Zuid-Afrikaanse talenten

“Ik was nog even voetballen”, zegt de twaalfjarige Ezekiel, terwijl hij –iets te laat voor het interview– op de bank ploft. “En ik kom net uit de Augustijnenkerk, daar mocht ik orgelspelen. Het was zo leuk, ik krijg er enorm veel adrenaline van!”, vertelt zijn veertienjarige broer Michael enthousiast. De broers wonen in Dordrecht, maar zijn duizenden kilometers daarvandaan geboren. “We komen uit Johannesburg in Zuid-Afrika, maar zijn geadopteerd door onze ouders.” Michael en Ezekiel hebben allebei het Zuid-Afrikaanse temperament, het gevoel voor ritme en muziek. Ze horen het precies wanneer iets niet klopt.

Hoe het bij Ezekiel begon

“Ik hoorde Michael altijd muziek maken en toen dacht ik: dat lijkt mij ook wel leuk!”, vervolgt Ezekiel. “Zo’n drie jaar geleden ben ik begonnen met orgelspelen. Als ik uit school kom, ga ik vaak eerst een poos orgelspelen. Vaak speel ik psalmen of andere christelijke liederen. Ik word er rustig van, maar heb er ook veel plezier in. Ik improviseerde veel en mijn vader zette daarvan filmpjes op YouTube. Daarop kreeg ik reactie van Tjaco van de Weerd. Hij schreef dat hij onder de indruk was en bood aan om mij les te geven. Dat aanbod hebben we aangenomen. Hij is blind en daarom kan hij me geen noten aanleren. Maar hij hoort alles precies! Eerst speelde ik altijd te erg aan de linkerkant, nu ben ik wat meer in het midden van het klavier gaan spelen.”

Hoe het bij Michael begon

“Toen ik vier was, kreeg ik een keyboard. Ik ging daar een beetje op hakketakken. Al snel speelde ik uit mezelf psalm 81. Toen ik zes jaar was, hebben mijn ouders er een cd van opgenomen en die verkochten we aan familie en kennissen. Op een gegeven moment ging ik op orgelles. De docent zei dat we eigenlijk een orgel nodig hadden en die werd aangeschaft. Het was een oud orgel en ik was veel te wild. Hij raakte compleet van slag! Na een jaar of twee kochten we een goed orgel. Een orgel is heel anders dan een keyboard. Ik moest leren om gebonden te spelen. En vanaf het moment dat ik dat doe, ben ik serieuzere stukken gaan spelen”, vertelt Michael.

Leuke weetjes:

• Het volume staat altijd hoog. Maar ‘gelukkig’ zijn de buren van familie Vuijk een beetje doof. Af en gaat er een bedankje die kant op. Ze zitten toch maar met die ‘herrie’ opgescheept!

• Michael wil in de toekomst verder met muziek. Hij ziet zichzelf wel als orkestleider in De Doelen staan. Ezekiel wil ‘gewoon’ werk en daarnaast concerten en samenzangavonden organiseren.

• Zoek op YouTube naar het account van Michael Vuijk en Ezekiel Vuijk en beluister mooie orgelmuziek!

Volgersexplosie

Omdat we veel op YouTube naar orgelmuziek kijken, kwam mijn vader met het idee om een eigen YouTube-kanaal te beginnen”, vertelt Ezekiel enthousiast verder. “Eerst had Michael er een, later mocht ik het ook. We nemen de muziek op met een speciaal apparaatje, waarbij je de bijgeluiden niet meer zo goed hoort. Daarna bewerkt mijn vader de filmpjes. Hij zet er bijvoorbeeld foto’s bij. We proberen één keer per twee weken een filmpje te plaatsen. Met Oudejaarsdag plaatste Ezekiel het lied Uren, dagen, maanden, jaren. Binnen een uur kregen we al berichten van heinde en ver. Via via kregen wij zelfs mijn filmpje doorgestuurd. Toen is het aantal volgers geëxplodeerd. Van tweehonderd volgers ging ik ineens richting de dertienhonderd volgers! Mensen uit Nederland, Nigeria, Zuid- Afrika, Nieuw-Zeeland en Canada reageren erop.”

“Ben je nu klaar of niet?”

“Orgelspelen is een kwestie van doorzetten en de klik”, ervaart Michael. “Zo kan je een hoger niveau bereiken. De laatste tijd speel ik minder, omdat ik het druk heb met school en werk. Maar zodra ik achter het orgel zit, vind ik het heerlijk! Zeker als er mensen luisteren of wanneer ik samenzang begeleid. Dan gooi ik alles erin! Als het stuk is afgelopen gaat er zoveel door me heen… Dan voel ik me enorm gelukkig! Ik heb een paar jaar geleden op de bondsdag van de JV mogen spelen en de samenzang van twaalfhonderd kinderen begeleid. Met het kinderkerstfeest van de kerk heb ik ook gespeeld. Na een stage bij een verzorgingstehuis bleef ik als vrijwilliger en kwam ik op zaterdagmiddag een uurtje orgelspelen. Sommige mensen werden er ontroerd van. Maar een man zei: ‘Nou, ben je nu klaar, of niet?’ Haha, hij vond het maar niets! Ik probeer mezelf voor te houden: Dit talent is me gegeven, ik mag daar dankbaar voor zijn!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen