Eenzame strijd van ouders en kinderen

Mart wil anoniem blijven. Want wat voegt het toe als mensen hem herkennen? Bovendien ervaart zijn gezin nog steeds veel spanning als het hierover gaat. Hij wil hen extra stress besparen, maar toch zijn verhaal vertellen. Als steuntje in de rug voor ouders die eenzelfde weg moeten gaan.

Het is zo’n drie jaar geleden dat dochter Lycia niet zo lekker in haar vel leek te zitten. Ze komt bij een psycholoog terecht. Tot verbazing van haar ouders hoeft ze na twee gesprekken niet meer terug te komen. “Nee hoor, dat heeft geen enkele zin.” Als ouders merken Mart en Lize dat Lycia nog steeds problemen heeft. Maar waarmee? Het paar tast in het duister. Totdat hun dochter het na een paar maanden zelf vertelt: al vanaf haar veertiende jaar worstelt ze met lesbische gevoelens.

“Dat geloof je gewoon niet. Nooit iets van gemerkt. Niet in haar gedrag of in haar uiterlijk.” Mart haalt een foto van zijn dochter tevoorschijn. “Hier. Kijk maar, dit is ze. Een heel leuke jonge vrouw. Niet het prototype stoere meid dat er onvrouwelijk uit wil zien.”

In één keer beland je als vader, als echtpaar en als gezin in een emotionele storm. Je voelt een enorm verdriet om je kind dat zo de gebrokenheid van het bestaan, het leven buiten het paradijs, moet ervaren. Wat een eenzame strijd ligt er al achter haar. En hoeveel eenzaamheid gaat ze nog tegemoet.

Impact

De familie heeft, nadat ze het hoorde, lang gedacht dat het nog wel eens over zal gaan. Maar Lycia ervaart haar gevoelens als haar eigen identiteit. Zij wil niet lesbisch zijn, ze is het. “Ik heb veel met mijn dochter gepraat. Haar gewezen op Gods Woord. Romeinen 1 zegt toch duidelijk dat een relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht tegennatuurlijk is. Haar reactie is dan steevast dat voor haar een relatie met een man tegennatuurlijk is.

Ook als vader en in het gezin ervaar je veel eenzaamheid. Onze andere kinderen waren vreselijk verdrietig. Hoe moet het nu verder met Lycia? En moet ik het op school vertellen? Niet-kerkelijke collega’s vinden het een lastig onderwerp om op een open manier mee om te gaan. En binnen de kerk merk ik dat men er geen raad mee weet. Het enige wat me steeds gezegd werd, ook in pastorale contacten, is dat ik ervoor op moet passen mijn kind niet kwijt te raken. Maar hoe...

Verder wordt er eigenlijk met een boogje om ons heen gelopen. Vroeger kregen we elk jaar huisbezoek. Ik heb nu al twee jaar niemand gezien. Mijn dochter is intussen van kerk veranderd. Maar wij kerken elke zondag gewoon in onze eigen gemeente. Onze andere kinderen gaan naar de catechisatie. Ik had eerlijk gezegd toch meer steun verwacht. Het heeft een forse impact op je hele gezin. Dat vraagt om nabijheid. Bovendien is er toch meer dan alleen dit feit? We leven allemaal buiten het paradijs. Iedereen van ons heeft het reinigende Bloed van de Heere Jezus nodig.”

Vragen

“Waarom worden zonden tegen het zevende gebod zwaarder aangezet dan zonden tegen een ander gebod?” vraagt Mart zich af.

“Ik besef terdege dat ik in een proces zit. Een proces dat nog lang niet afgerond is. Want steeds loop ik, lopen wij als gezin, tegen nieuwe vragen op. Hoe houd ik de band met mijn dochter vast zonder ‘water bij de bijbelse wijn’ te doen? Ze is intussen volwassen en woont niet meer thuis. Hoe gaan we met haar vriendin om?

Ik heb geworsteld met de teksten die homoseksualiteit veroordelen. Daar wil ik eerlijk in zijn. Romeinen 1 spreekt van tegennatuurlijk gebruik van de vrouwen. Wat moet ik antwoorden als mijn dochter zegt dat in haar beleving juist het andere tegennatuurlijk is?

Ik heb veel gebeden. Er kwamen alleen maar meer vragen. Soms leek het worstelen meer op marchanderen. Want ik wil niet dat mijn dochter die weg gaat. Ik gun haar een ‘gewoon’ leven. Toch kan ik niet anders concluderen dan dat God in Zijn Woord met het huwelijk de relatie tussen een man en een vrouw bedoelt.

Mijn leven, ons leven speelt zich af tussen Romeinen 1 en 1 Korinthe 13. Wat God zonde noemt, kan ik niet goed praten. Maar de Heere vraagt ook dat ik met liefde met onze dochter omga. Die boodschap wil ik doorgeven. Naar de andere ouders die dezelfde weg gaan. Naar hun omgeving en hun kerkelijke gemeente.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen