Dat ene zinnetje…

Het was een klein zinnetje in de regels van de aankondiging van de avondklok in januari: “Voor mensen met ernstige psychische problemen of een onveilige thuissituatie wordt een uitzondering gemaakt”. Dan begint mijn hart altijd wat sneller te kloppen. Want hoe hebben alle mensen met extreme angsten, depressieve gedachten en onveiligheid in het huis waar ze wonen geluisterd naar de aankondiging van de avondklok? ‘Nog minder kans om er even uit te gaan... Zucht. En met alle maatregelen heb ik het soms al zo zwaar. Dit kan ik er eigenlijk niet bovenop hebben. Oh nee, luister, toch niet. Ik mag gebruik maken van een uitzondering.’ Niet dat deze mensen het leuk vinden om een uitzondering te zijn, maar eruit kunnen is voor mensen die zware periodes in hun leven kennen zo belangrijk. Daarom was ik zelf blij voor de aandacht die er was voor deze groepen in ons land. Hun moeiten werden even wat tastbaarder, ook al begrijpen wij hen zo vaak niet.

Damian ontvlucht al jaren regelmatig even zijn thuissituatie. Ook omdat hij zelf zijn gedachten niet altijd lekker op een rij kan krijgen, maar vooral ook omdat hij mishandeling moet meemaken. Een klap met de hand of een lepel moet hij maar al te vaak incasseren. Aanleiding: vaak een slecht cijfer of te laat thuis komen. Oorzaak: die is niet makkelijk aan te geven. Het botert al lang niet tussen vader en Damian. Vader heeft ook zijn geschiedenis, waar hij ook klappen kreeg van zijn ouders. Damian is soms regelrecht onhandelbaar, er valt moeilijk met hem te praten. Ik ben dan ook niet verbaasd over de ruzies. Ook niet over het vluchtgedrag van Damian. Het lijkt soms het beste om maar een poosje niet bij elkaar in de buurt te zijn. Ik ben wel verbaasd over hun antwoord op mijn vraag: “Zou je het anders willen?” Vragende ogen, schokkende schouders. “We weten het eigenlijk niet zo goed. Het gaat al jaren zo.” Ik mocht even onderdeel worden van hun zoektocht van een aantal maanden. Het lijkt namelijk zo makkelijk om de situatie dan maar te accepteren; ’t hoort erbij. Puberzoons (sorry voor het woord) en vaders lijnrecht tegenover elkaar in de kritieke fase voordat ze het huis uit gaan.

In dit gezin waren zeker wel doelen te ontdekken waaraan gewerkt kon worden. Wat dacht je van vaker samen dingen doen buitenshuis of binnenshuis, samen de barbecue aansteken, samen praten over de verhalen die pa vertelt over vroeger, samen naar de kringloop om goede tweedehandsjes te scoren. En ondertussen voeren ze een gesprek met elkaar : “Pa, ik word boos en bang tegelijk als je me een tik geeft. Ik slaap er niet goed van, daardoor concentreer ik me slecht op school en haal ik lage cijfers”. En vader: “Ik weet nu hoeveel last je er van hebt. Ik had het nooit mogen doen. Ik werd woedend om je gedrag en je prestaties, maar ik had me moeten beheersen. Ik ga voor een betere toekomst voor ons tweeën”. Twee mannen vegen allebei snel een traan weg en houden elkaars schouders vast. ’t Was niet makkelijk, maar het was het waard.

De avondklok is opgeheven, maar zullen we de aandacht voor de mensen in bovenstaande situaties niet laten verslappen? In gebed en ondersteuning!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen