Johan Leune: de eerste ‘echte’ eindredacteur

U bent jarenlang eindredacteur van Daniël geweest. Hoe ging dat in zijn werk?

“Ik begon met het corrigeren van de artikelen. Taalfouten eruit halen, beter leesbaar maken en inkorten. En letters tellen, want er kon maar een bepaald aantal letters op een bladzijde. En als er een foto bij moest, moest ik uitrekenen hoeveel letters dat kostte. Het leukste was als je een artikel grondig had bewerkt en de scribent reageerde met: ‘Ik zie eigenlijk niet wat je veranderd hebt’. Ik ging steeds meer voor Daniël doen en op een gegeven moment vond de redactie dat ik me maar eindredacteur moest noemen. Vooral de eerste tien jaren waren enerverend. Het aantal abonnees groeide van zo’n vijfduizend naar elfduizend. In de vijfentwintig jaar dat ik aan Daniël werkte, heb ik enorme technische veranderingen meegemaakt. Als ik dingen van ‘vroeger’ vertel, lijken dat bijna anekdotes.”

Welke Daniël-gerelateerde gebeurtenis heeft het meeste indruk op u gemaakt?

“Twee trieste gebeurtenissen. Het vertrek van hoofdredacteur dominee H. Rijksen. Hij was ook mijn predikant. Hij had ons getrouwd. We hadden een sterke band. Ik bracht altijd de kopij naar de pastorie. En het overlijden van dominee A. Vergunst. Hij werd begraven op de dag dat we als Jeugdbond ons vijftigjarig bestaan zouden herdenken.

Dat kon dus niet doorgaan. De dag ervoor zou Daniël verschijnen met de laatste aankondiging. Het blad was al gedrukt, maar moest nog gebonden worden. Dat ging toen nog grotendeels handmatig. Er werd toen besloten om de omslag opnieuw te drukken. E-mail en fax bestonden nog niet. Collega Mauritz schreef in grote haast een in memoriam en de mededeling dat de jubileumbijeenkomst niet doorging. Ik bracht de tekst naar de drukker in Middelharnis. Dat laatste heb ik trouwens heel wat keren gedaan als de kopij niet op tijd gereed was.”

Waar liggen de uitdagingen voor ons blad?

“Een jongerenblad uitgeven is door de ontlezing veel moeilijker dan in mijn tijd. Maar ook toen worstelden we ermee om een blad te maken dat door jongeren gelezen zou worden. Het werd meer (met waardering) door ouderen gelezen. Gelukkig is er nu meer openheid. Ik herinner me hoe spannend het was toen we voor het eerst over suïcide, homoseksualiteit en incest publiceerden. Ik herken in Daniël nog steeds de worsteling om voor jongeren te schrijven. Ik wil de redactie aanmoedigen om zo door te gaan. Met jongeren zoeken naar hun weg door het leven. Ook in eeuwigheidsperspectief. Met de Bijbel als kompas.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen