Naar Tim

Olivia ligt snikkend op bed. Het leven lijkt even te donker en te zwaar om te dragen. Een felle zonnestraal piept tussen de gordijnen door en probeert haar vrolijk te maken, maar het helpt niet. Ze voelt zich ziek, zowel lichamelijk als emotioneel. Vooral baalt ze dat Tim gisteren niet is gekomen. Ze wil zo graag weten wat er met hem aan de hand is, maar ze wil ook haar eigen verhaal delen. Zijn blessure die hij juist nu heeft opgelopen, maakt alles nog ingewikkelder. Het lijkt wel alsof alles tegen hen is.

Terwijl ze haar tranen droogt, voelt ze een laaiende boosheid opwellen. Ze is boos op Tim, boos op God en boos op zichzelf. Zij en Tim zijn te ver gegaan, dat is waar. Maar waarom is alles zo vreselijk ingewikkeld? Waarom laat God dit allemaal toe? Ze weet dat ze zichzelf in de problemen gebracht hebben, maar God zou toch moeten begrijpen hoe zwaar Tim het heeft? Hij draagt de verantwoordelijkheid voor zijn broertje en hij moet zelfs voor zijn moeder zorgen. Is dat dan niet genoeg? Olivia begraaft haar gezicht in haar kussen. Waarom gelooft ze eigenlijk in God? Ze is ermee opgegroeid en voor haar ouders heeft ze veel respect, maar er zijn zoveel overtuigingen. Moslims geloven in Allah, anderen beweren dat er helemaal geen God bestaat en iedereen denkt van zichzelf dat hij het goed heeft. Is er überhaupt wel een God? Misschien hebben de mensen die nergens in geloven wel gelijk. Ze leven zonder de last van zonde en ze maken zich er niet druk over, dat je je moet bekeren tot God. Zou dat niet veel gemakkelijker zijn? En beter? Haar telefoon trilt. Olivia schrikt op uit haar gedachten. Ze ziet dat Tim belt en ze neemt op.

“Dag Tim.”

“Hé, Olivia! Hoe gaat het met je?”

Olivia wil alles eruit gooien, eerlijk zijn, maar ze zegt: “Het gaat wel”. Ze wil niet dat Tim zich nog meer zorgen maakt. “En met jou? Hoe is het met je voet?”

Tim vertelt wat er gisteren allemaal gebeurd is. Hij verontschuldigt zich wel tien keer. Na het telefoongesprek voelt Olivia zich niet veel beter. Nu heeft ze nog niets gezegd en dat wilde ze toch juist graag? Zal ze terugbellen? Nee, ze wil het hem vertellen als ze bij hem is. Ze zucht.

Ze kruipt achter haar laptop en begint te zoeken naar informatie over tienermoeders. Ze leest lange tijd blogs van tienermoeders. Als ze even later op de klok kijkt ziet ze dat ze al een uur bezig is! Het lezen geeft haar wat rust en leidt haar af van haar eigen problemen. De verhalen van deze jonge moeders klinken zo positief en hoopvol.

Het is vreemd, maar plotseling lijkt haar leven weer wat zonniger en vrolijker. Ze kijkt uit het raam naar het speeltuintje voor hun huis, waar kinderen zorgeloos spelen. Het brengt een glimlach op haar gezicht. Onwillekeurig legt ze haar handen op haar buik. Misschien, heel misschien, komt alles wel goed. Misschien heeft zij ook recht op geluk, net als die jonge moeders.

Olivia loopt naar beneden en besluit om een wandeling te maken. Ze pakt een kauwgompje, trekt haar schoenen aan en stapt naar buiten. Haar vader is aan het werk, haar moeder is boodschappen doen. Tjonge, hier knap ik echt van op, denkt ze, als ze een stuk gelopen heeft. Net of haar gedachten minder zwaar worden. Misschien kan ze vanmiddag met Tim afspreken en alles vertellen. En ’s avonds zal ze naar Sophie gaan om samen huiswerk te maken. Als Tim het goed vindt, zal ze het ook aan haar vertellen.

Onderweg naar huis koopt Olivia croissantjes voor bij het eten. Daarna stuurt ze een appje naar haar moeder, dat ze Finn gelijk even ophaalt van de peuterspeelzaal. Ze krijgt een warme knuffel van hem en opeens schieten de tranen in haar ogen. Vreemd, ze is zo emotioneel…

Als Olivia en Finn thuiskomen genieten ze met z’n allen van de croissantjes. Nadat ze heeft gegeten, gaat Olivia even op haar bed liggen. Ze voelt de zenuwen opkomen als ze bedenkt dat ze over een uur met Tim moet praten. Hoe zal ze het aanpakken? Hoe zal hij reageren? Ze krijgt spontaan weer pijn in haar buik…

Na drie kwartier onrustig geslapen te hebben, trekt ze één van haar leukste jurkjes aan, doet een vrolijke staart in haar haar en stapt op de fiets. Tien minuten later staat ze voor Tims huis en haalt diep adem. Ze opent de poort en zet haar fiets tegen de schutting. In de woonkamer zit Jurre op de bank, zijn ogen gericht op zijn telefoon. Als de deur opengaat kijkt hij op. ”Hee Olivia!” begroet hij haar enthousiast.

“Hey Jurre! Alles goed?” zegt Olivia glimlachend. Ze werpt een laatste blik in de spiegel en loopt dan met en bonzend hart de trap op. Bij Tims deur houdt ze even haar adem in, klopt dan zachtjes en wacht op wat er zal gebeuren. Als de deur opengaat, verdwijnt Olivia in de armen van Tim.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen