De herdersfluit

Eens ging ik langs het lage riet 

dat ruisen kan en anders niet, 

toen langs mijn pad een herder kwam 

die één van deze halmen nam 

en die besnoeide en besneed 

en maakte tot zijn dienst gereed. 

Door dit gekorven rietje, dat 

als dood hij in zijn handen had, 

die stemmeloze stengel, zond 

hij straks de adem van zijn mond, 

en als hij blies zo zong het riet 

en als hij zweeg, verstomde 't lied: 

de zoete, pas ontwaakte stem 

bestond en leefde slechts door hem. 

Zo gaf ik gaarne wens en wil 

in 's Heeren hand en hield mij stil. 

Zo dan als door een rieten fluit 

bij zwijgend eigen stemgeluid 

Gods adem door mij henen blies, 

hoe grote winst bij klein verlies! 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen