Alles Is Onzeker

Het is een paar dagen later. Tim en Olivia zitten samen in de woonkamer bij haar thuis. Ze zitten dicht tegen elkaar aan op de bank, terwijl een waterig zonnetje door het raam naar binnen schijnt. Even weg van de zorgen, van de vragen. Je hoort alleen het geluid van de klok tikken. Ze hebben de afgelopen dagen veel gepraat. Heel veel. Toch is die ene vraag nog niet opgelost. En dat knaagt.

Net wanneer Tim zich een beetje gelukkig begint te voelen, trilt zijn telefoon. Het nummer op het scherm is onbekend, en dat maakt hem een beetje nerveus. Hij neemt aarzelend op. “Hallo?”

Een warme, geruststellende stem klinkt aan de andere kant van de lijn. “Dag Tim, met ouderling Dankers. Ik hoop dat je me niet opdringerig vindt, maar zou ik je even kunnen spreken?” Tim is met stomheid geslagen. Wat zou een ouderling van hun kerk met hem willen bespreken?

“Uh, hallo, meneer Dankers”, stamelt Tim. Dankers gaat door: “Ik heb gehoord van de moeilijkheden waarmee je thuis te maken hebt. Het is niet goed, dat ik zo weinig bij jullie thuis ben geweest. Ik weet dat je moeder psychisch ziek is en vrij labiel en dat je vader er niet is. En nu heb je zelf ook zorgen, hè? Daarom bel ik je en ik wil je laten weten dat de kerk er is om mensen te helpen, ongeacht hun situatie. We hebben een netwerk in de kerk, dat jullie, ook je moeder en je broertje zal kunnen helpen en ondersteunen.”

Deze onverwachte hulp breekt Tim. Het raakt hem enorm, dat iemand zich om zijn welzijn bekommert. Hij is een poosje stil. Dan fluistert hij: “Dank u, meneer Dankers, ik waardeer dit echt.” Dankers vervolgt: “En er is nog iets anders waar ik je over wil spreken. Ik heb gehoord dat je op zoek bent naar wat extra inkomsten. We hebben mogelijk een baan voor jou op zaterdag en twee avonden in de week. Het is goed betaald en ik denk dat het jou, je moeder en je broertje zou kunnen helpen.”

Ook dit overweldigt Tim. “Dank u wel, meneer Dankers. Echt heel fijn… Ik… ik hoor graag welke baan en wat ik moet doen. Hartelijk dank!”

Na het telefoongesprek legt Tim zijn telefoon met een trillende hand neer. Hij kan nog steeds niet geloven dat de kerk bereid is om hem, zijn moeder en broertje te ondersteunen.

Het voelt als een keerpunt in zijn leven.

“Wie belde er, Tim?” De stem van Olivia haalt hem uit zijn gedachten.

“Dankers, hij heeft hulp aangeboden. Hij zei dat we altijd bij mensen uit de kerk terecht kunnen. Hij zei… Hij zei dat ze ook mensen hadden die mijn moeder kunnen helpen.”

Olivia kijkt hem blij aan: “O Tim! Dat zou toch fijn zijn!”

Tim knikt. “Hij heeft ook een baan voor mij! Twee avonden in de week en op zaterdag kan ik werken. Hij zei dat het goed betaald wordt.” Olivia is bijna nog blijer dan hijzelf, ziet Tim. Hij geeft haar een knuffel.

Wanneer hij samen met Olivia aan tafel schuift, wordt het hem even te veel. Als ze net willen beginnen voor het eten, barst Tim in huilen uit. Hij vertelt over het telefoontje van Dankers, het aanbod voor een baan, en vooral over het schuldgevoel dat hij met zich meedraagt over zijn foute gedachten aan abortus.

“Olivia, ik wil geen abortus, écht niet. Dit telefoontje heeft me doen zien dat er hulp is. Dat geloof ik nu echt.”

Olivia’s pa en ma zitten tegenover hen en ze luisteren. Haar moeder kijkt hen aan en zegt: “Tim, weet dat je altijd welkom bent hier. De dingen zijn zoals ze nu zijn, die kun je niet veranderen. En weet: de Heere kan je zonden vergeven en wij zullen jullie steunen in alles.”

Haar vader knikt instemmend. “Je bent een beste jongen, Tim, en je hebt een plaats in ons gezin. Twijfel daar niet aan. Wat mooi dat Dankers je gebeld heeft.”

Tim droogt zijn tranen af. Hij voelt de liefde van Olivia’s ouders. Het voelt als een bevrijding om zijn pijn en schuldgevoelens te delen.

Als Tim weer naar huis is, loopt Olivia naar boven. Op haar kamer dankt ze God voor de plotselinge hulp van Dankers, en voor de liefde van haar ouders. Ze is dankbaar dat er weer hoop kan zijn voor de toekomst.

Opeens schiet er een geweldig idee door Olivia’s hoofd. Ze rent naar beneden.

“Mam, pap, ik heb toch een goed idee!”

Olivia’s ouders kijken verbaasd op. “De veranda, Tim kan er slapen! Hij kan er zijn eigen huisje hebben!” Olivia gaat steeds sneller praten. Ze is zo enthousiast dat ze het niet duidelijk kan vertellen.

“Rustig, meid. We snappen er niets van. Vertel het eens”, lacht haar moeder.

“Ok, sorry. Ik ben zo blij! De veranda is super groot. Als we hem nou eens dicht maken en beter isoleren, dan kunnen we er een slaapplek voor Tim maken. Dan heeft hij een plekje dicht bij ons, maar kan hij er ook alleen zijn! Mag het pap, mag het?” Haar moeder lacht om het idee, maar haar vader ziet er wel wat in. “Ik zou er eens goed naar moeten kijken, maar ik denk dat het wel zou moeten kunnen hoor!” zegt hij.

Olivia ziet enthousiasme in zijn ogen. Haar vader houdt van klussen, dus dit ziet hij wel als een leuke uitdaging.

Als Olivia even later in haar bed ligt, voelt ze zich voor het eerst sinds een lange tijd weer een klein beetje gelukkig. De zware last van de zorgen die zich op elkaar stapelden, is van haar schouders gevallen. Haar enige zorg is nu nog of het goed zal gaan met het kindje. Maar dat kan ze overgeven aan God. Ze gelooft dat Hij voor hen zorgt en het beste met hen voor heeft. Ondanks alle fouten die ze hebben gemaakt.

Het voelt alsof er een wonder is gebeurd. Op deze dag zijn er oplossingen gekomen voor de problemen die ze hadden. Ze dankt God voor Zijn goede zorgen. Ze dankt Hem voor het wegnemen van hun twijfels en voor het nieuwe leven in haar buik. Een leven waar ze nu al zielsveel van houdt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen