Opdat zij hun hoop op God zouden stellen

Als je Psalm 78 aandachtig leest, bekruipt je een gevoel van verbazing. Hoe kan God zo geduldig en liefdevol omgaan met dit ontzettend dwarse en eigengereide volk? Als Israël hier het beeld laat zien van de meest rebelse en opstandige puber, dan openbaart God zich hier als een oneindig wijze, barmhartige Vader. In de Joodse traditie vormt deze psalm het midden van het Psalmenboek. De verzen 36 tot 38 vormen als het ware het hart van de Psalmen. Weinig verheffend. En toch vormen deze verzen de basis voor het gesprek dat, volgens Asaf, elke opvoeder moet hebben met zijn of haar puberdochter of -zoon. Niet onze mooie en glorieuze verhalen, maar Gods trouw tegenover onze ontrouw.

36. En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.

37. Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.

38. Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.

Vertellen of ten onder gaan!

Asaf komt in deze psalm naar voren als profeet; de opvoeder namens God. Hij richt zich tot de opvoeders onder het volk en kiest de vorm van een leerdicht. De vorm nodigt uit tot herdenken. Waarschijnlijk is deze psalm geschreven rondom de inwijding van de tempel van Salomo. Het is een verhaal in vogelvlucht, waarin Asaf terugblikt op de geschiedenis van Israël. Hij voelt de noodzaak om het verhaal te vertellen en wil elke opvoeder ertoe overtuigen om dit ook te doen. Vertellen, leren en inwijden; daar draait het om in de geestelijke opvoeding. Asaf is ervan overtuigd dat als opvoeders hun plicht om over Gods grote daden te vertellen verzaken, het volk ten onder zal gaan. De keten mag niet gebroken worden. Van vader op zoon, moeder op dochter; dit verhaal moet verteld worden.

Asaf zegt: “Wij zullen het niet verbergen.” Op welke manieren kun je als ouder dit verhaal verbergen?

Een bijzonder actueel verhaal

‘Weet je nog van toen?’ Elk gezin heeft zo zijn verhalen. Verhalen die samenbindend werken en ook meestal een eigen ontwikkeling volgen. Verhalen over wat je samen meegemaakt hebt. Toch begint Asaf niet met deze verhalen, maar met het verhaal van Gods werk. Het gaat om de lof van de Heere; om wat Hij gedaan heeft; hoe Hij gezorgd heeft en hoe Hij verkozen heeft. Een bijzonder verhaal, dat zo verteld moet worden dat dit elke generatie herleeft. Het mag dus geen oud verhaal worden. Telkens opnieuw moet het gaan om wat de Heere toen én nu gedaan heeft. Niet alleen op de kruispunten van het leven, maar juist van dag tot dag. De kracht van dit authentieke verhaal is dat kinderen zo leren wie God in de praktijk is en dat ze daaruit leren om hun hoop op God te stellen en niet op zichzelf.

Denkduwtje

Als je zelf geen actueel verhaal hebt over Gods daden, ben je niet geschikt als opvoeder.

Een slecht voorbeeld

‘Jij hebt echt de ogen van mama!’ Welke opvoeder ziet niet met trots bepaalde eigenschappen van zichzelf terug in zijn of haar kind? Vooral als het gaat om positieve eigenschappen die we graag door willen geven. Asaf doet het hier andersom; het jongerenprobleem is volgens hem een ouder(en)probleem. Hoe zouden opvoeders, die in de kern van hun bestaan afwijken van God, goed kunnen opvoeden? Resultaten uit het verleden bieden voor Asaf geen garantie voor de toekomst, dan alleen de garantie dat het mis zal gaan. Kijkend naar het verleden ziet hij een zich herhalend patroon. God zorgt als een Vader voor Zijn volk, maar de Israëlieten gaan aan de haal met Gods zegeningen en keren zich van Hem af. En tóch redt de Heere. Asaf kijkt niet hoopvol naar de jeugd: ze zijn erfelijk belast met een dodelijke kwaal. Hoe zal God dan toch geëerd worden? Doordat opvoeders juist dit verhaal vertellen. Gods oneindige trouw en goedheid schittert het meest tegen de inktzwarte achtergrond van het verhaal hoe mensen het eraf gebracht hebben.

Denkduwtje

Op welke manier betrek je als opvoeder je eigen zondigheid en Gods genade bij het gesprek met onze tieners?

Gesprek van hart tot hart

Elke opvoeder moet net als Asaf een fontein zijn bij wie jongeren terecht kunnen. Asaf heeft het over ‘spreuken’; waarheden die gestold zijn tot de kern en die daarom beter blijven haken.

Welke waarheden en beloften willen wij onze kinderen telkens voorhouden? Om er maar een te noemen: Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe. Asaf noemt verder ‘verborgenheden’; dingen die voor je puber niet zichtbaar zijn, maar die door ervaring (persoonlijke bevinding) geleerd worden.

Die kun je alleen overdragen door vragen te stellen en door te spiegelen. Hoe doe je dat dan? Juist de tienerleeftijd biedt hiervoor veel aanknopingspunten. Elke aanvaring of confrontatie kan het begin vormen van een ontmoeting van hart tot hart waarin er wederzijds herkenning is. Juist in de gebrokenheid van het leven; het besef dat de nieuwe generatie het niet beter zal doen dan de voorgaande, komt er ruimte voor uitzien naar verlossing. Psalm 78 roept om één ding: om de Verlosser. Jezus Christus kwam om de zonde van Zijn volk te dragen. Ik voor u. Dát verhaal wekt hoop.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen