Onze taak

Mijn taak in deze wereld vind ik niet eenvoudig. Als jonge, net afgestudeerde Gereformeerde Gemeente-jongen startte ik veertien jaar geleden in de zorg voor alcohol- en drugsverslaafde mensen. Een wereld waar je van de buitenkant geen weet van hebt. Voor ieder is er wat wils in deze wereld. De wereld van verslaving bezag ik eerst als een ver-van-mijn-bedshow. Als een soort ‘rijke jongeling’. Nee, mezelf bezatten en cocaïne snuiven doe ik niet. Ik leef redelijk netjes, ik lig niet in de goot, ik verdien mijn geld eerlijk. Maar ik leerde in de loop van de tijd: In zo’n verslaafde, diep weggezonken man (vaak van mijn eigen leeftijd) zag ik mijn eigen spiegelbeeld. Zo werd iedere verslaafde mijn naaste. Ik moet zeggen dat het verschil tussen een zoeker met zijn lijf vol tatoeages of piercings en een betrokken kerkelijke man met een drugs- of seksverslaving voor mij wegvalt als we het gaan hebben over de zoektocht van binnen. Dan zijn deze mensen van welk soort dan ook, voor jou en mij een grote leerschool.

Onze hoogste opdracht is God liefhebben boven alles en de naaste als onszelf. Wie is mijn naaste? Ieder die je tegenkomt is je naaste. Op straat, op school, op je werk, in de kerk, in het restaurant waar je uit eten bent. En zonder liefde tot je naaste wordt je leven flink afgewaardeerd. Gij zult de Heere, uw God liefhebben met heel uw hart en… gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Wat een zegen als we zo naast onze naaste komen te staan. Als hulpvrager of als hulpgever.

Soms komen er ook jongeren naar mij toe en vragen: Wat kan ik voor deze mensen doen? De jongeren die dit vragen, kan ik in drie groepen indelen.

Er zijn jongeren die wegduiken voor hun verantwoordelijkheid om zich om anderen te bekommeren, de bekende duikers. Ze gaan soms lachend door het leven maar, o wee, als het leed van een ander te dichtbij komt, dan staat de trein stil. Ik zie het veel op social media gebeuren. Ik zie en spreek ook jongeren die gretig over alles hun mening verkondigen, graag in discussie gaan, veel roepen maar weinig echt zeggen wat van waarde of opbouwend is voor de ander. En als laatste onderscheid ik een groep jongeren die best wel wat voor een ander (een hulpzoekende ander) zou willen betekenen, maar door andere belangen in het leven (opleiding, werk, geld, plezier) komt het er niet van.

Misschien herken je je in één van deze groepen. Mag ik dan dit tegen je zeggen? Als je zo’n duiker bent. De Heere zegt: Heb je naaste lief als jezelf. Heb jij jezelf echt lief? Ook dat kwetsbare, zorgzame deel binnenin jou? Dat, wie en hoe je ook bent, je er mag zijn? Niet overenthousiast, niet egoïstisch! Zo mag je je naaste ook liefhebben en zelfs naar verloren naasten toegaan en zeggen: “Ik kom even naast je zitten en reik je mijn helpende hand”.

Ben je een veelprater, maar weinigzegger: Geef je oren eens de kost. Luister echt naar het verhaal van anderen. Laat je erdoor raken. Geen discussie, geen weerwoord, slechts horen en echt luisteren.

Ben jij die levensgenieter die het misschien wel in zich heeft om er voor anderen te zijn, maar het moeilijk zou vinden om op missie te worden gestuurd? Ga en doe iets. Je eigenbelang zit je danig in de weg. Wat mag het je kosten om voor anderen te klaar te kunnen staan? Om naar anderen toe te gaan en te zeggen: “Hé, ik heb je gevonden, vanaf nu dragen we het samen”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen