Een Tweede Kans

In gedachten loop ik een rondje door ons huis. Mijn oog valt op een oud schoolbankje dat dienstdoet als knutseltafeltje voor onze kinderen. Hoe oud zou dit bankje zijn? Hoeveel kinderen zullen hieraan met het puntje van de tong uit hun mond, gezwoegd en gezweet hebben? Vlak naast dat nostalgische schooltafeltje staat een keukentje dat we voor de eerste verjaardag van onze dochter via Marktplaats op de kop getikt hebben. Een leuk verfje er over en inmiddels is hij al zes jaar goed in gebruik. Aan de overkant een oude kast, die door een gedreven vrouw bij ons binnen werd gezet. Ze kocht deze als oude eiken kast, maar met een lik verf gaf ze de kast een tweede leven.

Nee, ik ben geen persoon die alle kringloopwinkels afstruint, of die ervan geniet om tussen de kleedjes op de rommelmarkt te snuffelen naar unieke vondsten. Maar ik ben wel degene die van mooie, oude spullen houdt. Maar het liefst maak ik dan wel een goede deal…

Ik ben geen persoon die alle kringloopwinkels afstruint.

Onze verhuizing vorig jaar was een goede gelegenheid om ons Marktplaatsaccount weer eens actief te gebruiken. Tijdens de lockdown hield ik wat uren over en samen met mijn vrouw opende ik doos na doos op de zolder. Terwijl de ene hoek van de zolder gevuld werd met dozen vol oude, goede herinneringen, werd de andere hoek steeds voller met spullen waarvan wij dachten dat het nog een tweede kans verdiende. Die tweede kans had vlak voor onze verhuizing ook nog eens twee voordelen. Op deze manier hoefden we ze niet mee te sjouwen naar ons nieuwe huis en werd ook meteen onze bankrekening weer gespekt. Elke keer als er weer iets opgehaald werd, keken we elkaar voldaan aan en zei één van ons: “Zo, weer een stukje van ons nieuwe huis terug verdiend!”

Door het raam keken we de betreffende persoon na die onze spullen een tweede kans gaf. Het zorgde voor reflectie. Hoe zit dat eigenlijk met ons als mensen? Geven wij elkaar een tweede, of misschien wel een derde of vierde kans?

Ik ben meester en soms gaat het weleens mis tussen de leerlingen uit mijn klas. Een heftige ruzie op het schoolplein, een akkefietje tijdens een samenwerkingsopdracht, maar toch, soms met wat hulp, kijken ze elkaar diep in de ogen en wordt er een nieuwe kans gegeven. De jongens met een joviale klap op de schouder, de meisjes hebben soms net even wat meer woorden nodig, maar de tweede, derde of vierde kans wordt gegeven. Ik hoop dat ze dat blijven doen, ook als ik ze straks nakijk als ze de basisschool verlaten en naar het voorgezet onderwijs gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen