Jij uniek

Anne Verhoeven

X is 20 jaar;

X woont in Brakel;

X werkt bij een belastingkantoor en bij de Oude Duikenburg;

X zingt graag en zit op een jongerenkoor;

X doet aan fitness om haar conditie op peil te houden.

Bultje

“Het begon allemaal in de eerste week van groep zes. Ik was misselijk, had hoofdpijn en was duizelig. Als ik drinken wilde inschenken, ging het mis. Op school kon ik het bord niet meer lezen. Op mijn negende verjaardag moest ik naar de huisarts. Hij stuurde ons direct door naar het ziekenhuis. Er werd een scan van mijn hoofd gemaakt en de dokters ontdekten een bultje. Ze wisten niet precies wat het was. Ik werd doorgestuurd naar het universitair ziekenhuis in Nijmegen. We voelden dat het iets ernstigs was…”

Kort voor kids:

Anne was negen jaar toen ze geopereerd werd aan haar hersenen. Hierdoor werd ze slechtziend. Een paar jaar later werd ze erg ziek, nadat er iets fout ging tijdens een andere hersenoperatie. Wonder boven wonder mocht Anne blijven leven!

Slechtziend

“Op een MRI-scan bleek dat ik een hersentumor had. Ik werd geopereerd en de tumor werd verwijderd. Na de operatie zat er veel vocht in mijn hoofd. Dit vocht kwam tegen mijn oogzenuw aan waardoor deze beschadigde. Toen ik slechter ging zien, werd ik weer geopereerd en plaatsten ze een drain. Die raakte verstopt. Daardoor bleef het vocht toch in mijn hoofd en verslechterde mijn zicht. De tumor was weg, maar mijn zicht ook. Ineens was ik slechtziend.”

Afscheid nemen

“Een jaar later ging ik terug voor controle. De tumor was helaas weer gegroeid. Er volgde een operatie. Twee jaar daarna, in 2011, kreeg ik opnieuw slecht nieuws: de tumor is terug! Opnieuw een operatie… Tijdens deze operatie heeft de chirurg teveel weefsel weggehaald. Mijn bloedstolling raakte in de war en alle bloedplaatjes braken af, waardoor de kans op bloedingen heel groot werd. De volgende dag kreeg ik een longbloeding. Ik moest beademd worden, wat menselijkerwijs gesproken niet kon met een bloeding. Mijn familie heeft afscheid van me genomen. Ik werd in slaap gebracht. De dag daarna kreeg ik een hersenbloeding. Wéér moest ik geopereerd worden. Eigenlijk kon het niet, maar de dokters wilden het tóch proberen. Opnieuw moest mijn familie afscheid van me nemen, want ik zou het waarschijnlijk niet halen…”

Moeilijk

“Toen ik slechtziend werd, kon ik op de basisschool niet meer goed meekomen. Ik ging bij Bartiméus naar het speciaal onderwijs. Op deze school had ik het naar mijn zin. Maar soms had ik het echt wel moeilijk. Als ik aan de arm van mijn moeder liep of op de tandem fietste, kon iedereen zien dat er iets met me was. Of rond mijn achttiende… Mijn vrienden haalden hun rijbewijs, maar ik zal nooit zelf kunnen autorijden.”

Wonder!

“Vijf dagen lang was mijn situatie kritiek. Veel mensen hebben onophoudelijk voor me gebeden. Na deze dagen kreeg ik een tweede hersenbloeding. Er volgde weer een operatie en dát was het kantelpunt. Ik begon op te knappen! In het ziekenhuis hadden ze dit nog nooit meegemaakt! Een dokter zei: ‘Als je niet in God gelooft, dan zou je er nu in gaan geloven. Dit is echt een wonder!’ Ik moest helemaal herstellen en weer leren lopen. Toen ik weken later thuis kwam, besefte ik dat God mijn leven had gespaard. Ik voelde waar het écht om gaat in het leven.”

Ik ben Anne (met een beperking)!

“Ik denk dat mensen onbewust vooroordelen over me hebben. Ze weten niet hoe ze me moeten aanspreken en sluiten me daarom soms buiten. Ik wil zo graag dat mensen me normaal behandelen! Tijdens een sollicitatiegesprek staat mijn beperking in de weg. Toen ik met een jongerenreis mee wilde, zag de organisatie het niet zitten. Zulke dingen doen pijn, want ik kan heel veel. Bijvoorbeeld zelfs skiën. Gelukkig heb ik een leuke vriendengroep. Ook bij Bartiméus ontstonden fijne vriendschappen. Bij die vriendschap draait het niet om de beperkingen, maar om onze persoonlijkheden!”

Troost

“Zonder Gods besturende hand was ik er niet meer. Er waren veel tegenslagen, maar toch kwam het iedere keer goed. Dat de Heere alles bestuurt geeft me troost en rust. Hij wist al van mijn leven voordat ik geboren werd. Wat heb ik dan nog te zeggen? Hij leidt me en dat geeft mij houvast. Mijn leven is niet altijd gemakkelijk, maar ik mag alles bij Hem brengen. Ik ben dankbaar dat ik die troost mag hebben!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen