Sophie Plusminus

eens aan, daar hebben we de twee nieuwe interieurverzorgsters.” Oom Bert heeft de “Kⁱjk voordeur opengezet en samen met vader sjouwen ze de weekendtassen naar binnen.

“Zeg, voor hoe lang komen jullie? Een paar maanden?” Tante Greta begroet de meisjes hartelijk. “Kom”, zegt ze.

“Ik zal jullie kamer laten zien.”

Met z’n drieën lopen ze naar boven.

“Samen op een kamer, weet je wel hoe gezellig dit gaat worden.”

“Psst, Sophie, ben je nog wakker? Ik kan nog niet slapen.”

“Ik ook niet”, zegt Sophie.

Ze denkt, ik moet nog bidden en uit mijn Bijbel lezen. Sophie heeft de Bijbel die ze van de oma van Maaike heeft gekregen helemaal onderin haar tas gestopt.

“Heb jij niet zo’n boekje met een Bijbel?”

“Hoe weet jij dat?” Maaike draait zich om en knipt het lampje aan.

“Toen ik pas op je verjaardag Ilse naar bed bracht, had ze een dagboek en een Bijbeltje, heb jij dat niet?”

“Ik ben het vergeten”, bekent Maaike. “Thuis vergeet ik het ook vaak, zullen we maar gaan slapen dan?”

“Ja, dat is goed.”

Maaike knipt het lampje weer uit en voor ze zich omdraait, fluistert ze: “Nog een vraagje, Sophie. Merk je wel eens wat aan Milan… Je weet wel. Zegt hij wel eens wat over mij?”

Sophie voelt zich ineens boos worden. Haar Bijbel vergeet ze en aan Milan denkt ze wel.

“Nee, ik kan niet echt iets aan hem merken, zullen we gaan slapen?”

“Nou, best hoor, zoals je wilt.”

Sophie bijt op haar lip. Ze voelt zicht ineens ellendig en eenzaam. Ze mag niet boos zijn.

“Sorry, Maaike, ik bedoel het niet vervelend, maar Milan… Hij ziet nog niet echt wat in meisjes, je moet misschien geduld hebben.”

“Ik heb zoveel geduld als een olifant die wacht tot hij kan vliegen”, reageert Maaike opgelucht.

“Maaike en geduld.” Sophie schiet in de lach door haar tranen heen. Ze draait zich zachtjes om in haar bed. Ze doet haar ogen dicht en vouwt haar handen. In gedachten leest ze een stukje uit haar Bijbel. Ze heeft het boekje al zo vaak gelezen, dat ze stukjes uit haar hoofd kent. Ze vraagt tenslotte of ze in de kerk mag komen.

Als ze de volgende morgen beneden komen, zitten oom en tante al aan het ontbijt. “Goedemorgen, langslaapsters, hoe bevalt het hotel?”

Maaike weet gelijk wat terug te zeggen. Sophie moet een beetje aan oom Bert wennen. Meent hij elke keer wat hij zegt, of niet?

“We zullen even stil zijn, dan kunnen jullie bidden. We hebben nog wat te eten overgelaten.”

Maaike doet haar ogen dicht en vouwt haar handen. Het is even stil. Even maar en dan zegt Maaike: “Eet smakelijk”.

Sophie sluit vliegensvlug haar ogen en doet precies hetzelfde als Maaike.

Tante Greta knikt haar vriendelijk toe. “Je eet maar zoveel als je wilt hoor, Sophie.”

“Wanneer mogen we naar de paarden?” Maaike stelt haar belangrijkste vraag.

“Ga straks eerst maar eens de boerderij aan Sophie laten zien”, zegt tante Greta.

Na de koffie is het eindelijk zo ver.

“Wij gaan naar de paardenbak! Kom Sophie.”

Ze lopen met tante Greta mee.

Als tante Greta de deur van de stal openzet, ziet Sophie twee paarden binnenkomen. Ze krijgen voer en dat weten ze. Maaike sluit de boxen.

“Dit is Poeh, een merrie, en dit paard hier heet Olivia, ook een merrie. In de box naast Poeh staat nog een veulen.”

“Wat lief!” Sophie aait zachtjes over de vacht van Poeh, terwijl het dier de brokken naar binnen werkt.

“We gaan nu eerst de paarden buiten zetten en dan mogen jullie ze borstelen en afsproeien. Oom Bert zal ondertussen de hokken schoonmaken en dan gaan wij na het eten kijken of ze zin hebben om in de paardenbak te lopen, goed?”

Maaike pakt de bak met borstels en tante Greta zet de paarden vast. “Zo, dames ga je gang, ik hoor het wel als jullie mijn hulp nodig hebben.”

Laat ik voorzichtig zijn, denkt Sophie. Ze heeft al snel door dat je paarden niet moet laten schrikken.

Als ze klaar zijn, brengen ze de paarden terug naar de boxen. Sophie weet nu ook al hoe je zo’n box openmaakt en ze ziet rood van inspanning. Oom Bert heeft gezorgd voor vers stro. Hij staat in de box van Olivia de strobalen nog met de hand uit te schudden.

“Zeg, jullie zijn snel klaar! Mooi, dan kunnen we gaan eten, ik rammel van de honger.”

Na het eten mogen ze. Eindelijk!

“Jullie willen natuurlijk graag op de paarden zitten, maar eerst moeten ze even wennen. Eigenlijk rijden we niet zo vaak, alleen als er logees zijn. Hier, Sophie, neem het touw maar en dan laten we ze eerst rustig rondjes lopen. Zo kunnen ze wennen aan de bak en Poeh en Olivia wennen ook aan jullie.”

Het gaat goed. Alleen al het rondjes laten lopen, vindt Sophie helemaal top.

“Zo”, zegt tante Greta. “Jullie willen er natuurlijk nog wel even op zitten.”

Maaike zit als eerste. Op Poeh. En Sophie belandt op Olivia. Ze vindt het best een beetje eng. Tante Greta pakt de halstertouwen vast en laat ze rustig achter elkaar lopen.

“Dit gaan we een paar keer oefenen en als het goed gaat, mogen jullie misschien over een paar dagen stappen.”

“Mogen we niet draven?”, roept Maaike teleurgesteld

“Nou, vooruit dan.” Sophie vindt het een beetje eng, maar het is een vertrouwd idee dat tante het halstertouw nog niet loslaat.

“Eigenlijk moet ik nog even naar het dorp voor wat boodschappen”, zegt tante Greta na het eten. “Gaan jullie even mee, dames?”

Het is niet ver rijden naar het dorp. Tante Greta rijdt flink door. Maaike zit voorin en voert het hoogste woord. Op de autoweg zijn ze bezig met een alcoholcontrole. “Wat jammer dat we niet op de autoweg hiernaast rijden, ik zou graag een keer willen blazen.” Maaike kijkt achterom naar de politieagenten.

“Je hebt gelijk, het lijkt mij ook wel wat om een keer te blazen. Anders draaien we toch even?”

Ze rijden over de parallelweg terug tot ze de autoweg op kunnen komen, waar ze inderdaad worden aangehouden door een politieagent.

Tante Greta draait het raampje open.

“Dag mevrouw, wij staan hier voor controle. U heeft uw gordel niet om. Dat kost u vijfenzestig euro. Wilt u in het vervolg uw gordel omdoen?”

Tante Greta hapt naar adem. Maaike en Sophie zijn er even stil van. Dan proest Maaike het uit. Tante Greta zit zo beteuterd te kijken…

“Niet boos zijn, tante. Wij gaan de boete bij elkaar sparen, goed Sophie?”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen