3. Opstand en revolutie

Enkele voorbeelden uit onze eeuw:

Militairen richten in Uncia een bloedbad aan onder mijnwerkers die een vakcentrale willen oprichten.
Bloedbad in Catavi, waarbij stakers, vrouwen en kinderen worden neergemaaid.
Bloedbad in het mijndorp "Siglo XX" ("Twintigste eeuw") onder leden van de mijnwerkersbond die zich hebben uitgesproken voor een socialistische revolutie. Gewapend met dynamiet uit de mijnen winnen arbeiders en mijnwerkers de strijd tegen de militairen, die een linkse verkiezingswinst ongedaan hadden gemaakt.
Oprichting van een overkoepelende vakcentrale.
1964: Begin van een reeks militaire staatsgrepen.
1967: Bloedbad onder stakende mijnwerkers in het mijndorp Siglo XX 1977-78. Mijnwerkersvrouwen beginnen hongerstakingen voor amnestie en democratische rechten
1980: Militaire coup door generaal Garcia Meza. Veel gruwelijke geweldadigheden tegen het volk, zoals in het mijndorp Caracoles.

Wat is de gemiddelde Boliviaan met al die opstanden opgeschoten? Zeker: er zijn vakbonden opgericht, alle boeren hebben hun eigen stukje grond gekregen. Maar Bolivia blijft verreweg het armste land in Zuid-Amerika, met een klein aantal heel rijke mensen en een grote massa arme boeren en arbeiders. De laatstgenoemde groep bestaat hoofdzakelijk uit de oorspronkelijke bewoners van Bolivia, de Indianen.
De militaire dictatuur is in Latijns-Amerika een veel voorkomende staatsvorm. Bolivia heeft van alle Latijns-Amerikaanse landen een record aan militaire staatsgrepen gehad.

Guerilla

Bolivia heeft ook een guerilla-beweging gekend. Halverwege de zestiger jaren opereerde in het noorden van het land een guerilla-beweging onder leiding van de bekende Cubaanse revolutionair Ernsto Ché Guevara. Deze beweging bloedde echter al snel dood en Guevara zelf sneuvelde.
Elders in Zuid-Amerika zien we regelmatig guerilla-bewegingen optreden. Het zijn bewegingen die veelal door marxistische idealen gedreven worden. Zij strijden tegen militaire dictaturen, grootgrondbezitters en rechtse regeringen. Voorbeelden van dergelijke bewegingen zijn de Sandinisten in Nicaragua en "Het lichtend Pad" in Peru. Laatstgenoemde beweging kwam pas nog in het nieuws toen hun leider, Guzman, gearresteerd werd. De enige landen in Latijns-Amerika waar linkse guerilla-bewegingen aan de macht zijn gekomen zijn Cuba en Nicaragua. In de andere landen zijn zij vernietigd of gedwongen tot een ondergronds bestaan.

De rol van de kerk

Officieel is 90% van de Bolivianen Rooms-Katholiek. Dit is hen echter te vuur en te zwaard opgedrongen en heeft nooit diep wortel geschoten. Wat heeft die katholieke kerk voor de arme mensen gedaan? Net als in de andere Latijns-Amerikaanse landen, vertoont de katholieke kerk in Bolivia twee gezichten. Aan de ene kant is er de officiële kerk die zich ver verheven voelt boven het volk en de zijde kiest van de rijke elite, door aan de bevolking gehoorzaamheid aan het gezag af te dwingen. De bisschoppen doen niet graag uitspraken die de machthebbers niet welgevallig zijn. Aan de andere kant is er de volkskerk die het volk in het streven naar betere levensomstandigheden steunt. Priesters en nonnen - grotendeels uit het buitenland - zetten zich in voor de boeren en mijnwerkers en de armen in de krottenwijken van La Paz. De protestantse kerken, sinds de vorige eeuw ook in Bolivia aanwezig, zijn in het algemeen dicht bij de bevolking gaan staan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen