En de zee was niet meer

Wie weleens in Urk is geweest, en daar een wandeling maakte langs de waterkant, heeft daar vast het vissersmonument gezien. Een lange muur met daarop eindeloos veel namen van vissers, die zijn verzwolgen door de zee. Daarvoor staat een stenen vrouw, haar rokken opwaaiend door de zeewind die in haar rug blaast. Ze kijkt nog één keer om naar die zee, die haar geliefde nam. Haar zoon, haar vriend of man.