Bestemming bereikt?

Een jongen, laten we hem Thomas noemen, vroeg eens aan zijn vader: 'Pap, wat voor soort mensen komen er nou eigenlijk in de hemel? Zijn dat nou andere mensen dan die in de hel komen?' De vader dacht daar eens over na. 'Thomas,' zei hij, 'vind je het goed als ik daar morgen op terugkom?'

De volgendedagnamde vader Thomas mee naar een lange gang. Er waren twee deuren in die gang.Thomas mocht een deur openmaken. Hij opende de deur en liep, samen met zijn vader, de kamer binnen. Inhet midden van de kamer was een heel grote ronde tafel. In het midden van die tafel stond een grote pan met stamppot, die heerlijk rook. Thomas ging er bijna van watertanden. Er zaten mensen rond de tafel. Maar die mensen waren mager en ziekelijk. Ze leken erg hongerig. Ze hielden lepels in hun handen met erg lange handgrepen, die aan hun armen vastgemaakt waren. Het was voor iedereen mogelijk om in de pan scheppen, maar omdat de lepels langer waren dan hun armen, konden ze de lepels niet naar hun mond brengen. Thomas rilde bij het zien van deze ellende en dit lijden. Thomas'vader zei: 'Dit is een beeld voor mensen in de hel.'

Thomas opende hierna de andere deur. Hij kwam in een kamer die exact hetzelfde was als de eerste. Er stond een grote ronde tafel in het midden van de kamer, met daarop een grote pan met stamppot. De mensen hier hadden dezelfde lange lepels, vastgemaakt aan hun armen. Maar deze mensen waren wel doorvoed en gezond. Ze lachten en praatten met elkaar.

Thomas zei:'lk snap het niet, ik snap er niks van!"Het is vrij simpel,' zei zijn vader, 'je hoeft maar één ding te weten. Zie je, zij hebben geleerd om elkaar te voeden, terwijl de inhalige mensen alleen maar aan zichzelf denken. De lepel die niet in hun eigen mond kon komen, kon wel in de mond van hun buurman.'

Het is natuurlijk maar een beeld.Toch kun je er wat van leren. Leef jij nog alleen voor jezelf? Vind je alleen belangrijk wat jouw mening is, en doe je alleen waarjij zin in hebt? Je lijkt dan op de mensen uit de eerste kamer. Je draagt dan het beeld van de hel met je mee. Wat vreselijk is dat! En juist door alleen maar aan jezelf te denken, kom je zo vreselijk tekort.

Gods kinderen willen van harte leven naar het gebod van Chistus: de Heere liefhebben boven alles, en de naaste als onszelf. Zij zijn net zo egoïstisch geboren als alle mensen. Zij hadden hetzelfde hart als de mensen in de eerste kamer. Maar door Gods genade hebben zij een nieuw hart mogen krijgen. Een hart dat God zoekt. Een hart dat anderen wil dienen. Heb jij al zo'n hart?

Vragen

• Hoe egoïstisch ben jij?
• Is egoïsme een zonde?

Komt de wederkomst nog wel?

Misschien denk je wel eens: zou die wederkomst nou echt nog komen? Al tweeduizendjaar denken mensen dat het elk moment kan gebeuren, maar ondertussen... Ook in de Bijbel wordt er geschreven over mensen die zeggen: alles blijft jaar in jaar uit hetzelfde. Waar blijft nou de vervulling van de belofte over de toekomst? Je kunt dat lezen in 2 Petrus 3. En het antwoord dat Petrus aan die mensen geeft, is ook nu nog actueel.

Petrus antwoord bestaat eigenlijk uit twee delen:
Je moet bedenken dat de tijd voor ons heel anders beleefd wordt dan in de hemel. Voor God is een dag als duizend jaren, en duizend jaren zijn als een dag. Voor ons zijn die tweeduizend jaren na de hemelvaart van Christus een ontzettend lange tijd. Maar God ziet anders! We kunnen God daarin niet narekenen. Elk jaar dat Jezus nog niet terugkomt is een jaar extra genadetijd. Er kunnen dan nog mensen tot geloof gebracht worden! '...niet willende dat enigen verloren gaan, maar dat zij alten tot bekering komen.' (2 Petrus 3: 9)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen