1. Midden in het leven

Toen hij 16 was stond hij midden in het leven. Omringd door een grote groep vrienden en vriendinnen. Met veel plezier ging hij door het leven. Zorgen kende hij niet, ook al waren er zaken die hij minder leuk vond. Nooit vond hij het bijvoorbeeld leuk wanneer hij bij zijn vrienden "er uit lag".Hij wilde erbij horen, meetellen, meedoen, plezier hebben, genieten van het jong-zijn.

Vaak ging hij met zijn vrienden op stap. O ja, hij besefte dat zijn moeder met veel zorgen achterbleef. Hij was meerdere malen door haar gewaarschuwd. Hij wist dat ze verdriet had en zich over hem zorgen maakte. Maar, och hij wilde genieten. Hij was maar één keer jong!

Hij dacht wel na over de dingen die hij tegenkwam in zijn jonge leven. Zo bezocht hij eens een toneelvoorstelling. Hij had er van genoten, maar toch....

Toch vond hij het eigenaardig dat je zo van geweld kon genieten, terwijl je tevens hoopte dat het jezelf nooit zou treffen. Vreemd!

Waarom gedroeg hij zich dan zo? Waarom deed hij bepaalde dingen die niet door de beugel konden? Och, je wil toch ook wat beleven. Dat was in wezen ook de reden geweest waarom hij en zijn vrienden tot een diefstal waren gekomen. Ze hadden tegen elkaar gezegd: "Kom, laten we het doen". Zomaar! Ze hadden niets nodig, maar wilden dat ook wel eens meemaken. Het was spannend geweest.

Later verhuisde hij naar Carthago, een grote stad waar veel vermaak te vinden was. Al snel liet hij zich verleiden door de wereld om zich heen. Bezoek aan toneelvoorstellingen bleven niet uit. Omgang met meisjes was niet zo onschuldig meer te noemen.

In Carthago moest hij de nodige aandacht aan zijn studie geven. Hij ging rechten studeren. Zijn belangstellingsveld wijzigde zich. Hij leerde genieten van het luisteren naar een redenaar. Zelf oefende hij zich ook in de redenaarskunst en al snel stond hij binnen dé opleiding bekend als iemand die goed zijn woordje kon doen.

In moderne opvattingen kon hij zich wel vinden. Trouwen? Nee, dat was niet echt nodig. En zo gebeurde het dat hij met een vrouw ging samen wonen. Het ging van kwaad tot erger.

Het leek alsof alles goed ging. Het leven zag er voor hem zo aantrekkelijk uit.

En toch? Toch knaagde er iets in hem. Die blik van zijn moeder wanneer hij het huis verliet, kon hij niet vergeten. Hij wist dat zijn moeder veel voor hem bad. Maar wat zei de kerk hem? Hij ging wel eens naar de kerk, maar dan meer om te genieten van de prediker die in zijn ogen een "echte redenaar" was.

Ondanks zijn weerstand tegen de kerk, besefte hij dat er meer was. Vanuit de filosofie had hij veel geleerd. Hij leerde dat er mensen waren die de mening waren toegedaan dat er na dit leven geen leven meer was. Wanneer hij hier over nadacht, verbaasde het hem wel eens dat de mensen ten diepste niet echt gelukkig waren. Zouden ze dat ooit in deze wereld worden? Zou er dan toch niet meer zijn?

Zo hinkte Augustinus op twee gedachten. Plezier in de wereld vinden, maar toch niet gelukkig zijn. Hij zat wel in de kerk en moest toegeven dat hetgeen hij deed niet door de beugel kon. Hij had er moeite mee om in de wereld te leven èn om naar de kerk te gaan. En toch erkende hij dat voor zichzelf niet.

Twee werelden die niet bij elkaar pasten, maar die Augustinus combineerde, ondanks de moeite die hij er soms zelf mee had. Zelf schrijft hij later in zijn boek "Belijdenissen": ...nu eens werd ik tot U getrokken, en dan weer van U weggetrokken door mijn eigen gewicht en met zuchten neerstortte in de zonde; en dat gewicht was mijn vleselijke gewoonte....

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen