Hoe Henri Kersten een saambinder werd

Als het gezin Kersten een jaar in Den Haag woont, gebeurt er wat. Henri loopt alleen buiten. Als hij om zich heen kijkt, ziet hij hoe mooi en wonderlijk de Heere alles geschapen heeft en dat alles is tot Gods eer. En terwijl hij dat ziet, denkt hij eraan dat hijzelf nog nooit tot eer van de Heere heeft geleefd. Dan laat de Heere Henri zien dat Henri niet beter zal gaan leven, ook al doet hij nog zo zijn best. Het kan alleen maar beter gaan door Gods Zoon, door Christus. Die Naam is onder de hemel gegeven tot zaligheid.

Als Henri elf jaar is, weet hij dat de Heere wil dat hij later dominee wordt. Troost, troost mijn volk, zal ulieder God zeggen. Spreekt naar het hart van Jeruzalem… Dat woord klinkt duidelijk in het hart van Henri als hij onderweg is uit school. Thuis gaat hij op zijn knieën. Als Henri na het bidden zijn Bijbel opent, leest hij precies dezelfde woorden, die hij net heeft gehoord, toen hij buiten liep. Wat een wonder! De Heere vertelt het Henri nog een keer dat Hij wil dat Henri gaat preken.

Henri is wat ouder geworden. Veertien jaar is hij nu. Hij weet het nog goed dat de Heere, toen hij tien jaar was, hem liet zien dat hij nog zalig kan worden. Dat was een groot wonder. Maar hoe weet hij nu zeker of de Heere ook voor hem, Henri Kersten, gestorven is? Hij leest veel, hij bidt veel… Tot laat in de avond zit hij te lezen met zijn voeten in een bak koud water; hij wil wakker blijven, want hij moet weten hoe God een mens bekeert! Dan komt de Heere.

Als Henri denkt dat het nooit meer goed zal komen, maakt de Heere zijn ogen open. Henri mag zicht krijgen op het werk van de Middelaar, de Heere Jezus. Hij vertelt later zelf: “Het is met geen woorden uit te drukken, wat ik toen van de liefde van God voelde. En ik zag dat Christus zou tussentreden bij de Vader, zeggende: ‘Ik heb verzoening gevonden voor deze’.”

In de zomer van 1901 logeert Henri in Rijssen bij dominee Pieneman. Daar houdt hij zijn eerste oefening, zijn eerste preek in een kerk van de Kruisgemeenten. Het valt hem niet mee; halverwege de preek moet hij stoppen, omdat hij zo moe is. De dominee maakt de preek voor hem af. Later als hij in Lisse mag preken, gaat het al veel beter. Toch wordt hij niet meteen dominee.

Henri heeft gestudeerd en wordt meester Kersten. Hij vertelt graag, geeft goed les en hij kan goed orde houden. Maar de meester is ook ernstig. Hij vertelt de kinderen dat ze met een zondig hart zijn geboren en een nieuw hart nodig hebben. Er komen klachten van ouders; de meester maakt de kinderen in de war. Hun kinderen zijn gedoopt, ze leven netjes, ze gaan naar de kerk. Nou, dan mag je toch geloven dat zij kinderen van God zijn? Eerlijk zegt meester Kersten dat hij niet anders kan, hij moet de kinderen waarschuwen. Meester Kersten mag niet lang meer op de school blijven en hij voelt zelf ook wel; de Heere bestuurt ook dit, hij moet wat anders doen.

Op negentienjarige leeftijd is meester Kersten officieel oefenaar in al de Kruisgemeenten. Ook in Meliskerke wordt hij uitgenodigd. Het is de enige Kruisgemeente in Zeeland. Acht keer preekt oefenaar Kersten daar en elke keer komen er meer mensen luisteren. Na een paar weken valt er een beroepsbrief op de mat; de gemeente van Meliskerke vraagt of oefenaar Kersten voor vast bij hen wil komen. In 1902 wordt hij bevestigd door dominee Pieneman. Hij preekt uit 1 Timótheüs 4:12: Niemand verachte uwe jonkheid.

Zondag 1 juni 1905 is een belangrijke dag voor oefenaar Kersten. Die dag wordt hij bevestigd als dominee. Als oefenaar mag hij geen kinderen dopen en ook mag hij het Heilig Avondmaal niet bedienen. Nu hij dominee is, mag dat wel. Vlak daarna trouwt de dominee met Catharina Wisse uit Kapelle-Biezelinge.

In de Ledeboeriaanse gemeenten zijn maar twee dominees, terwijl er meer dan twintig gemeenten zijn. Als ze dominee Kersten vragen om bij hen te preken, doet hij dat graag. Hij merkt dat ze elkaar begrijpen als hij met de mensen uit die kerk praat over wie de Heere is en wat de Heere hen heeft geleerd. Ze zijn vrienden en houden van dezelfde Waarheid, Gods Woord. Wat zou hij de mensen graag samenbinden; bij elkaar brengen wat bij elkaar hoort. Vooral door de leiding van dominee Kersten wordt er veel gepraat met Ledeboerianen en mensen uit de Kruisgemeenten. Op 5 juni 1907, op een vergadering in Rotterdam, worden dertien kruisgemeenten en drieëntwintig Ledeboeriaanse gemeenten samengevoegd. Zij worden genoemd: de Gereformeerde Gemeenten.

Veel informatie uit het bovenstaande verhaal komt uit het boek In dienst van de Koning. In dit boek is nog veel meer te lezen over het leven van dominee Kersten en zijn gezin en wat hij betekend heeft voor de Gereformeerde Gemeenten. Het boek is geschreven door mevrouw A. Vogelaar-van Amersfoort en uitgegeven door uitgeverij De Ramshoorn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen