Over wal en schip

Het wordt al donker buiten. We zitten gezellig om de keukentafel. Uit het keukenraam kun je de kippen zien scharrelen in hun ren.

Jullie waren kort geleden schipperskinderen…
Johan schudt zijn hoofd. “Dat zijn we nog steeds!” Jazeker, daar zijn ze het allemaal roerend mee eens. “Eens een schipperskind, altijd een schipperskind.”

Het duurt niet lang of we hebben het over een paar jaar geleden.
Hanna denkt hardop terug aan de tijd dat ze doordeweeks op het internaat zat. “Als we in Veghel lagen met het schip, moesten we op maandagochtend heel vroeg uit bed”, vertelt ze. “Dan kregen we een plak ontbijtkoek met drinken en dan hup, de auto in.”

Dus maandagochtend was voor jullie hét moment van afscheid nemen?
Ja, dat is een feit. Maar vaak begon het denken aan de maandagochtend al wat eerder. Naar bed gaan op zondagavond was soms best even slikken, geven ze toe.

Toch was oma er altijd.
Want op die vroege maandagochtend ging de reis niet direct naar het internaat. Mark vertelt: “Dan gingen we altijd bij oma ontbijten en daarna bracht papa of mama ons vaak naar school.” Oma woonde in hetzelfde dorp waar het internaat stond. Wat fijn! “Elke dag voor schooltijd, om acht uur, gingen we bij oma een snoepje halen”, vertellen de jongens. En op woensdag waren ze er ook te vinden; vriendjes waren ook altijd welkom. “Behalve Wilbert!”, wordt er geroepen, “die heeft de traditie verbroken; die speelde gerust de hele woensdag op het internaat”, lachen ze.

Afscheid nemen, elkaar een poos niet zien…
“Ik heb er eigenlijk nooit zoveel moeite mee gehad”, zegt Johan. “Vooral niet toen Mark ook op het internaat kwam.” Hanna vond het belmomentje in de week altijd wel heel gezellig… Maar Wilbert zei gerust tegen de juf: “Nee hoor, ik heb geen tijd; ik ga spelen!”

Wonen in een huis is toch wel echt anders.
Dat het schip wegging, vonden ze vooral in het begin echt niet leuk. Gelukkig hoefden ze het schip uiteindelijk niet helemaal vaarwel te zeggen; hun broer vaart er nu op. Wonen in een huis is anders. “Aan boord heb je geen tuin”, zegt Johan. “Je bent telkens ergens anders”, bedenkt Mark. “Hier kun je altijd buiten spelen”, vult Hanna aan. Elke dag thuiskomen bij papa en mama is wel heel fijn. Maar aan de andere kant… dat genietmoment van thuiskomen in het weekend is er niet meer.

Ik neem afscheid. Bij de oprit staan twee meerpalen. En ik bedenk: eens een schippersgezin, altijd een schippersgezin!

Pak je Bijbel

Tekst………….
Dit is psalm … vers ...
Zij, die de zee bevaren
Met schepen, rijk bevracht,
Zien op de grote baren
Gods wijsheid, gunst en macht;
Daar leren zij de daân,
Des HEEREN klaar bemerken,
En in de diepe paân
Zijn grote wonderwerken.

Alles heeft een bestemde tijd staat er in de Bijbel. Lees Prediker 3 maar eens!
Vers 5 heeft ook wel te maken met afscheid nemen: Een tijd om te omhelzen, en een tijd om verre te zijn van omhelzen.

Even handig om te weten ;)
Weten jullie dat deze kids :
… eerst een schip als ‘thuis’ hadden?
… een jaar geleden eigenlijk twee ‘thuisplekjes’ hadden, een huis en een schip?
… nu ‘aan de wal’ zijn gaan wonen, dus zijn verhuisd van een schip naar een huis?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen