De Test

Zenuwachtig loopt Olivia door het gangpad, op zoek naar de zwangerschapstesten. Ze wil niet te lang blijven zoeken, omdat ze bang is dat mensen kunnen merken dat ze erg gespannen is. Als Olivia een rondje door de winkel heeft gemaakt, komt ze in het gangpad waar ze denkt dat ze moet zijn. Haar ogen speuren, op zoek naar de tests. Haar handen voelen klam. Ze weet dat ze door moet gaan, anders zou ze hier te lang staan. Ze loopt door, maar niet zonder eerst een test uit het schap te grissen. Haar hart bonst in haar keel terwijl ze het pakketje angstvallig vasthoudt. Zo snel mogelijk loopt ze nu naar de kassa. Opeens hoort ze achter zich een stem die haar bekend voorkomt. “Ha Olivia!”

Haar hart begint zo mogelijk nog harder te kloppen. Terwijl ze zich omdraait, legt ze ongemerkt de test in een schap met luiers, waar ze toevallig naast staat. “Ehh, hallo!” Olivia probeert opgewekt te kijken. Het is Kate, een leidinggevende van de jeugdvereniging van haar kerk. “Hoe is het?” vraagt Kate lief. “Goed hoor!” liegt Olivia. “Met jou ook?”

een poosje geleden dat je er was, we missen je gezellig “Ja, prima! Kom je zaterdag ook weer naar JV? Het is alheid! Zaterdag gaan we naar het strand en na afloop langs de Mac. Wat vind je daarvan?” Bij de gedachte aan de Mac wordt Olivia al misselijk, maar toch zegt ze opgewekt: “Leuk! Ik denk dat ik er wel bij kan zijn. Kijken of ik Tim meekrijg.” Ze probeert een glimlach op haar gezicht te toveren, maar dat lukt nog niet erg. Ze wil zo snel mogelijk weg hier!

Als Kate heeft afgerekend en naar buiten loopt, durft Olivia pas weer terug naar het schap met testen te lopen. De test die ze bij de luiers heeft gelegd laat ze daar maar liggen… Niemand weet dat zij hem daar heeft neergelegd. Bij de kassa staat ze in de rij, haar gezicht wit van de spanning. Ze heeft het gevoel dat iedereen naar haar kijkt en de gedachte aan wat de kassière en de andere klanten van haar zouden denken, maakt haar nog zenuwachtiger. Ze kijkt naar de grond en probeert niet te veel op te vallen. Dan is ze aan de beurt.

“Anders nog iets?” vraagt de kassière. Haar ogen gaan richting de zwangerschapstest in Olivia’s hand.

Olivia schrikt op uit haar gedachten. “Eh, sorry, ja. Dit nog.” Ze legt de test naast een pakje paracetamol op de toon-bank. Haar vingers trillen behoorlijk. Ze voelt de afkeurende blik van de kassière. Zo jong al, lijkt de kassière in stilte te oordelen. Het is toch wat met die jeugd van tegenwoordig. “Bonnetje erbij?” vraagt de kassière als ze betaald heeft.

“O, eh, nee… dank u,” mompelt Olivia, haar wangen rood van schaamte. Ze voelt de spot van de jongen achter haar en hoort hem grinniken: “Nee, natuurlijk niet.”

Ze propt de test en de pillen in haar jaszak, met een hoofd vol verwarrende gedachten. De tranen springen in haar ogen. Ze moet weg, terug naar huis, waar ze rustig kan nadenken. Als ze thuiskomt wordt ze meteen overspoeld door de geur van pannenkoeken, een geur die haar nu enorm tegenstaat. Haar moeder is nog niet thuis. Ze vergeet haar jas aan de kapstok te hangen, gaat op de bank zitten en probeert rustig na te denken, maar het lukt niet echt. Ze pakt toch weer wat chocolade, maar ook dat helpt niet om haar zenuwen de baas te worden.

Dan rent ze naar boven en sluit zich op in de badkamer. Olivia voelt druk op haar borst terwijl ze de test uit haar jaszak haalt. Wat heeft ze gedaan? Stel dat de test positief is? Hoe zullen haar ouders reageren? Hoeveel verdriet zullen ze hebben? Wat zal de moeder van Tim denken? Heeft Tim niet al genoeg problemen? Hoe zullen haar vrienden reageren?

Ze denkt aan God. Wat moet Hij wel niet van haar denken en van hen samen? Ze hadden die avond nooit zo ver mogen gaan samen… Ze neemt zich voor dat het nooit meer zal gebeuren in hun verkeringstijd. Ach, ze weet heel goed dat haar ouders de regels hebben uitgelegd: “Niet elkaar uitkleden, alleen een beetje knuffelen. Jullie zijn nog superjong.”

Haar handen trillen terwijl ze de test openmaakt en de instructies volgt. Ze gaat op de grond zitten en staart met grote, angstige ogen naar het staafje tussen haar bibberende vingers. Minuten lijken uren, terwijl ze wacht op het resultaat. Een streepje verschijnt. Ze ademt trillend uit. En dan, tot haar ontzetting, verschijnt er nóg een streepje. Een streepje dat steeds zichtbaarder wordt. Tot het daar als een groot uitroepteken staat. Met grote, angstige ogen staart ze naar het staafje. Twee streepjes. Nee, dit kán niet. Dit mág niet. Tranen rollen over haar wangen. Huilend zakt ze op de grond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen