Werken bij defensie: een kans en een keuze

Geblinddoekt werden we uit de vrachtwagen gehaald en naar binnen gebracht. Daar stonden we dan in een overal met kisten, in een kleedkamer met het gezicht naar de muur. Het was warm en benauwd. Geen idee waar we waren en wat ons te wachten stond. De sterke chloorlucht deed ons wel iets vermoeden. Eén voor één werden we uit de kleedkamer gehaald. Soms hoorden we op de achtergrond gespartel of een kreet. Voor ons gevoel pas uren later, werd ik als een van de laatsten opgehaald. Het zweet gleed van mijn voorhoofd en mijn hart bonkte in mijn lichaam. Een hand op mijn schouder zorgde ervoor dat ik omdraaide en ik werd mee genomen door een instructeur. Ik kreeg een loodgordel om, mijn handen werden strak bij elkaar gebonden en ik kreeg een hartslagmeter om. Daarna werd ik door de gang naar de volgende ruimte begeleid. De instructeur zei: “Je krijgt een minuut om de volgende drie codes in je op te nemen”. Mijn blinddoek ging af en ik zag voor mij op de muur één woord en twee coördinaten. Ik probeerde ze in mijn hoofd te stampen, maar door de adrenaline en de onzekerheid over wat komen ging, was dat extra moeilijk. Na een minuut ging de blinddoek weer om, moest ik weer twintig meter lopen en werden mijn voeten bij elkaar vast gebonden… Ik ben Hans Geluk, militair bij de landmacht en dit is één van mijn ervaringen van een loodzware opleiding. Eerst wil ik mij even voorstellen en in mijn volgende bijdrage vertel ik hoe bovenstaand verhaal verder ging. Ik ben 26 jaar en getrouwd. Ik kom uit een reformatorisch gezin en wil al sinds ik kind ben militair worden. Als christelijke jongen is dat een behoorlijke stap. Ik heb mijn vmbo-tl afgerond en ben daarna de mbo-opleiding Veiligheid en vakmanschap niveau 3 gaan doen. Dat is een vooropleiding op defensie en duurt tweeënhalf jaar.

Daarna volgde de onderofficiersopleiding, een stap die veel jongens spannend vinden. Als je klaar bent met deze opleiding, begin je direct zonder ervaring als leidinggevende tussen ervaren mannen. In juli 2015 heb ik de opleiding afgerond en ben ik als groepscommandant geplaatst bij het 45 ^e pantserinfanterie bataljon. Ik ben nu opvolgend pelotonscommandant bij een antitank eenheid. In deze zes jaar ben ik vierenhalve maand uitgezonden geweest naar Irak en zeven maanden naar Litouwen. Verder heb ik heel veel cursussen gekregen en gegeven en ben ik veel in het buitenland op oefening geweest.

Tot op de dag van vandaag heb ik geen seconde spijt gehad dat ik bij defensie werk. Elke week is weer anders, je maakt als persoon een enorme ontwikkeling mee en maakt deel uit van een mooi team. Mensen vragen weleens: “Moet je dat nu wel doen, als christen in zo’n wereld?” Zelf zie ik het vooral als een

kans. Het is heel belangrijk om er vanaf het begin duidelijk voor uit te komen dat je christen bent. Je moet er niet omheen draaien. De collega’s hebben er respect voor en ik heb er nog nooit een nare opmerking over gehoord. Mijn collega’s stellen vaak vragen uit interesse omdat de christelijke wereld voor hen vaak erg onbekend is. Vanaf nu neem ik jullie in Daniël eens per twee maanden mee als christen in de wereld van defensie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen