Heere, leer mij Uw weg

Een stem fluisterde in mijn oor: “Als je klaar bent, doe je een stap naar voren en raak je de bodem niet aan”. Daar viel ik, voorover in het water. Vastgebonden aan handen en voeten en geblinddoekt. Zonder doel, zonder opdracht. Spartelend om de bodem niet te raken en snakkend naar zuurstof. Seconden duurden minuten, met grote moeite kreeg ik bij elke hap zuurstof ook een slok water binnen. Wanneer hield dit op?

Na een tijd vechtend in het water werd ik door twee duikers uit het water getrokken en stelde de instructeur direct de vraag: “Wat zijn de drie codes?” Eén woord wist ik nog wel, maar de twee coördinaten wist ik niet meer. “Geen idee”, zei ik tegen de sergeant. “Wat doen we als het niet goed is?”, vroeg hij aan mij.

“Opnieuw”, zei ik. Daar stond ik weer gebonden en geblinddoekt aan de rand van het zwembad. De codes werden geroepen en ik moest ze proberen te onthouden.

Weer sprong ik in het water, de twee duikers trokken mij verder omlaag en spartelend probeerde ik weer boven te komen. Na angstige momenten werd ik uit het water getrokken en op de kant gelegd.

Mijn blinddoek en loodgordel gingen af en de tiewraps van mijn armen en benen werden losgesneden. De instructeur keek mij recht in mijn ogen en vroeg hoe het ging en of ik helemaal bij was. Hij zag dat het goed ging en zei: “Goed gedaan, pak een warme douche, trek wat droogs aan en voeg je bij de andere jongens”.

Deze oefening is een gedeelte uit de opleiding om commando te worden. Het doel van deze oefening is om te kijken hoe graag je deze opleiding wilt halen en om je ware aard naar boven te krijgen. Op het moment in het zwembad was mijn hartslag 223 slagen per minuut en zat ik in de overlevingsmodus. Dan kun je niets anders

meer zijn dan jezelf. Ook na deze gebeurtenis was ik er nog steeds van overtuigd dat opgeven geen optie is.

De commando is de elite eenheid van de landmacht. Ik wilde al als kind commando worden en had tot mijn vierentwintigste levensjaar geen ander doel voor ogen dan deze. Helaas ben ik in de eindoefening ontheven uit de opleiding, omdat ik als leidinggevende ervaring miste en ik eerst ervaring moest opbouwen. Ik mocht na twee jaar deze opleiding weer opnieuw proberen. Mijn doel viel weg en op dat moment begon ik te bedenken wat ik toen zou gaan doen.

Het is inmiddels drie jaar later en ik zit nog steeds bij de pantserinfanterie en daar heb ik het heel erg naar mijn zin. Ik ben tevreden met mijn baan en alles wat ik heb. Achteraf bleek dat God voor mij een ander doel voor ogen had dan ik de eerste vierentwintig jaar van mijn leven heb gedacht. Ondanks mijn wilskracht en doorzettingsvermogen ben ik tot op de dag van vandaag dankbaar dat God de leiding neemt over mijn leven.

Ik wil jullie graag meegeven om voor je doel te vechten, niet zomaar op te geven als het tegenzit. Dit vormt jou tot de persoon die je bent en wilt zijn. Maar het belangrijkste moet je niet vergeten uit het oog te verliezen; het is God Die bepaalt welke weg je wandelt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen