Gezekerd

Met een flinke vaart rijden we de stad uit en een dorp in. Zwaailicht en sirene aan. Logisch dat m’n collega een beetje tempo maakt. De melding klinkt serieus. Wat de melding is? Kort gezegd: val van grote hoogte. In dit geval van een klimmuur.

Minuten later stappen we de klimzaal in. Bij gebrek aan serieuze bergen in ons vlakke vaderland, is hier een twintig meter hoge klimwand met fleurige uitstekende steentjes gebouwd. Het is druk. Klimmers sjouwen zichzelf via diepten en obstakels de hoogte in. De meesten gezekerd aan touwen en klimmaten. Maar er zijn er ook zonder zekering. Is dat lef of is dat dom?

Voor ons slachtoffer is het klimmen overigens voorlopig voorbij. Een val maakte abrupt een einde aan de klim. Wat ging er mis? Faalde het materiaal? Was de veiligheidscheck niet goed? Het is wel duidelijk dat de klimmaat de val niet heeft kunnen voorkomen, ondanks de zekering met touw en haken.

Gezien het traumamechanisme -het soort ongeval met de vrijgekomen energie hierbij- en de aanhoudende pijnklachten, besluiten we -schrik niet- om de schep, kraag, plank en spin te gebruiken. Het eerste is een vernuftig frame waarmee je makkelijk iemand op kan tillen en het tweede gaat om de hals van de patiënt om de nekwervels op hun plaats te houden. De plank gebruiken we om iemand zo recht en stevig mogelijk te vervoeren en de spin is een levenloze spinvormige spanband om het slachtoffer goed vast te kunnen leggen op de plank. Ambulancegereedschap dus. Trouwens, het is niet onbelangrijk om even uit te leggen aan het slachtoffer wat ik bedoel als ik een collega vraag om de schep en de spin te halen ...

Een poosje later hebben we ons slachtoffer aan boord van de ambulance en koersen we richting de Spoedeisende Hulp-afdeling van een ziekenhuis hier in de buurt.

Maar nog effe over die zekering. Hoe zit het daarmee eigenlijk bij jou? Huh? Mijn zekering? Ja, jóuw zekering! Aan wie zit jij vast? Maar ik klim nooit, zeg je. Zelfs niet in een klimbos. O, nee? Maar zou je zonder echt te klimmen in het leven, toch niet bij allerlei diepten en obstakels terecht komen? Is het leven van veel mensen -ook voor jou?- niet vergelijkbaar met een klim vol hindernissen? Verdriet, teleurstelling, gemis, pijn, (chronische) ziekten. Of dat nou diepten of obstakels zijn, dat mag jij zeggen. Maar je moet er in het leven doorheen of overheen! Hoe zit het dan met jou zekering? Klim je alleen? Zonder zekering? Is dat lef of is dat dom?

Is dat lef of is dat dom?

Of zit je aan anderen vast? Vrienden of familieleden die je steunen en waaraan je gezekerd bent. Mensen die met je meeleven in vreugde en verdriet. Dat is mooi, joh! Wees daar dankbaar voor en zuinig op!

Weet je wat de allerbeste zekering is? Als jouw levensdraad vastgeknoopt is aan hét Leven, onze Heere Jezus Christus. Een rood touw vanuit de hemel. Als Hij jou vasthoudt. Onverbreekbaar. Onlosmakelijk. Zoek dat houvast! Is dat lef of is dat dom? Als je het opneemt voor aldoor geestelijke onzekerheid, lijkt het lef. Als je niet in God gelooft, lijkt het dom. Maar nee, het is geen lef en het is niet dom: het is genade! Dan klim je nooit alleen. Dan kun je niet voor eeuwig vallen. Dan heb je grond onder je voeten. Zelfs als je struikelt. Ken je dat lied daarover?

“Ik heb de vaste grond gevonden waarin mijn anker eeuwig hecht de dood van Christus voor de zonden van eeuwigheid als grond gelegd Die grond zal onverwrikt bestaan als aard’ en hemel ondergaan.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen