Bijbelse Archaeologie

Een talrijk kroost beschouwde de Israëliet als een zegen. Israël was het volk der rijke beloften Gods, in 't bijzonder van dé Belofte; vandaar dat haken naar de kinderzegen.

De naamgeving geschiedde door de moeder, soms ook door den vader. Eerst later had zij plaats bij de besnijdenis, dus op de achtste dag. Zie o.m. Gen. 35: 18; 41: 51; Luk. 1: 59—63; 2: 21.

De naam werd niet willekeurig gekozen, maar stond meestal in verband met bijzondere gebeurtenissen. Soms is Jehovah zelf als Naamgever opgetreden. Denk aan Izak, Joh. de Doper, de Heere Jezus.

Men spreekt wel eens van Theofore namen. Dat zijn zulke namen waarin de naam Gods voorkomt. (Theos = God). B.v. Elimelech = mijn God is koning; Daniël = mijn God is rechter; Hananja = genadig door Jehovah, enz.

De spening had plaats op twee- of driejarige leeftijd en werd feestelijk gevierd.

De dochter bleef tot aan haar huwelijk onder leiding van haar moeder.

Het onderwijs was aanvankelijk huisonderwijs en omvatte lezen en schrijven voor 't maatschappelijk leven; maar bovenal kennis van de Wet c.a. en geschiedenis van het volk Gods.

In later tijd kwamen er scholen voor Wetsstudie. Hoofdzaak was dan het van buiten leren en behandeling van de gevallen.

De tucht was streng. Bij voorkomende gevallen werd de roede gebruikt. Vooral in de Spreuken wordt dat tuchtmiddel nog al eens genoemd. Ja, de vader had aanvankelijk zelfs het halsrecht. Zie b.v. Gen. 38: 24 en 42: 37.

Volgens Deut. 21: 18—21 hadden Ouders het recht een weerspannigen zoon bij den rechter aan te klagen, waarop de dood door steniging volgde.

De kinderen hadden ook hun spelen. Gaarne bootsten ze de begrafenissen en bruiloften na (Matth. 11: 16, 17). Straat en veld waren de plaatsen van vermaak.

De eerstgeboren zoon had bijzondere voorrechten. Hij was heer over zijn broeders en kreeg na de dood van zijn vader een dubbel deel van de erfenis. Bij de zegening der zonen Jacobs ging de eerstgeboortezegen van Ruben op Juda en Jozef over. Immers Juda kreeg de heerschappij en Jozef het dubbel deel, doordat zijn twee zonen door zijn vader waren geëigend.

Voorts willen we nog opmerken, dat in de gelijkenis van den Verloren Zoon deze dus een derde deel (en niet de helft) van zijns vaders goed kreeg.

Ook moeten wij in dit verband wijzen op de grote zonde van Ezau, toen hij het eerstgeboorterecht verachtte. Immers het was een verachting van de beloften Gods, dus een verwerping van den Christus. De Heilige Schrift noemt hem dan ook een hoereerder en een onheilige, daar hij trouwde met Kanaänitische vrouwen, wat verboden was en de beloofde zegen verwierp. (Hebr. 12: 16).

Waren er geen zonen, maar alleen dochters, zo erfden deze. (Num. 27: 8).

Waren er zonen en dochters, zo werden de laatsten van de erfenis uitgesloten.

De zonen der bijwijven werden niet altijd (soms wel) met hun halfbroeders gelijkgesteld. (Gen. 25: 6). Bejaarde Ouders genoten de liefdevolle zorg der kinderen.

Helaas, dat een uitvinding der Farizeën, n.1. het „korban" veel kwaad stichtte.

Wanneer b.v. iemand tot zijn ouden vader of oude moeder zei: het is „korban" d.i. een offergave, zo meende hij ontslagen te zijn van de verplichting het aan zijn Ouders ter ondersteuning te geven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen