Het rustige meisje van toen

Pakweg twintig jaar geleden was ik meester op een basisschool. De kinderen die toen bij mij in de klas zaten, zijn inmiddels volwassen. Sommigen van hen komen nu weleens bij mij in de praktijk voor hun levensvragen. Dan vertellen ze hoe ze zich vanbinnen voelen en waar ze mee worstelen. Over pijnlijke ervaringen met andere mensen. Over huwelijksproblemen. Over verkeerde keuzes die ze hebben gemaakt. Over verdrietige verliezen die ze hebben geleden. Over diepe depressies en tijden van wanhoop. Wat een tranen zijn er soms al gehuild.

Steeds blijkt weer dat elk mens te maken krijgt met wat er in psalm 90 staat over het leven: het uitnemendste is moeite en verdriet.

Een tijdje terug kwam er een jonge vrouw op bezoek in de praktijk. Ze had een bekend gezicht. “Weet u nog wie ik ben?” “Ik weet het bijna”, peinsde ik. “Ah ja, ik weet het. Jij zat bij mij in de klas. Wat brengt je hier?”

Ze beantwoordde mijn vraag met een wedervraag. “Herinnert u zich nog wat voor meisje ik was op de basisschool?” Ik dacht even na. “Dat herinner ik me wel ja. Je was een rustig meisje, een beetje op de achtergrond, maar ook graag in de buurt van de meester. Na schooltijd bleef je nog weleens een beetje hangen. Dan hielp je graag met opruimen.”

“Weet u waarom ik bleef hangen?” Ze vroeg het met zachte stem. Haar ogen vulden zich met tranen.

“Waarom was dat?”

“Omdat ik dan eigenlijk tegen u wilde zeggen dat ik werd misbruikt. Maar ik durfde het niet. Ik dacht dat niemand me ooit zou geloven.”

Ze vertelde haar verdrietige verhaal. Wat had ze een eenzaamheid, pijn en vernedering geleden. Intussen vroeg ik me af of ik het had kunnen weten. Was ik te naïef geweest, als jonge meester? Had ik ze beter aandacht moeten geven? “En nu kom ik om u te bedanken.”

“Bedanken?” Ik keek haar verbaasd aan.

“Ja, bedanken. Omdat u in die tijd de enige persoon was in mijn leven die vriendelijk en liefdevol was tegen me. Soms hield een knipoog van u mij op de been.”

Haar woorden ontroerden me. Omdat ik besefte hoe groot de kleine dingen kunnen zijn, als ze recht uit je hart komen. Het verhaal van deze jonge vrouw is een aanmoediging om vriendelijk te zijn jegens anderen. Ook al zul je erin struikelen, probeer een liefdevol mens te zijn. Het is Gods gebod én het kan van grote betekenis zijn voor iemand die wankelt zonder dat jij daarvan weet. Dus stel jezelf aan het eind van een dag gerust de vraag: voor wie ben ik vandaag een liefdevol mens geweest?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen