Verschil en overeenkomst

Het was even wennen. In het begin draaiden we nog uit macht der gewoonte aan de kraan als we onze tanden wilden poetsen. Of drukten we eigenwijs op de knop van de doorspoelbak van het toilet. Maar dat had geen enkele zin. Er kwam geen druppel water uit. Onze gastvrouw had het ons bij onze aankomst in de Armeense hoofdstad immers al gezegd? "Er is geen water. Al een week lang niet." Maar het duurt blijkbaar even voor zo'n opmerking werkelijk doordringt tot een door westers comfort verwend mens.

Een ander land is altijd even wennen. Dat geldt zeker voor het zo'n vierduizend kilometer ver weg gelegen Armenië. 'Douchen' met een 2-literfles cola, gevuld met bij de buren geleend water. Een temperatuur van 35 tot 40 graden. Verkeer dat zonder veel structuur door elkaar heen raast. In plaats van 10 politieke partijen op 15 miljoen mensen 40 politieke partijen op krap 3 miljoen inwoners. Dat zijn zo enkele verschillen met Nederland waar je al snel tegenaan loopt, waar je even aan moet wennen, maar die je ook het aangename gevoel geven echt ergens anders te zijn.

Gastvrijheid

Juist dat 'andere' van 'het buitenland' kan leerzaam en verrijkend zijn. Ik noem één voorbeeld: de gastvrijheid. Is een groot deel van de Armeniërs zo arm als een kerkrat, als er gasten komen, halen zij alles uit de kast om het hen naar de zin te maken. Zij lenen bij de buren, steken zich desnoods in de schulden; maar een goede maaltijd zal er op tafel komen. Al moet men er de komende maand voor krom liggen. Een reis naar Armenië is nog om een andere reden verrijkend. Armenië is een christelijk land. Het gaat er prat op de eerste christelijke natie ter wereld te zijn. Al in het jaar 301, toen onze voorouders nog in de duisternis van het heidendom verkeerden, namen zij officieel het christendom als staatsgodsdienst aan. En nog altijd noemt het grootste deel van alle Armeniërs zich christen.

Het christelijk geloof behoorde 1700 jaar lang tot de indentiteit, het meest eigene, van het Armeense volk. Dat is een feit om stil van te worden.

Apostelen

Natuurlijk zijn daar kanttekeningen bij te plaatsen. Verreweg het grootste deel van de Armeniërs rekent zich tot de Armeens-orthodoxe kerk, ook wel de apostolische kerk genoemd omdat zij door de apostelen Thaddeüs en Bartholomeüs gesticht zou zijn. In een kerkdienst van deze apostolische kerk zal een Gereformeerde-Gemeentenjongere zich niet herkennen. De poespas met kaarsen, de gewijde handelingen van de priester bij het altaar en de iconen aan de muur doen meer denken aan een rooms-katholieke dan aan een protestantse kerkdienst.

Daar komt nog bij dat tijdens de dienst de mensen gewoon met elkaar praten en in en uit lopen. Is het gegeven dat het christendom in Armenië zoveel honderden jaren heeft standgehouden een moedgevende gedachte, op de vormgeving van het geloof hoeven wij - meen ik - niet jaloers te zijn.

Ds. Benjamin

Zo dachten ruim honderd jaar geleden diverse protestantse zendelingen er ook over. Hoewel zij wisten dat de Armeniërs zich bijna allemaal christen noemden, voelden zij toch de drang om hen het Evangelie "bescheidenlijker uit te leggen". Eén van die zendelingen was de Armeense predikant ds. Benjamin, die in de jaren 1908-1912 financiële steun kreeg van... ds. Kersten en de Gereformeerde Gemeenten.

Wat precies de vrucht geweest is van het werk van ds. Benjamin is mij niet bekend. Wel heb ik begrepen dat uit het werk van protestantse zendelingen de huidige Evangelische Kerk van Armenië gegroeid is, een kerkverband dat momenteel zo'n tienduizend leden telt. In vergelijking met de apostolische kerk is de leer van deze gemeenten eenvoudiger, Bijbelser, meer gericht op het persoonlijk geloof in de Heere Jezus Christus als enige Middelaar Gods en der mensen.

Getrokken

Aan het eind van mijn verblijf had ik een kort gesprek met een theologisch student in deze kerken. Dat was erg indrukwekkend. Hij vertelde mij dat hij aanvankelijk atheïst was, maar dat God hem op wonderlijke wijze getrokken had van de duisternis tot het licht. Het contact met zijn vader, die communist bleef en de ommekeer van zijn zoon niet kon 'meemaken', verliep sindsdien stroef. Maar de keuze voor Christus was belangrijker dan de keuze voor zijn vader. Nog even en deze jonge man zou zijn kerk in een ambt mogen gaan dienen.

Dat zijn haast de mooiste ervaringen die je in het buitenland op kunt doen. Ze betreffen niet de verschillen tussen twee landen, maar ze gaan over overeenkomsten en herkenning. God werkt overal en op gelijksoortige wijze. Hij houdt zijn kerk in stand in Nederland en Armenië.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen