De kinderen waren slechts enkele dagen bij elkaar, maar namen toch goede indrukken mee naar huis. In het daaropvolgende jaar duurde zo'n kinderkamp in de Kaukasus reeds een week.

Hoog in de bergen werd het kamp opgezet. Er stroomde een beekje langs, dat onder in het dal een echte rivier werd. Iedere dag maakten de kinderen wandelingen in de omgeving. Ze bekeken de prachtige vijvers en zongen liederen bij het kampvuur. Maar ondertussen wisten ze maar al te goed, dat als het kamp ontdekt zou worden, degenen, die de zorg voor hen hadden, dit zouden moeten betalen met enkele jaren gevangenschap. De vervolging vond immers voor een groot deel plaats, omdat Christenen op de weg van het geloof hun kinderen niet wilden achterlaten.

Het is niet zo eenvoudig voor de gelovigen om een kinderkamp te organiseren. In de regel wordt voor zo'n kamp een ver afgelegen plek uitgezocht en dat brengt transportproblemen met zich mee. Elke keer is het op een ander plaats. Maar een ding blijft hetzelfde: een kinderkamp organiseren is een omvangrijk, inspannend en tevens een gevaarlijk werk, waar veel mensen, ook in het geheim bij betrokken zijn.

Wie in de welvaart van het Westen leeft, kan zich nauwelijks voorstellen wat het betekent om voor kinderen en de leiding voldoende levensmiddelen aan te voeren en het eten klaar te maken, zonder daarbij op te vallen. Alles wat nodig is, moet worden meegenomen.

In 1987 was er in de omgeving van Pslov een kinderkamp georganiseerd. Een plek in het bos, ver van de stad, werd voor het kinderkamp uitgezocht. De kinderen reisden begeleid door hun groepsleiders, met de trein naar een bepaalde plaats. Vanaf een eerder afgesproken punt werden ze daarop met particuliere auto's naar het kamp gebracht. Door de regen waren de wegen heel modderig en was de tocht zodoende zwaar. De Lada's (auto's van Russisch fabrikaat) waren overbelast en aan de grens van hetgeen ze kunnen presteren. Maar wie zich met zijn auto voor dit werk ten dienste stelt, rekent met veel grotere moeilijkheden: hij zet zijn vrijheid op het spel!

De groepen brachten tenten, slaapzakken en levensmiddelen voor de hele periode mee. Voor de levensmiddelen werd een soort kelder gegraven. Sommige dingen konden ook in plastic zakken verpakt in de rivier worden bewaard. De tenten werden in een cirkel opgesteld. Midden in het kamp bleef zo een mooie open weide.

Ook dit kamp kreeg de naam, die al eens eerder was gebruikt: Bethanië. Aan iedere tent prijkte een eigen naam zoals: "Gevangene", "Doornenpad" of "Pelgrim". Wie zijn tent het beste in orde had gehouden, kreeg aan het einde een prijs. Er waren ook bepaalde kampregels waaraan iedere deelnemer zich moest houden.

Ontspanning en bezinning

's Morgens om zeven uur kondigde een trompet het begin van de dag aan. Iedere groepsleider hield met zijn groep het morgengebed. Na wat ochtendgymnastiek en het ontbijt, volgt de gezamelijke godsdienstoefening. Op een eigenhandig gemaakte "preekstoel" stonden 12- en 13-jarige "voorgangers", die in eenvoudige woorden het voorgelezen gedeelte uit Gods Woord "verklaarden". De rest van de morgen waren de kinderen met van alles bezig: een balspel, wandelen en natuurlijk deden de jongens wedstrijden om te kijken wie de sterkste was.

's Middags was er tijd voor diverse spelen. Zo werd bijvoorbeeld de Pelgrimsreis van Bunyan in het bos nagespeeld.

Na het avondeten was het goed om bij het kampvuur liederen te zingen en vertrouwelijke gesprekken te voeren. Veel waarheden van het Evangelie werden menig kind op deze wijze aan zijn hart gelegd. Met gemeenschappelijk gebed werd dan de dag afgesloten en gingen de kinderen naar hun tenten. Menigeen kon van al die indrukken soms niet zo gauw in slaap komen.

De leiding bleef nog even op om ervaringen uit te wisselen en samen te bidden. De volgende morgen kwamen ze al weer vroeg bijeen om plannen voor de dag te maken en te bidden, terwijl de kinderen nog lekker lagen te slapen.

Deze jonge broeders, die gevormd door de periode van vervolging, tot geloof gekomen waren, wisten dat alleen in een nauwe gemeenschap met de Heere zegen ligt. Daarom namen ze ook het risico gearresteerd te worden, om die taak te volbrengen, die de Heere hun in het hart had gegeven.

De vraag dringt zich op: wat is nu de vrucht van deze kinderkampen? Heeft het zin om zoveel te riskeren en er zoveel geld aan te besteden? Een kort overzicht van de kinderkampen die in Zuid-Rusland werden gehouden, zal er stellig toe bijdragen om de betekenis en het doel van deze dienst aan de gemeenten -want zo zien de leiders hun werk- beter te begrijpen:

In 1984 namen zo'n 320 kinderen uit het gebied van Donetsk, Worosjilovgrad, Rostov en de streek rond Krasnodar aan de beide geheime kinderkampen deel. Deze kinderen gingen ook regelmatig naar de zondagschool in hun eigen gemeenten. In 1985 werden ook kinderen toegelaten die maar zelden naar de zondagschool in eigen gemeente gingen. Dit keer waren er al ongeveer 300 kinderen in het eerste kamp, waarop een tweede zou volgen. De autoriteiten kregen er echter lucht van en maakten een eind aan het kamp. Grigory Boeblik werd gearresteerd en het tweede kamp kon niet plaatsvinden. Wij constateren echter een duidelijke toename van het aantal kinderen, die niet aan het gemeenteleven deelnamen. In 1986 werd in ieder gebied afzonderlijk een eigen kinderkamp georganiseerd. In de streek rond Krasnodar betrof dit ongeveer 100 kinderen. Voor vele kinderen werd dit kamp rijk gezegend.

In 1987 was er een kamp in de Kaukasische bergen bij Soechoemi. Ongeveer 120 kinderen in de leefijd van 8-13 jaar meldden zich hiervoor aan. Het was moeilijk geweest de plaats te bereiken en de levensmiddelen aan te voeren, maar de moeite werd beloond: een groot aantal kinderen kwam tot bewust geloof. Op 8 en 9 mei 1988 vond er in Krasnodar een jeugddag plaats, waarbij ook veel vroegere deelnemers van kinderkampen aanwezig waren. Terwijl beambten in uniform en in burger aanwezig waren, kwamen veel jonge mensen er toe voor het eerst hun geloof in het openbaar te belijden. Daaronder waren ook heel wat jongeren uit Beloretsjensk die aan de kinderkampen van vorige jaren hadden deelgenomen.

God heeft de christelijke kampen in de Sovjet-Unie mogelijk gemaakt. De gelovigen zien dat hun kinderen in deze kampen de Heere vinden en beter leren begrijpen wat het betekent christen te zijn en saamhorigheid als in een gezin te beleven. Daarom zullen de gelovigen ook in de toekomst met deze kampen doorgaan.

Verstoringen juli 1988

Ook in de afgelopen zomer werden in verschillende delen van de Sovjet-Unie weer "boskerken" zoals ze de kinderkampen noemen, georganiseerd. In het gebied Sjachty werd op 10 juli 1988 een kinderkamp door autoriteiten ontdekt. Militiebeambten, gezagsvertegenwoordigers en leraren van 10 scholen omsingelden het kamp. Alle kinderen werden naar huis getransporteerd. Daarbij ging de militie hardhandig te werk: de kinderen werden letterlijk uit hun tenten gesleurd en naar de wachtende bussen gesleept.

Kledingstukken, eetgerei, levensmiddelen etc. gooiden ze op één hoop en namen het mee. Tegen de broeders Pavel Sitkovski en Viktor Perederejev werd protocol opgesteld.

Andere kampen mochten onder Gods zegen in vrede en rust eindigen. We hopen en bidden dat dit werk onder de kinderen ook in de toekomst rijke vruchten zal mogen dragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen