5. Een Toevlucht van dag tot dag

Voor de gesloten deur van de gevangenis tobde ik met een vraag, waarop ik geen antwoord kon vinden. Wie zou het moeilijker hebben, mijn man of ik? Hij was met zijn medegevangenen volledig van ons en de buitenwereld afgesloten. Maar ik bleef alleen achter met onze zeven kleine kinderen in een donkere, wrede wereld. Zo begon ons leven in een lege pastorie en een gemeente zonder herder. Ik was onzeker, hoe het verder gaan moest.

Duizend vragen welden in mij op. Zou ik werk kunnen vinden? Zou het me gelukken om het dagelijks brood voor het gezin te verdienen? Hoe lang zouden we nog onderdak in de pastorie kunnen vinden?

Telkens waren er nieuwe zorgen en problemen, waarvoor een oplossing gezocht moest worden. Het beurde me altijd op, wanneer een broeder of zuster in Christus bij ons op bezoek kwam. Gelukkig gebeurde dat dikwijls. Het kwam wel eens voor, dat we met vijftien mensen bijeen waren. We vertelden elkaar waar ons hart door Gods Woord vol van was en we baden met elkander. Uit de diepten van ons hart rezen gebeden op naar de hemel. En het wonder gebeurde: in plaats van twijfel en onzekerheid stroomde telkens weer versterking en zekerheid als frisse lucht de benauwde atmosfeer van ons leven binnen. 

We nodigden ook de man, die als plaatsvervangend hulpprediker tot ons gezonden was, voor onze samenkomsten uit. Het leek, alsof hij begrip had voor onze moeilijke positie en daarin meeleefde. Wij probeerden hem dan ook zoveel mogelijk te helpen. Maar op een keer zei hij tegen me: "Ik mocht natuurlijk niet tegen het bevel van de overheid ingaan. Ik moest de namen van hen, die hier met elkaar gebeden hebben, aan de bevoegde instanties doorgeven". Hij had dus aangifte gedaan bij de politie en hen aangebracht, die mij met hun gebeden wilden ondersteunen! Het deed me pijn in mijn hart, toen ik merkte, hoe slaafs deze man de staat diende; niet voor onszelf, maar voor hem.

"Een ding spijt me", zei ik, "wij hebben noch de wereldlijke noch de kerkelijke overheid geschaad; waarom hebt u ons dan aangegeven? En waarom ontbreekt uw eigen naam op de lijst van hen, die hier hebben gebeden? Denkt u soms, dat men alleen vanaf de kansel kan bidden? Schrijft Paulus niet: Ik wil, dat de mannen overal reine handen opheffen?" Zijn enig antwoord was, dat hij zijn ogen neersloeg en wegging. Zijn verdere levensweg is er een voorbeeld van, wat het betekent om de rechte weg te verlaten en de weg van Kaïn op te gaan. Wie om het loon de weg van Bíleam gaat, onttrekt zich aan onze Heere. Dan hebben we geen zegen te verwachten.

Na enkele maanden werd de hulpprediker vervangen door een predikants-echtpaar. Toen zij in de pastorie trokken, was het voor ons een genade dat we in een kleine kamer mochten blijven wonen. Ze waren welwillend, maar de angst verlamde hen. Ze durfden ons niet in het openbaar te steunen, maar bleven op een afstand uit vrees voor de overheid. Het leek alsof wij getekenden waren, ieder liet ons alleen. Maar in alle zorgen bleef de Heere onze trouwe Helper! Hij was ons tot dusver dag voor dag een Toevlucht...

Overgenomen uit: Op adelaarsvleugels gedragen.

Wellicht ben je door dit relaas geboeid. Een reden temeer om het boek te bestellen en te lezen. Uitgever: Den Hertog, Houten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen