Vooroordeel

Het is vaak een vrolijke drukte op mijn werkplek. We zitten met z’n zessen op een kamer en er komen regelmatig mensen binnenlopen voor een kort overlegje of een vraag. Ik kan me daar vrij goed van afsluiten en me richten op mijn eigen werk. Maar toen een collega over Islamitische Staat begon spitste ik mijn oren. Ik was erg benieuwd hoe mijn islamitische collega daarop zou reageren.

Ze neemt alle islamitische regeltjes behoorlijk serieus. Als iemand trakteert, wil ze precies weten wat er in het baksel zit. Regelmatig onderbreekt ze haar werk om zich terug te trekken in de gebedsruimte en ze geeft mannelijke collega’s liever geen hand. Om eerlijk te zijn, twijfelde ik over haar opvatting over IS. Haar kennende, zou ze er niet volledig achter staan, maar zou ze misschien wel begrip voor deze terroristen hebben?

Eerlijk gezegd schrok ik van mijn eigen gedachte. Ik raak altijd licht geïrriteerd als mensen mij om mijn geloof in een hoekje zetten. Bijvoorbeeld dat geloven toch een beetje voor sukkels is, die niet goed nadenken. Of als het zich specifiek richt op mijn reformatorische achtergrond en de vooroordelen van onderdrukte vrouwen, zwarte kledingstukken, zangerige preekstemmen en sombere gezichten om je oren vliegen.

Des te pijnlijker dat ik mezelf betrapte op zo’n vooroordeel over mijn collega. Opgelucht hoorde ik haar vol afschuw zeggen dat de ontwikkeling van IS haar somber maakt. Ik sprak mezelf vermanend toe: wat jij niet wil dat jou geschiedt…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen