Ondergaande zon

4 Mei 1945

“D^e strijd is nu bijna afgelopen, maat!” Ken slaat hem op zijn schouder. Jack krimpt even in elkaar onder door de harde klap. Maar zijn ogen stralen en hij kijkt blij naar zijn vriend. “Ja, heerlijk, hè? Morgen is het dan eindelijk zover!” “Ja, dan is waarschijnlijk de oorlog in Nederland en in andere delen van Duitsland en België voorbij.” “Hopelijk volgt de rest van het Duitse leger ook snel en is de wereldoorlog helemaal voorbij.” Ken knikt. Zojuist hebben ze op de radio gehoord dat er vanaf morgen om acht uur niet meer gevochten mag worden. Dan is de strijd voorbij. Het leger van Jack is nu in Duitsland, vlakbij Ihrhove. Uit de tenten van de soldaten klinkt blij gejuich. De avond die net nog zo stil was, is nu gevuld met feestvreugde. Jack laat zich gewillig meeslepen naar de tent waar zo het feest gevierd zal worden, maar in zijn hart kolkt het van emoties. Vandaag heeft hij zijn hoofd er niet zo bij. Een jaar geleden immers stond hij in het kleine kerkje in Graffham. Hij beloofde Susanna trouw voor heel zijn leven en daarna reden ze onder de goudkleurige hemel terug naar huis. Vandaag

is hij één jaar getrouwd. Hij slikt dapper en hij probeert niet te denken aan al die dagen dat hij niet is thuis geweest. Hij verwachtte maar een maand of maximaal twee maanden weg te zijn. Nu is hij inmiddels elf maanden weg en hij mist Susanna en Lynn zo heel erg! Maar gelukkig lijkt nu dus de oorlog afgelopen te zijn. Wie weet kan hij over een paar dagen al zijn lieve vrouw in de armen sluiten. Hoe groot zou Lynn inmiddels al zijn? Zou ze hem nog herkennen? Terwijl de soldaten in de tent voorbereidingen klaarzetten voor een feestje, glipt Jack even weg om op zijn eigen slaapplek een brief te schrijven. Hij rolt zijn matje voor de opening en kijkt naar buiten. Hij ziet de zon ondergaan en de lucht kleurt oranje en rood. Dan begint hij te schrijven.

4 mei 1945

Lieve Susanna,

Gefeliciteerd! We zijn een jaar getrouwd! Ik hoop heel erg dat volgend jaar onze trouwdag fijner zal zijn voor ons samen. Ik bedoel dat ik hoop dat we dan bij elkaar zullen zijn. Een paar minuten geleden hoorden we op de radio dat de Duitsers zich morgen om acht uur zullen overgeven. Wat zijn we allemaal blij! De jongens maken nu zoveel lawaai dat ik bijna niet ongestoord kan schrijven. Het is zo bijzonder en ik kan het bijna niet geloven. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik me voel. Ik kan het niet uitleggen. Ik hoor nog steeds de Duitse granaten vallen en ik verwacht dat ze dat nog zullen blijven doen tot morgen om acht uur. Dus vannacht ga ik in het diepste holletje slapen om niet geraakt te worden. Als de Duitsers zich morgen overgeven dan is de oorlog in Holland, Noord-West Duitsland en nog wat andere plaatsen voorbij. Met andere woorden: de oorlog is bijna voorbij. Wat een hoop geeft dat!

Lieve Susanna, ik was zo graag thuis geweest vanavond om onze trouwdag te vieren met jou. Ik zal moeten wachten tot V-day. De oorlog is bijna over en nou kan ik eindelijk een diepe zucht van opluchting slaken. Maar toch voel ik me nog niet helemaal blij, want mijn gedachten gaan steeds weer naar jou en Lynn. Ik mis jullie zo! Het kan voor mij niet snel genoeg gaan dat ik weer naar huis kan. We gaan morgen nog een klein stukje verder trekken en ik kan beter snel gaan slapen, want morgen is het weer vroeg dag. Morgen zal ik je weer een brief schrijven! Moge God je zegenen en Lynn ook! De Heere is voor ons een Licht en Heil. Blijf eraan vasthouden! Ik hou van jou! Lieve groet,

Lieve groet,

Je liefhebbende man Jack

PS. XXXXXX voor Lynn

Twee dagen later zitten de soldaten ’s avonds gezellig in het midden van de tenten. De oorlog is nu voorbij. De kogels vliegen hen niet meer om de oren. Gisteren op 5 mei is in Nederland de capitulatie getekend en nu vandaag mogen de soldaten uitrusten. Ze wachten op nadere orders om naar huis terug te mogen keren. “Zullen we alvast onze wapens schoonmaken?

Dan is dat in ieder geval al gebeurd. Dan kunnen we des te sneller naar huis.” De anderen knikken en iedereen haalt zijn machinepistool. Onder luid gelach beginnen de soldaten ijverig aan hun werkje. Grapjes vliegen over en weer. Jack is wat stiller. Zijn gedachten zijn bij Susanna. Nog maar een paar dagen... Dan is hij weer bij haar! Hij denkt aan psalm 27. Een psalm van David. De HEERE is mijn Licht en mijn Heil, voor wie zou ik vrezen? (….) Ofschoon mij een leger belegerde, mijn hart zou niet vrezen; ofschoon een oorlog tegen mij opstond, zo vertrouw ik hierop. Ja, hoe waar zijn deze woorden gebleken! De Heere heeft voor hem gezorgd en de oorlog is nu voorbij! Er is een heel leger tegen hem opgestaan. Hij is door de branding bij de stranden van Normandië recht op de vijand afgelopen. Hij heeft bij Nijmegen een van de zwaarste veldslagen meegemaakt, maar toch mag hij nog steeds leven! Terwijl de ondergaande zon nog haar laatste gekleurde stralen in de lucht laat zien, poetst Jack het laatste kruit uit de loop van zijn machinepistool. Naast hem moppert Ken dat het niet helemaal lukt. Er zit wat vast in de loop van zijn pistool. “Hoe krijg ik dit nu schoon? Het lijkt wel alsof er wat vast zit.” “Zal ik je even helpen?” Ken knikt en Jack legt zijn eigen machinepistool even weg. Hij buigt zich opzij over het pistool van Ken. “Als je hier nou eens aan trekt?” Ken trekt en dan gebeurt het. Ineens klinkt een daverende knal. Een kruitdamp stijgt op. De soldaten zijn plotseling muisstil geworden. De schrik is van hun gezichten af te lezen. De ogen van Ken worden groot van ontzetting.

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen