Eén ding weet ik

“Ik vind dat u een beetje te hard praat”, zegt Bram. “Net alsof ik een heel eind verderop zit, maar ik zit hier, vlak naast u.”

Meijer kijkt opzij en zegt: “Kijk, zo doe je dat, feedback geven. Uitstekend.” Dan gaat hij zachter verder. “Zo beter? Het zal m’n enthousiasme zijn. Ik hoor andere leerlingen er ook weleens over. En… zo dadelijk even een pauze?” Bram klakt met zijn tong. “Oké, waarom niet. Grappig dat u ‘zo dadelijk’ zegt. Ik zeg meestal gewoon… straks.”

“Mooi. Straks die bocht naar links, dan bij de lantaarnpaal stoppen. Goed rechts houden in de bocht. Je weet niet of er hier iemand je tegemoet komt. Stuur maar lekker mee, juist, goed zo. Netjes. Dus nu de koppeling in. Zachtjes remmen. Kijk even in je binnenspiegel. En stop maar. Ja, zachtjes remmen, stop maar.”

Bram kijkt op het klokje. Vijf voor drie. Zijn ze toch al bijna een uur bezig. Hij had al verwacht dat er een pauze kwam. Dat hoort erbij, bij zo’n blokuur van twee tot vier. Pff… hij is het wel zat. De hele tijd naar die aanwijzingen zitten luisteren, heel vermoeiend. Meijer benoemt werkelijk alles. Het zal er wel bij horen.

“Ik weet een mooi pauzeplekje”, zegt Meijer.

“Bij de Texaco?“ Bram heeft er weinig zin in, zo’n shop in te gaan. Tanken hoeft nog lang niet, zo te zien.

“Nou, als je ’t goed vindt, parkeren we achter m’n veranda. Dat is daar”, en hij wijst. “Trek maar eens op vanuit de twee, laat ’m maar pruttelen die motor, toe maar. Kun je de wagen links opzij in dat parkeervak zetten.”

Bram laat de BMW rustig tussen de lijnen van het vak rollen. Hij trekt de versnellingspook naar het midden en zet de motor stop. “Woont u hier dan?” “Ja, wij wonen hier.”

Hm… grappig. Bram stapt uit en volgt de instructeur. Ze steken over en Meijer opent een brede houten poort. Meteen staan ze in de veranda, met een grote hoekbank. Tussen de veranda en de woning ligt minstens twintig meter achtertuin, zodat de grote vijver niet eens zo heel groot lijkt. Bram telt twee, drie enorme oranje-witte vissen. Hun kleuren glinsteren onder het oppervlak.

“Zo, even rust”, zegt Meijer met een knipoog. Hij heeft plaatsgenomen aan de zijkant, naast een tafeltje met daarop een modern koffiezetapparaat. “Ga zitten Bram. Cappuccino doen?”

“Ja goed. Mooie tuin”, zegt Bram. Hij zakt neer op de zachte grijze bekleding. Een beetje opgelaten voelt hij zich wel. Als je niet uitkijkt, blijf je hier zo een halfuur zitten. Die bloemenweelde, de rust, en het geruis van water dat opwelt uit een grote steen en dat afloopt naar kleinere steentjes. Hij maakt een gebaar met zijn hand van links naar rechts. “Moet je onze tuin hebben. Alleen tegels, zes bij zes meter. Drie bloembakken.” Meijer schudt zijn hoofd, maar zegt niets. Hij heeft intussen twee glazen cappuccino uit het apparaat getoverd. Hoge glazen, zonder oor, en je ziet gewoon laagjes: schuim, koffie, schuim.

“Alsjeblieft, coureur”, zegt hij. Hij buigt zich voorover en zet het glas voor Bram neer. Bram knippert met zijn ogen. De achterdeur is opengegaan. Een meisje in een groene jurk zet een paar stappen de tuin in.

“Pap”, roept ze. “Oh sorry… u zou toch om kwart over vier… nee laat maar!” Ze draait zich om en glipt terug het huis in. Bram ziet haar dikke zwarte vlecht opzij springen als ze de deur achter zich dichttrekt.

Zijn handen trillen een beetje als hij het koffieglas pakt. Meijer lijkt niets aan hem te merken. De man geniet met zijn ogen dicht van zijn koffie. Bram moet moeite doen om niets over het meisje te vragen. Dat zou nogal dom zijn. Maar hij zou misschien kunnen vragen of hij zijn eigen dochter ook rijles geeft. “Doet u dit de hele dag?” vraagt hij.

Meijer opent zijn ogen. Hij schuift naar voren en zet zijn lege glas op tafel. “Ik begin om 12:00 uur. En bijna elke dag ook nog van zes tot acht ’s avonds. ’s Morgens doe ik andere dingen. Studie en zo, lezen. Zullen we weer?”

“Mij best”, zegt Bram. Hij staat op en loopt naar de poort. Hij kijkt geen ogenblik naar de woning. Zonder aarzelen stapt hij naar buiten en steekt de weg over naar de lesauto. Hij neemt zijn plek achter het stuur weer in.

“Goed, de tweede helft”, zegt Meijer, terwijl hij instapt en het portier dichttrekt. “Nu gaan we een rotonde doen, en de berm oefening, en we pakken ook een stukje snelweg. Niet heel spannend hoor, die 80-weg van net was enger. Even je gordel om, kerel.” Zelf geeft hij het goede voorbeeld. Bram start de auto en laat hem zachtjes met een bocht achteruitrollen. Een bermoefening. Wat moet dat voorstellen? In de verte ziet hij de rotonde al, in ieder geval de borden ervan.

Meijer gebaart naar het pedaal. “Laat maar opkomen, geef maar gas. Je mag zelf doorschakelen. Zo dadelijk bij de rotonde gaan we rechtsaf. Daarna gelijk lekker gas geven. En weer naar de derde versnelling. Ja, stuur maar lekker door. Gas geven. Kijk even over je schouder. Ja. Maak maar snelheid. En dan bij de veertig kan-ie naar z’n drie. Ja, goed zo. Oké Bram, je mag van mij hier het gras inrijden. Rij d’r maar gewoon in.”

Bram fronst. Huh, hier de berm in? Hij ziet verschillende lijnen in het gras, waarschijnlijk bandensporen van anderen. Hij knijpt in het stuur en aarzelt. Aan de andere kant van de grasstrook is een fietspad. Er zijn geen bomen. Rechts van het fietspad ligt een sloot. Daarachter staan fruitbomen.

“Gewoon erin rijden, kan niks gebeuren”, moedigt Meijer aan. Bram stuurt opzij. De rechterwielen raken het gras. De auto hobbelt een beetje. “Ja, en heel langzaam er weer uitrijden. Je ziet nog meer sporen staan. Ja, rij d’r maar weer in. En rustig er weer uit. Er gebeurt dus helemaal niks. Hoe gebeuren de ongelukken? Mensen raken in de berm, schrikken ervan, trekken in één keer aan het stuur. Wat gebeurt er dan, de wielen gaan overdwars, je belandt tegen een boom of tegen een auto. Dertig procent van de ongelukken. Ik wil niet dat je op die manier de krant haalt. O ja, ik zal weer iets zachter gaan praten.”

Bram kijkt af en toe op het klokje. Het is intensief om door een dorpscentrum te toeren. De aanwijzingen van Meijer lijken zich snel op te volgen. Gas geven, richting aan, spiegeltje kijken, terugschakelen, het gaat maar door. Om kwart voor vier zegt Meijer dat ze de snelweg opgaan.

Ze naderen een rotonde met een paar enorme aardbeien erop. Op het bord naar links staat ‘A50 - Veghel 12, Eindhoven 32’. “Gaan we hier linksaf”, zegt Meijer. Het woord linksaf zegt hij heel nadrukkelijk. En inderdaad, Bram is nog niet eerder driekwart rondgegaan. “Linksaf. Binnenspiegel, linkerspiegel, naast, richting naar links aan, om die nepaardbeien heen hierzo. Netjes.”

Op de A50 krijgt hij ineens weer plezier. Het rijdt makkelijk en Meijer houdt een tijdje eindelijk zijn mond. Het duurt niet eens lang voor ze Eindhoven naderen. Bram zit achter de grote gele achterkant van een vrachtwagen. Vaart minderen op de afrit. Nog even en ze zijn thuis.

“Bram, een goeie eerste les”, zegt Meijer. “We spreken zo even een volgende datum af. En… als je het leuk vindt mag je vragen of Steven een keertje meerijdt. Dat is uiteraard prima.”

Bram fronst onwillekeurig. Ja, dat zou kunnen. Steven achterin.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen