Martelaar onder een open hemel

Het werk van de apostelen

De apostelen hadden het druk Ze moesten zorgdragen voor de prediking en voor het welzijn van de gemeente. Daar deden ze ook hun uiterste best voor. Hoewel de gemeenteleden hen onjuist beschuldigden, werden ze niet boos toen er gemopper kwam in de gemeente, maar stelden ze voor om het werk te scheiden. Zij bleven zorgen voor de verkondiging van het Evangelie, ze zouden zich daar nog meer dan anders op toe kunnen leggen. Het verzorgen van de armen kon dan aan anderen overgelaten worden. Zij vroegen van deze taak ontheven te worden.

De diakenen

Het woord "diaken" komt van het Griekse woord 'diakonia' dat heel vroeger 'aan tafel dienen' betekende. Enkele uitleggers zeggen dat de diakenen met het Heilig Avondmaal ook langs de huizen van de zieken en behoeftigen gingen. De meesten zeggen dat diakenen moesten zorgen dat er geen gebrek geleden werd.
Later ging 'diakonia' 'dienen in het algemeen' betekenen. Nog later werd de betekenis: 'in de kerkelijke dienst bezig zijn'. In ons spraakgebruik heeft het de betekenis van 'dienst der barmhartigheid' gekregen; een klaarstaan voor degenen die hulp nodig hebben. De diakenen werden belast met het inzamelen en uitdelen van geld en goederen. De pas gekozen diakenen waren in de eerste christengemeenle een goede vertegenwoordiging van de gemeente. Er waren drie Hebreeuwse diakenen, drie Griekse en een Jodengenoot of Proseliet.

Handoplegging

De oplegging der handen was een plechtig symbool van inwijding en heiliging. Omdat de plechtigheid op zich zonder kracht is, voegt men er het gebed bij, waarbij de dienaren degene die de handen opgelegd wordt, geeft in de hand des Heeren.

Verschillende synagogen

Sinds de Babylonische ballingschap waren de Joden in alle landen verstrooid. Deze Joden hadden in Jeruzalem ieder hun eigen synagoge die zij bezochten op de grote feesten of wanneer ze als oude mensen in Jeruzalem kwamen wonen. De geleerden van deze synagogen waren het die tot Stefanus kwamen. Ook Paulus kwam met hen in aanraking (Hand. 9: 29).

Samenvatting van de rede van Stefanus

Stefanus' rede gaat over Gods weldaden aan Israël en de hardnekkige ontrouw van het volk. Hij begint bij de weldaden ten tijde van de aartsvaders, dan verhaalt hij over Gods wonderbare leiding door Mozes en tot slot de lotgevallen ten tijde van de richteren en de koningen. Hij wijst erop dat het volk de tempel nooit mocht zien als een plaats waartoe God Zijn tegenwoordigheid beperkte (een verweer tegen één van de valse beschuldigingen). Israël was steeds ongehoorzaam geweest aan de knechten van God die hen op de geestelijke betekenis van de wetten van Mozes wezen (een tweede verweer). Het slot van zijn rede is een beschuldiging aan het adres van het Sanhedrin.

Stenigen

Het stenigen was onder Israël een gangbare doodstraf voor de valse profeten en de Godslasteraars. De getuigen in het proces moesten de stenen werpen (een soort gehuurde beulen) zie Hand. 7: 58. Dit alles moest buiten de stadsmuren gebeuren. Tijdens de overheersing van de Romeinen mocht deze doodstraf niet meer zonder toestemming volvoerd worden (denk aan Pilatus bij Jezus' dood). Als het gebeurde in een volksopstand dan werd het oogluikend toegelaten. Hiervan maakte de Joodse Raad gebruik bij de steniging van Stefanus.

Martelaar

Het woord "martelaar" betekent 'bloedgetuige'. Zij sterven om de Naam van Christus. Ieder die niet alleen in leven maar ook in sterven het woord van Jezus bevestigt: 'In de wereld zult gij verdrukking hebben', is zo'n getuige.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen