Een lichtstraal in een donkere nacht

Deze tekening stuurde Catheliene in voor de creatieve wedstrijd in het zomernummer. Hier zie je een biddend meisje in een donkere nacht met de tekst uit Psalm 91:1. “De Heere heeft mij bemoedigd met deze woorden. Dat was voor mij een lichtstraal in de donkere nacht.”

Catheliene Baarssen

is 14 jaar oud;

woont in Werkendam, met haar ouders en zusje Margarietha;

zit in de tweede klas van het Gomarus in Gorinchem;

gaat naar de kerk in Werkendam, zit op catechisatie en op de JV;

heeft als hobby: lezen, tekenen, handletteren en viool spelen.

Hersentumor

“Ik was negen jaar toen ik steeds heel erge hoofdpijn had en vaak op de bank lag. De pijn was echt ondraaglijk. Mijn moeder ging met me naar de dokter en hij stuurde ons door naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik de boodschap dat ik een grote hersentumor had. Ik werd de volgende dag al opgenomen. Allerlei onderzoeken volgden en al snel moest ik geopereerd worden. Daar zag ik erg tegenop; ik was bang dat ik niet meer wakker zou worden.”

Psalm 91

“In het ziekenhuis, voor mijn operatie kreeg ik veel bezoek. Ook de dominee kwam langs. Hij las uit Psalm 91, dat raakte me. Die psalm heb ik daarna nog heel vaak gelezen. Mijn vader ging met me mee naar de operatiekamer. Ik was heel bang en ongerust. Toen las mijn vader Psalm 91 voor. Het was heel bijzonder. Ik voelde de troost in me vloeien en wist zeker dat ik weer wakker zou worden. Mijn vader zag dat ik rustiger was, en ik vertelde hoe het kwam. Dat was echt een wonder!”

Kort voor kids:

Catheliene Baarssen was negen toen ze erg ziek werd. Ze moest geopereerd worden in haar hoofd. Ze was heel bang dat ze moest sterven. Uit de Bijbel werd een stukje uit Psalm 91 voorgelezen. De Heere gebruikte dat om Catheliene te troosten. Ze maakte er een mooie tekening bij, waar ook de Bijbeltekst op staat.

Chemo

“Na de operatie moest ik lang revalideren en mocht ik naar huis om te herstellen. Maar toen viel ik in een zwart gat. Ik kon niet meer lopen en fietsen, alles moest ik weer opnieuw leren! Regelmatig moest ik voor controle terug naar het ziekenhuis. Niet alles van de tumor kon weggehaald worden, waardoor er een kans was dat het terug zou komen. Toen ik een jaar of elf was, werd de tumor weer groter. Uiteindelijk moest ik chemokuren krijgen. Dat kwam hard aan. Waarom overkwam mij dit allemaal? Waarom niet iemand anders? Ik moest anderhalf jaar chemo’s krijgen. Daarvan is er inmiddels een jaar voorbij.”

Trauma

“Door het ziekenhuis heb ik een soort trauma opgelopen. Ik word misselijk en raak in paniek als ik naar het ziekenhuis moet. Van één soort chemo heb ik een allergische reactie gekregen. Nu is de chemo stopgezet en krijg ik waarschijnlijk een andere. Maar die chemo is heel slecht voor je bloed. Daarvoor moet ik elke week naar het ziekenhuis. Tot eind maart. De dokter moet er nog over bellen.”

Fijne dingen

“Ik vind het heel fijn dat mijn ouders altijd meegaan naar het ziekenhuis. Voor hen en voor mijn zusje is het natuurlijk ook moeilijk. Er zijn veel mensen die ons helpen, mensen in het ziekenhuis en mensen uit de kerk. Dat is erg fijn! Verder heb ik ook fijne vriendinnen op school, en uit de kerk. Ze zijn er ook voor mij als ik het moeilijk heb. Ik kan heel erg genieten van kleine dingen. Ik houd veel van bloemen. Als ik in de natuur loop, dan denk ik er aan dat God dat alles heeft gemaakt. Ook de bloemen met hun kleurenpracht.

Muziek vind ik ook heel mooi. Ik wilde altijd panfluit spelen, maar dat kan niet meer. Dat doet pijn aan mijn hoofd. Van het ziekenhuis kreeg ik een soort verrassingsdag, ik mocht kiezen wat ik graag wilde. Ik kreeg een viool en tien vioollessen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen