Jouw kerk, een sekte?

“Ja, vroeger ging ik naar de kerk. Een hele zware, de Gereformeerde Gemeente. Echt een sekte joh! Mijn familie zit er nog in. Maar mij zien ze daar nooit meer! Ik ben er helemaal klaar mee. En met m’n familie ook. Wat een huichelaars. Zondags zitten ze in een net pak in de kerk, maar naar mij kijken ze niet om. Ik ben het zwarte schaap van de club. Ik ben uit de kerk gestapt en gestopt met Bijbellezen en bidden. Tja, dan hoor je er blijkbaar niet meer bij.”

Halverwege de nachtdienst stappen we binnen. Hartklachten, dat is de melding. Bij nader inzien gaan de klachten meer over hard dan hart. Onze oudere patiënt blijkt al urenlang klem op het toilet te zitten. Aangezien de toiletbril niet bekleed is met zachte vulling en pluche is deze lange zit een pijnlijke kwestie geworden. Of dit een goede reden is om 112 te bellen? Niet echt. Maar ja, wat doe je in nood zonder andere helpers in de buurt? We bevrijden meneer uit z’n benarde positie, doen een kleine schoonmaakactie en helpen onze patiënt vervolgens terug in bed. Over hartklachten horen we niks meer.

Ondertussen raken we aan de praat. Het begon met zoiets als: “Hoe gaat het verder met u?” Dat opende een lang gesprek. Is het je trouwens al eens opgevallen dat ongeplande gesprekken op een zonderling tijdstip en zonder allerlei pracht en praal, vaak de snelste en meeste diepgang hebben? Ook nu dus. Meneer deelt zijn levensverhaal. Het eerste deel lijkt waarschijnlijk wel een beetje op het jouwe. Geboren, gedoopt, geschoold, gegroeid, gepuberd en getrouwd. Allemaal in de reformatorische omgeving. Allemaal tamelijk voorspoedig. Hij had vroeger zelfs de vrijmoedigheid om tijdens zijn werk met onbekenden in nood het ‘Onze Vader’ te bidden. Mooi toch? Het tweede levensdeel ging echter heel anders.

Driemaal overleed een echtgenote. Zijn eigen gezondheid begaf het. Hij verliet de kerk en -aldus de man- de kerk verliet hem. De familieband viel uit elkaar. Zijn werk bezorgde hem veel leed. Tenslotte probeerde hij alle leed en verleden weg te drinken. Wat een verdriet in één levensverhaal! Zeg, hoe zou jij hierop reageren? Ik wist het even niet.

Ik had willen zeggen dat ‘zijn sekte’, ‘mijn kerk’ is. Een kerk die niet van één of ander duister type leider is zoals een gemiddelde sekte, maar van het Licht der wereld. Dat Zíjn Woord licht geeft in ónze duisternis. Dat christenen ook zondaren zijn en de omgang met hen vreselijk kan tegenvallen. Maar ook dat het bij Christus voor zondaren met een hard hart, die tot Hem om genade komen, altijd meevalt! Dat vermoeiden en belasten bij Hem welkom zijn! Maar -eerlijk gezegd- het kwam er niet echt van. Van twee vragen kon ik het toch niet laten ze te stellen: “U bad het ‘Onze Vader’ met anderen; doet u dat nu ook wel voor uzelf?” en “Wat denkt u? Bidden anderen nu ook voor u?” Jij?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen