Inleiding

De Zambiaanse juriste Laurah Harrison moet lachen als ze hoort over welke aantallen asielzoekers de Nederlandse politiek zich "ernstige zorgen" (in de woorden van de minister-president) maakt. "Vijftienduizend meer dan vorig jaar, vijftigduizend voor het hele jaar ? En jullie noemen dat een grote stroom en een groot probleem ? Zambia herbergt honderdduizenden vluchtelingen". Ze snapt niets van het Nederlandse debat, zegt ze. "Het gat in welwaartsniveau tussen mijn land en dat van jullie is zo groot, het is niet eens te meten, jullie hebben een sociaal welzijnssysteem, dat één van de beste is van de wereld. Jullie hebben een onderwijssysteem, gezondheidszorg, duizenden malen beter dan het onze. jullie vernietigen soms voedselvoorraden omdat er te veel is. jullie hebben koelhuizen vol vlees dat je niet kunt verkopen. En jullie zeggen geen ruimte te hebben voor een paar duizend asielzoekers meer, terwijl wij er honderdduizenden opvangen. Het is een compleet raadsel. Mag ik erop wijzen dat jullie Nederlanders de regels van beschaafd en humaan gedrag zelf hebben ontworpen ? Dat het internationale recht vanuit jullie gedachten daarover is opgesteld ? Hoofdregel van dat recht is dat je mensen, van wie het bestaan in het eigen land wordt bedreigd, welkom moet heten. Wij in Zambia doen dat ook. Wij hebben vluchtelingen uit Angola, Mozambique, Soedan, Somalië, zelfs uit het voormalige Joegoslavië. En het is bij ons nooit een vraag geweest of wij hen wel willen. Wie moet vluchten, is gewoon welkom. Geen huizen voorde asielzoekers, geen banen ? Vol ? Wij hebben in Zambia ook werkloosheid en ook te weinig huizen. Én wij hebben geen voedsel en geld. Soms ook niet voor de vluchtelingen. Maar toch proberen wij zo goed mogelijk een plaatsje in te ruimen als mensen door oorlog of natuurramp van hun oorspronkelijke woongebied worden verdreven. Zij die komen hebben daar in de meeste gevallen een zeer geldige reden voor. Nederlanders lijden aan een fobie voor asielzoekers. Maar eigenlijk gaat het maar om één ding. Jullie willen, net als de rest van de Europeanen, je rijkdom niet delen" (interview in Trouw, 25 maart 1994).

Wie zijn eigenlijk die asielzoekers waar mevrouw Harrison over spreekt ? Wat bedoelt zij met het internationale recht, dat zou verplichten vluchtelingen welkom te heten ? Bestaat er werkelijk een fobie, een ziekelijke angst, onder de Nederlanders voor asielzoekers ?

Het zijn dit soort, thans zeer actuele, vragen, die in deze schets aan de orde komen. In hoofdstuk 1 worden de feitelijke gegevens gepresenteerd. Naast het begrip asielzoeker komen onder meer de landen van herkomst, de wijze van opvang en de toelatingscriteria aan de orde.

Hoofdstuk 2 is meer beschouwend van aard, waarbij de vraag centraal staat hoe we ons als christenen tegenover vluchtelingen moeten opstellen. I

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen