Wachten

En zo gaan de ruim twee ënhalf uur voorbij en dan sta ik eindelijk vooraan in de rij.

Het is zeven uur in de ochtend als ik de parkeergarage van de supermarkt binnenrijd! Het is weer woensdag en dat is de dag dat ik er met mijn auto op uit mag. Voordat ik uit mijn auto stap, check ik of mijn mondkapje goed zit en of ik de handschoenen bij me heb. Dan verzamel ik moed, stap uit mijn auto en loop op ongeveer anderhalve meter afstand langs de rij wachtende mensen. Eindelijk bereik ik het einde van de rij en het wachten kan beginnen.

In Ecuador heb ik al goed geleerd om te wachten, bijvoorbeeld bij het verkrijgen van mijn visum en mijn rijbewijs. Maar wachten voordat ik de supermarkt binnen mag, dat is nieuw! Als Nederlander zijn we gewend dat alles effeciënt en snel gebeurt en als dit niet zo is, mopperen we. Wij denken dat we recht hebben op snelle en goede hulp. Ecuadoranen mopperen vrijwel nooit als ze moeten wachten; gewillig schikken ze zich en passen ze hun dag aan.

Als ik lang moet wachten, hoop ik altijd dat er mensen zijn die wel in zijn voor een praatje. Want tenslotte is deze ‘thuis-zittijd’ helemaal niet goed voor het praktisch oefenen van mijn Spaans. Helaas, deze morgen zit dat er niet in. Nadat ik de vrouw die voor mij staat vriendelijk begroet heb, mompelt ze een groet terug en verdiept ze zich weer snel in haar mobiel. Ik kijk om me heen en zie dat ik dit keer nog weer een stuk verder van de supermarkt af sta dan vorige week. Dat betekent waarschijnlijk dat ik dit keer nog langer moet wachten dan de anderhalf uur van de vorige keer. Ik besluit dan maar ook mijn mobiel te voorschijn te halen en begin WhatsAppjes te beantwoorden. Af en toe zet ik een stap vooruit, maar het vordert heel langzaam. Hoewel ik het wachten al wel een beetje geleerd heb, merk ik toch dat ik zoek naar voortgangspunten. Ja, nu sta ik bij de ingang van de parkeergarage... Nog weer een half uur verder sta ik al halverwege en kan ik de ingang van de supermarkt zien. En zo gaan de ruim tweeënhalf uur voorbij en dan sta ik eindelijk vooraan in de rij. Ik moet nog even wachten en ondertussen mag ik op een desinfecteermatje gaan staan, wordt mijn temperatuur opgemeten en word ik helemaal ondergespoten met desinfecteermiddel. Eindelijk mag ik naar binnen.

Wachten. Het lijkt zo’n simpel woord. Hoe vaak zeg je het wel niet: “Even wachten”. Maar de actie ‘wachten’ is een stuk moeilijker. Misschien herken jij dat ook wel. Wacht jij nu totdat het virus voorbij is, totdat je weer naar school mag, totdat je weer met je vrienden op stap mag?

In de Bijbel lezen we op diverse plaatsen over wachten. Ik moet denken aan de woorden van Psalm 27 vers 14. Wacht op den HEERE, zijt sterk, en Hij zal uw hart versterken, ja, wacht op den HEERE. De Heere vraagt van ons dat we op Hem wachten in de keuzes die we maken; studiekeuze, relatie of werk. Of misschien ben je ziek en moet je wachten op genezing? Wij willen graag voor Hem uitlopen, Hem vertellen hoe wij willen dat Hij onze zaken regelt. Maar nee, we moeten op Hem wachten en Hem volgen. Want dan zal Hij ons hart versterken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen