Eén ding weet ik

zijn met z’n drieën vanavond”, zegt moeder de volgende dag tijdens het avondeten. “Maar “J^ullie dat had ik geloof ik al gezegd. Ik heb een overleg op school, van zeven tot een uurtje of negen, misschien wat later.”

Anneloes schudt wijsgerig haar hoofd. “Jullie werk is zeker je hobby? En papa gaat weer aan die weg knutselen? Wat een voorbeeldouders hebben we toch.”

Steven zegt: “Als je werk je hobby is, heb je tijd voor een nieuwe hobby.”

Bram lacht. Steven kan tevreden zijn, want ze eten weer eens lasagne. Gehakt, groenten, tomatensaus en pittige kaas, het kan niet beter. Het is natuurlijk ook gewoon lekker.

Vader legt zijn bestek op zijn bijna lege bord. “Sorry lui, ik moet dit keer extra vroeg weg. Moet nog even iets ophalen.” Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op.

Bram kijkt verbaasd omhoog en kijkt dan naar moeder die verstoord reageert. “Ga je nu al? Dat ga je niet menen. Je hebt amper je bord leeg.”

“Ik neem wel een pak boerenvla mee. Je weet wel, dan…”

“Schaam je”, onderbreekt moeder hem. “Alsof het missen van een toetje het belangrijkste nadeel is. Ik wil wel weer eens een planning zien van dat werk van je. Eerder was het…”

“Nee schat, mijn planning is nog steeds strak. Maar toevallig moet ik nu even voor een collega iets ophalen. Een onderdeel van een machine. Anders kunnen we gewoon niet aan de slag, vanavond. Yes? De lasagne was onweerstaanbaar lekker. Je zou de mannen de kost moeten geven die er zelfs tijdens het eten niet zijn.”

Bram voelt een lachkriebel opkomen en barst dan precies tegelijk met Steven uit in een onbedaarlijke lachbui.

“Inderdaad”, hikt hij eindelijk. “Die zou je de kost moeten geven.”

Moeder zit wat ongemakkelijk en hoofdschuddend met een halve grijns naar hen te kijken. Anneloes brengt de lege oven schotel naar de keuken en komt terug met drie literpakken. Yoghurt, vanillevla en rijstepap.

“Welke wil je meenemen, pap?” zegt ze liefjes. Ze schijnt de humor van dit alles niet in te zien. Bram veegt de tranen uit zijn ooghoeken en draait de toetjes met de voorkant naar zich toe. Ze zijn alle drie nog ongeopend. Ongelooflijk. Dat betekent dat ze vandaag gekocht zijn. ’s Avonds laat zijn ongeopende pakken meestal niet veilig in dit huis. En ’s nachts ook niet. Onderaan het pak rijstepap staat: Een lekker tussendoortje.

“Hier, neem deze maar”, zegt hij.

“Hij neemt helemaal niks mee”, zegt moeder resoluut. “Dat weet hij zelf goed genoeg. Ze zien hem al aankomen met zo’n pak.”

“Ja, dan kan hij nog beter een pak aantrekken. Driedelig.” Steven begint opnieuw te lachen. “Geef mij die vanillevla maar.” Anneloes reikt hem het pak yoghurt aan. Steven neemt hem aan en zijn vlugge vingers zoeken de dop. “Grapjas”, zegt hij meteen. “Neem zelf maar yoghurt. Zonder siroop dan, hè, zoetekauw. Kom op met die vla.”

“Anneloes”, zegt vader berispend. “Wat je daar deed, is wel een beetje een afgang.”

“Sorryyyy”, zegt Anneloes. “Ga nu maar dat belangrijke dingetje ophalen voor je collega. En koop onderweg maar een softijsje.”

“Tegen wie zeg je nu sorry?” vraagt Bram.

“Bemoei je er niet mee”, zegt ze fel.

“Oké, klaar!” zegt vader. Hij trekt zijn jas aan en zijn schoenen. “Ik heb de bus iets verderop staan. Groeten.”

“Joe”, zegt moeder.

Verder blijft het stil, maar Anneloes rent na een paar tellen naar het voorraam om erop te tikken. Ze zwaait uitbundig. Zwijgend eten ze hun toetje.

“Veel huiswerk?” vraagt moeder, als alles in de vaatwasser staat en ze haar tas heeft ingepakt. “Jullie redden je wel?” “Nou en of”, bromt Anneloes enthousiast.

“Ik heb op vrijdag geen wiskunde”, zegt Bram. “De rest is peanuts.”

Steven reageert meestal niet als het over huiswerk gaat. Hij heeft nooit ergens moeite mee. Hij haalt uitmuntende cijfers, op het voortgezet speciaal onderwijs. Knap is het wel, als je erover nadenkt. Bram schuift nog twee stoelen aan en maakt de eettafel toonbaar. Zet er de grote vaas met roze en paarse herfstasters neer. Geplukt door Anneloes.

Hij gaat op de rand van de tafel zitten en kijkt hoe Steven zich in een stoel nestelt met zijn brailletoetsenbord. Oortjes in. Anneloes zegt: “Jullie wisten zeker nog niet dat ik ook wegga.”

“Nee”, reageert Bram kalm. “Inderdaad.”

“Nou, ik ga dus ook weg. Ik moet met Josefien een presentatie voorbereiden over hulphonden.”

Bram twijfelt en kijkt met een schuin oog naar Steven, die een juichgebaar maakt. “Dat is voor het eerst, dat ik je daarover hoor. Vanavond? Ma leek het niet te weten, is mijn inschatting.’ “In ieder geval ga ik”, zegt Anneloes resoluut, “fijne avond!”

‘Dat moet dan maar”, zegt Bram. Hij kijkt haar na als ze de poort uitgaat en steekt zijn duim op als ze voor langs loopt. Josefien woont tegenover de school, dus ver weg is het allemaal niet.

Hij blijft besluiteloos op de rand van de tafel zitten. Hij zou iets moeten bedenken voor de donderdagavond. Vrijdag heeft hij les tot het vierde uur. Nooit huiswerk. Hij kan natuurlijk wel weer verder gaan met zijn real-time strategy game, maar level 11 is onmogelijk. Het frustreert alleen maar.

Op het derde schap van de boekenkast ligt zijn Engelse pocket. Daar heeft hij nog drie weken voor. Hij is na het eerste hoofdstuk gestrand en eigenlijk ook vergeten waar het over ging. Niet echt gemotiveerd, laat hij zich in de stoel tegenover Steven ploffen.

“Zo, jij zit”, mompelt Steven. Hij lijkt verdiept in iets waarnaar hij luistert. Bram opent zijn boekje op de eerste bladzijde en begint opnieuw. Na een paar bladzijden geeuwt hij en kijkt naar zijn broer. De uitdrukking op Stevens gezicht wisselt. De ene keer fronst hij en kauwt op zijn wang. Dan weer spannen zijn spieren zich samen, alsof hij bezorgd is, of zelfs angstig. Ook lijkt hij soms te glimlachen, een soort trek van blijde verbazing. Zoiets.

Ten slotte slaagt Bram erin toch nog in zijn boek verdiept te raken. Ditmaal krijgt het eerste hoofdstuk hem alsnog te pakken en leest hij verder.

Een tijdje later wordt hij uit zijn concentratie gehaald door Steven. “Koffie?”

“Lekker, man”, reageert Bram. “Er liggen nog een paar van die stukjes Canadese koek met karamel in de trommel. Ook een idee.”

Steven komt overeind en begint in de keuken aan de koffie. Dat doet hij altijd met grote perfectie, waarbij hij ook melk opwarmt. Bram weet dat zijn broer geen druppel knoeit en geen korreltje koffie verprutst.

Bram hangt zijn geopende boek omgekeerd over zijn knie en neemt de beker in ontvangst die Steven hem aanreikt.

Dan vraagt hij: “Ma heeft toch vroeger op een School met de Bijbel gezeten?”

“Jazeker”, zegt Steven. “Ik wilde je nog een keer vragen of je haar Bijbeltje eens wilde doorbladeren.”

“Oh”, reageert Bram. “Heeft ze die dan?”

“Absoluut. Je moet straks voor de gein maar eens meelopen naar zolder. Ik weet hem te liggen.”

Het verbaast Bram niet eens. Hij heeft zijn broer meerdere keren betrapt op zijn inspecties door het huis. Geen plekje is veilig voor Stevens onderzoekende vingers.

“Oké, ik drink even mijn koffie uit en dan volg ik je. Lekker bakkie, trouwens.”

Steven likt de karamel van zijn vingers en leunt achterover. Hij ziet er een beetje gespannen uit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen