Zingen in de nacht, daar ik Hem verwacht

“In het woord ‘verwachten’ ligt hoop”, zegt meneer Teerds bedachtzaam. Als we hem een vraag stellen, buigt hij zich wat voorover. Zijn gehoor is zwakker geworden, maar zijn denken is helder. Op het tafeltje naast hem ligt een stapel A4-tjes. Deze pakt hij er regelmatig even bij om te kijken of hij alles heeft gezegd wat hij wilde zeggen. Hij vertelt over wachten, verwachten en hopen op God. Over hoe God het einde van het leven bepaalt, niet de mens.

Aan welke persoon uit de Bijbel moet u denken bij ‘verwachten’?

Meneer Teerds gaat rechtop zitten in zijn stoel. “Aan Job. Hij verloor alles. Zijn vrienden zagen dat als straf van God, maar Job bleef hopen. Midden op die puinhopen zegt hij: Ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan. Wat een geloofsuitspraak! Daarin klinkt diepe verwachting. Job verwacht God en niet als een vreemde.”

Wachten op God heeft alles te maken met het geloof.

“Zeker. In Psalm 25: HEERE! maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden. Als een kind van God dat leest, klinkt het gebed: ‘Als ik in Uw wegen mag gaan, dan komt het goed – al weet ik niet hoe of waarheen.’”

Af en toe vult zijn vrouw hem aan. “Ze is mijn persoonlijke assistente”, zegt hij glimlachend aan het begin van het interview. “Je had het net over het niet weten waarheen je moet gaan,” zegt ze nu. “Abraham had dat ook.” Teerds knikt. “Wachten vraagt om geduld. Het betekent vaak niet weten wat de uitkomst is. Dat is moeilijk. We willen niet wachten. We willen de uitkomst weten, liefst meteen. Maar de Bijbel leert ons: houd aan in het gebed, oefen geduld.” Hij voegt eraan toe: “Geduld hebben is niet alleen lastig als je jong bent, maar ook als je oud bent.”

Wordt wachten door de jaren heen makkelijker?

Meneer Teerds legt zijn A4-tjes neer. Nadenkend staart hij even voor zich uit. “In mijn leven is deze bede steeds belangrijker geworden: Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde. Je leert wel wachten, maar altijd onder dat voorbehoud. Soms legt God een belofte in je hart, maar het duurt jaren voor de vervulling komt. Dat was ook zo in mijn leven.”

Kunt u daar iets meer over vertellen?

Jaren geleden werd hij bemoedigd tijdens een preek rondom kerst. “De nooddruftige zal Hij verschonen, aan armen, uit genâ, Zijn hulpe ter verlossing tonen: Dat liet God mij zien. Hij was een verrassend God. Toch duurde het jaren voordat dit waar werd in mijn leven. Ik raakte bijna de hoop kwijt, maar God kwam erop terug. Ik leerde wanhopen aan mezelf, maar hopen op Zijn genade.”

Soms kan het leven heel anders gaan dan verwacht.

Mevrouw Teerds kijkt haar man aan. “Even terug naar een paar vragen terug”, zegt ze. “Een verwachting die niet vervuld is, heb je dat ook meegemaakt?” Er valt een stilte in de kamer. Even schudt hij zijn hoofd, maar dan schiet hem ineens iets te binnen. “Ja, zeker.” “Het was in 2018”, begint hij. “2017”, onderbreekt zijn vrouw hem. Hij lacht. “Daarvoor heb ik jou, zie je wel.”

“In 2017 kreeg ik een ernstige ziekte, hersenvliesontsteking. In die periode kwam de Heere terug op een pas beluisterde kerstpreek, waarin de Heere mij liet zien dat er ook voor mij een weg van de hemel naar de aarde geopend was. Op een nacht in het ziekenhuis klonk het in mijn hart: ‘k Zal Zijn lof zelfs in de nacht, zingen daar ik Hem verwacht. Toen kon ik sterven. Maar wat ik niet had gedacht, gebeurde. Ik mocht genezen.”

En daar dacht u een tijdje terug nog over na.

“Onlangs las ik inderdaad een preek over Israël bij de Jordaan. Het ging over de doortocht. In die preek stond dat Gods kind soms over de Jordaan mag heenkijken naar het beloofde land, maar toch terug moet, de woestijn weer in met al z’n moeite en zorgen.

Zo voelde het ook in mijn leven. Je denkt: nu is het voorbij. Maar God wilde mij nog lessen leren. Ik was nog niet Thuis. Ik moest de woestijn in en moest dingen meemaken, die ik nog nooit meegemaakt had.”

Wachten – verwachten: is er verschil?

Meneer Teerds legt het duidelijk uit. Je kunt merken dat hij in het onderwijs heeft gewerkt. “Verwachten is iets anders dan wachten. In verwachten zit hoop. Ik denk aan Paulus in Romeinen 8: Ook wij zelf zuchten in onszelven, verwachtende de aanneming tot kinderen, namelijk de verlossing onzes lichaams. Dat is geen twijfel, maar hoop op de voleinding.”

“Dit wilde ik nog opzoeken.” De stapel A4-tjes gaat aan de kant en meneer Teerds haalt zijn smartphone tevoorschijn. “Daar kan ik de vergrote versie lezen”, legt hij uit. Hij scrollt even. “Ik verwacht den HEERE, zegt de dichter in Psalm 130, omdat hij weet dat God goedertieren is. Die verwachting rust niet op het gevoel, maar op het Woord. Op Zijn trouw. God Die getrouw is, Die het ook doen zal. Ik stem zo van harte in met de kanttekening bij vers 5. Daarin gaat het ook over het vaste vertrouwen ‘dat de Heere mij naar Zijn beloftenis, mijn zonden vergeven en mij uit alle ellende verlossen zal.’”

En als de hemel gesloten lijkt?

“Ja,” zegt hij ernstig, “het kan soms heel bedekt liggen. Ook bij Gods kinderen. Als je op jezelf ziet, dan zie je geen hoop. Maar als je op Hem mag zien, blijft de verwachting levend.”

Hij noemt Psalm 88, het gebed van Heman. “Die man ging als een dode in het graf, maar klaagde niet over God. Hij klaagde over zichzelf. Dat is een verschil. In opstand klaagt men over God, in ootmoed over zichzelf.”

Verwachten kan ook op een verkeerde manier?

“Dat zie je bijvoorbeeld bij Maria Magdalena na de opstanding. Zij verwachtte de Heere, maar keek met aardse ogen. Of bij Paulus: hij bad driemaal om de doorn in zijn vlees. Maar God nam die doorn niet weg. Waarom niet? Omdat Zijn genade genoeg was. Niet álle stormen worden gestild. Soms blijft de doorn, blijft de storm – maar Hij draagt je erdoorheen.”

En dan voegt hij eraan toe: “Dat is ook recht. Het is goed voor mij verdrukt te zijn geweest, opdat ik Gods recht én genade leren zou.”

“En genade”, zegt u.

Meneer Teerds knikt. “En genade, zeker. Wachten op God kan niet zonder genade. Echt, het komt niet bij de mens vandaan.”

‘Dat klinkt allemaal zo moeilijk’, zegt een jongere misschien.

Hij loopt naar zijn boekenkast en haalt er een donkerblauw met rood boek uit. “Daar heb ik deze week dus over nagedacht”, zegt hij. “Ik moest denken aan het boek van ds. G.H. Kersten De gelovige verwachting. Als puber heb ik veel preken van deze dominee horen lezen. Ze spraken me aan. Hij deed steeds de oproep: ‘Onderzoek de Schriften!’ Dat is me altijd bijgebleven.”

Meneer Teerds bladert verder. Hier staat het. Hij wijst naar de preek over Micha 7:9: Ik zal den toorn des HEEREN dragen, want ik heb tegen Hem gezondigd… Daarin laat dominee Kersten zien hoe de gelovige zich onderwerpt, vertrouwt en zich verblijdt in Gods gerechtigheid. Ootmoed – vertrouwen – vreugde. Dat is een vrucht van verwachting.”

Zou u jongeren aanraden om zulke preken te lezen?

“Ja, onderzoek Gods Woord! Lees ook eens een preek.” Zijn vrouw vult hem aan: “Er is volgens mij ook een dagboek van dominee Kersten verschenen. Met kortere stukjes, dat leest makkelijker voor jongeren.” Meneer Teerds knikt. “Niet iedereen kan deze taal misschien volgen, maar als je het leert verstaan, dan grijpt het je aan. Je leert zien Wie God is en wie jij bent.”

Ontmoet u veel jongeren?

Meneer Teerds knikt. “Afgelopen vrijdagavond nog. Ik mocht een inleiding houden voor de -16-vereniging. We stonden stil bij de profeet Amos. Daarin klinkt de oproep: Zoekt Mij en leeft! (Amos 5:4). Dat is een gebod maar ook een genade. Want zo’n gebod mogen we ook tot een gebed maken: ‘Heere, leer mij zoeken, opdat ik leven mag.’”

Hij gaf ook catechisatie aan de 12+-groep. Met deze groep is hij zelfs twee keer naar een verzorgingshuis geweest. Daar mochten ouderen een catechisatieles meebeleven. “Op heel eenvoudige wijze spraken we daar over het wonder dat God zondaren wil verkiezen tot Zijn kinderen. Het ging over de raad des vredes. Dat heb ik zo eenvoudig mogelijk uitgelegd. Het is zó rijk.”

U spreekt daar ongetwijfeld ook over met uw kleinkinderen.

“Regelmatig komen kleinkinderen logeren. Met de jongsten spelen we spelletjes, maar met de ouderen praten we vooral. Ook over Gods Koninkrijk. We lezen aan tafel uit de Bijbel met uitleg, en ik laat hen de toelichting lezen. Dat kunnen ze goed, vinden wij.” Teerds glimlacht naar zijn vrouw. “Het geeft gesprek. En bovenal: het zaait iets in hun hart.”

Dan pakt hij weer een A4-tje. Deze keer van een andere stapel. Zijn ogen glijden eroverheen. “Ja, dit wilde ik nog zeggen… We bidden misschien te weinig: Och, dat Gij de hemelen scheurdet, dat Gij nederkwaamt… (Jesaja 64:1). Dat is verwachten - dat God Zélf komt. Want dáár moet het vandaan komen.”

Meneer N.J. Teerds

• Leerkracht, schoolhoofd en directeur van een reformatorische schoolbegeleidingsdienst. Na zijn pensionering was hij interim-directeur op basisscholen en docent aan het CGO. Hij gaf veel opvoedingsavonden voor ouders.

• Getrouwd, vader van drie kinderen en grootvader van veertien kleinkinderen.

• Hobby’s: “Mijn werk was mijn hobby en mijn hobby mijn werk.” Pastorale bezoeken afleggen, heeft zijn hart. Verder geniet hij van fietsen met zijn vrouw.

• Laatste leesboek: ‘De wenende profeet’ van ds. A. Moerkerken.

• Favoriete plek: aan het water, bij de Oude Maas bijvoorbeeld, met zicht op de Dordtse Dom.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen