Nero. de wreedste aller keizers

(II).

Nero vertoonde zich graag in het openbaar en vooral op het toneel waar hij zong en op de Her speelde. Als de schouwburg vol publiek zat, verbood hij iedere toehoorder het gebouw te verlaten. Zijn lijfwacht bespiedde de houding en de blikken der aanschouwers. Op straffe des doods moest men het monster toejuichen.

Tweemaal heeft hij zijn vrouwen ter dood laten brengen. De een beschuldigde hij van overspel, de andere zonder enige oorzaak. U zult het misschien niet geloven, maar op een zekere dag kleedde Nero zich als een vrouw, bedekte zich met een sluier en huwde enige tijd later met Pythagoras, een vrijgemaakte slaaf. Het is te begrijpen dat deze man vreemd opkeek dat hij cle keizer had getrouwd. Vervolgens liet de waanzinnige een zekere Sporus als vrouw kleedden en keizerin maken. Zijn dorst naar bloed was niet te lessen. Hoe meer hij doodde hoe liever hij het had. Duizenden verloren cloor een gril van de keizer het leven. Hij verklaarde: „Ik wil liever gehaat clan bemind wezen." „Ik behoef cle hulp van vele personen om liefde te verdienen, maar ik heb niemand dan mijzelven nodig, om haat in te boezemen. Caligula wilde dat de wereld na hem verging; voor mij, ik zou wensen dat zij geheel verbrandde en er getuige van te zijn." Vele geschiedschrijvers verhalen dat hij verschillende wijken van Rome in brand liet steken. Als een lierspeler gekleed klom het goddeloze monster op een toren en zag met welgevallen het afschuwelijke schouwspel aan. Bij het schijnsel van de laaiende vlammen sprak hij een gedicht uit dat hij zelf gemaakt had op de brand van Troje.

De brand duurde zes dagen en verwoestte drie wijken van Rome en verteerde onmetelijke schatten. De keizer was toch wel geschrokken. Hij herbouwde de stad op zijn kosten. Prachtige gebouwen verrezen op de as van de verbrande woningen. Maar.... wie was de schuldige? Nero stak het op de arme Christenen. Hij veroordeelde hen tot cle afgrijselijkste straffen. Hoor wat de goddeloze Tacitus zei over het Christendom. Hoe wordt Christus hier vertrapt. Tacitus zei: „Men beschuldigt een sekte van mensen, door hun euveldaden verfoeid en clie het gemeen (volk) Christenen noemt, met de brand van Rome. De stichter dier sekte is Christus, die onder cle regering van Tiberius, door Pontius Pilatus ter dood veroordeeld werd. Dit verfoeilijk bijgeloof, in het eerst beteugeld, verhief zich opnieuw en verspreide zich niet alleen in Judea, de wieg van het kwaad, maar zelfs in de hoofdstad waarin alles wat woest en schandelijk

is omzwerf en gunstig ontvangen wordt. Men greep er enigen die het feit bekenden en op hun aanwijzing nam men er een grote menigte gevangen. Zij werden overtuigd, minder van brandstichting dan wel van haat tegen het menselijk geslacht. Men martelde hen op het ogenblik van hunnen dood, men bedekte hen met dierenhuiden, teneinde hen door de honden te doen verscheuren. Aan kruisen gehecht en verbrand, dienden hunne vlammende lichamen de voorbijgangers tot fakkels."

Toch nam deze man het nog op voor het verdrukte volk van God.

„De keizer verlustigde zich, temidden van zijn tuinen in het schouwspel hunner dood, en gedurende die tijd schonk hij het volk het vermaak van de renspelen, waarbij hij zich zelf, in het gewaad van een voerman vertoonde. Hierdoor wekte hij het algemene medelijden voor de veroordeelden op en men beschouwde hen, hoewel zij schuldig waren, als niet aan het algemeen welzijn, maar aan de wreedheid van één énig man te zijn opgeofferd."

Het bloed der martelaren is het zaad dei-Kerk. Het christendom bloeide en in Rome kreeg het steeds meer aanhang.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen