En men noemt Zijn Naam Vredevorst

Vrede op aarde

"Vrede op aarde? Ja, dat zie je immers overal! Iedereen is de goedheid zelve! In de hele wereld wordt geen gevecht meer geleverd. Want het is vrede! Als er vrede is, dan is er toch geen oorlog? Dan moorden de mensen elkaar toch niet uit? Ja toch, ma? Galm daarom maar van vrede op aarde hoor. Overal om je heen zie je dat ..."

Mevrouw Hofstra hoort z'n harde lach nog als de deur al lang achter hem is dichtgeslagen. Ze ziet de afwas voor zich door een waas. "O Hans, m'n jongen, denk je zo over vrede? Wat heb je het dan moeilijk. Wat doe je me pijn met zulke woorden. En wat erger is; wat beledig je de Heere door zo te spreken. Hij liet Zijn engelen immers Zelf hun zang zingen: vrede op aarde? O ja, ik begrijp het wel, het lijkt zo strijdig: vrede op aarde, terwijl er overal haat en doodslag is. Maar de Heere zegt het toch Zelf in Zijn Woord? En jij ....."

Buiten loopt Hans. De regen slaat hem in z'n gezicht. Maar dat maakt niets uit, want het was al nat. Wat kan het hem allemaal eigenlijk nog schelen! De leraar Duits zei pas nog tegen hem: "De lijfspreuk van Hans Hofstra is 'Es ist mich egal!'. Maar hij moest eens weten ...." In het hart van Hans is oorlog. Hij is kwaad op alles en iedereen. Iedereen heeft hem in de steek gelaten. Niemand begrijpt hem. Oorlog in je hart doet pijn. Vooral als je overal hoort galmen: vrede op aarde....

Hans loopt maar en loopt maar. Hij is op de vlucht. Hij is ook op zoek. Maar hij weet zelf niet waarvoor en waarnaar. Hij begrijpt zichzelf ook niet.
Opeens dringt het tot hem door waar hij is: in de Lingestraat. Daar woont oma Verweijden. Zal hij even binnenwippen? Oma vraagt nooit zo diep. En buiten is het zo koud in z'n natte spullen.
"Hallo Jahannesje! Daar doe je goed aan. Kom er in. Nou nou, wat ben je nat. Hang je jas maar even over de verwarming." Hans hoeft niet veel te praten. Oma ratelt wel. Opeens staat ze op. "Zeg Hans, jij hebt toch Engels op school?" "Ja, hoezo?" Hans vraagt zich af wat oma nu bedoelt. "Mijn oudste broer, een oom van je moeder, is enkele maanden geleden overleden. Vorige week brachten ze me een doos met spullen van hem en dit zat er ook in". Uit de kast haalt ze een plankje waarop met gotische letters een spreuk is geschilderd. "Weet jij wat er op staat?" "Natuurlijk oma", doet Hans gewichtig. "Er staat: 'God has not promised us a calm passage, but a save landing'. Dat betekent dat God ons geen kalme reis heeft beloofd, maar een behouden aankomst". Oma is even stil. Ze denkt diep na. En dan zegt ze: "Jongen, wat is dat een bemoediging! Dat is nu net zo iets als 'Vrede op aarde'. Als je om je heen naar de omstandigheden kijkt, dan denk je: dat bestaat niet. Maar de echte vrede is vrede met God. En de volmaakte vrede zal er pas in de hemel zijn. Maar nu reeds wordt daar door Gods volk iets van geproefd. En de veilige aankomst is immers beloofd?" Hans zegt niets. Het duizelt hem. "Hé Hans, wat is er? Word je niet goed?" "Nee hoor oma. Maar ik ga maar naar huis. Ik moet nog heel wat leren. Dag oma."
En op de terugweg denkt hij: "Ja oma, ik moet nog heel wat leren. Maar vanavond heb ik iets geleerd dat ik nooit zal vergeten: ik heb nu begrepen wat vrede is";

(Dit is een bewerking van een verhaal dat Tanneke Walhout uit Nieuwdorp in 1985, na een oproep in Daniël om een kerstverhaal te schrijven, ingezonden heeft)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen