Ondergaande zon

Juli 1944

Met een misselijk gevoel wordt Susanna wakker. Slaperig opent ze haar ogen en ziet ze het ochtendlicht dat de kamer binnenvalt. De groene blaadjes van de bomen wapperen vrolijk heen en weer in de zachte, warme wind. Susanna draait zich een beetje om in de richting van haar nachtkastje. Daar ligt een wit papiertje waarop kruisjes staan. Ze reikt naar het potlood en tekent er moeizaam weer een kruisje bij. Tweeënveertig telt ze er nu al. Met een zucht valt ze terug in de kussens en staart naar het lege bed naast haar. Het lijken al wel honderdtweeënveertig dagen. In de eerste dagen dat Jack weg was, ging het nog best wel goed. Ze had het hele huis gesopt en geveegd. Ze wonen nog steeds in een achterkamertje in het grote witte huis van haar ouders. Gelukkig hebben ze wel een eigen kamer met een klein keukentje, maar toch is het altijd nog haar ouderlijk huis. Dus om haar moeder wat te helpen, had ze de eerste dagen haar handen flink uit de mouwen gestoken. Dat het stiekem ook was voor de afleiding wilde ze niet voor zichzelf toegeven. Zij zou het huis piekfijn op orde hebben als Jack over een paar weken weer thuis zou komen. Dan zouden ze daarna kunnen gaan zoeken naar een eigen klein huisje. Een nieuwe golf van misselijkheid overvalt Susanna en ze gooit de lakens van zich af. Met een soepele sprong staat ze naast haar bed en rent zo snel ze kan naar buiten. In het toilet geeft ze over. Even blijft ze versuft naast het toilet zitten. Dit gebeurt de laatste tijd wel vaker. Het zal wel heimwee zijn naar Jack. Ze mist hem ook zo! Ze opent de deur van het houten huisje weer en loopt in het stralende zonlicht naar het grote huis toe. De deur van het huis valt open en Sophie komt naar buiten rennen. Haar lange blonde vlechten dansen op haar schouders. Ze slaat haar armen strak om de middel van Susanna. “Ik vind jou lief!” “Oh dankjewel”, lacht Susanna. “Ik vind jou ook lief.” Ze veegt een losgeraakte pluk uit Sophies gezicht. “Heb je lekker geslapen?” Sophie knikt, maar ze is met haar gedachten alweer vertrokken. “Hé, daar zit een mooie vogel. Zie je ‘em?” Susanna laat zich gewillig meevoeren en bewondert ook het kleine vogeltje in de heg. Het vogeltje is echter niet van plan om bekeken te worden en slaat zijn vleugels op en vliegt met een paar snelle vleugelslagen weg. Hoog in de strakblauwe lucht zingt een leeuwerik. Susanna’s gedachten nemen een loopje. Hoe zou het zijn om vleugels te hebben? Dan zou ze eventjes naar Frankrijk vliegen. Eventjes kijken naar de negende Canadese infanteriebrigade. Eventjes kijken naar zijn soldaatnummer. Een heldere kinderstem brengt haar weer uit haar gedachten. “Wat ga jij vandaag doen?” Goede vraag. Ze weet het eigenlijk niet. Haar dagen zijn vooral gevuld met nietsdoen en wachten. “Ik ga de krant zo lezen en eerst een beetje thee drinken.” Haar maag protesteert nog een beetje. “O ja, ik moest van mama zeggen dat je ook wel bij ons binnen mag theedrinken. Daarom ging ik naar buiten om dat tegen je te zeggen.” Susanna glimlacht om haar kleine zusje. Altijd is ze enthousiast en ze staat zo levenslustig in de wereld. “Dat is een goed idee, Soof! Ik kom er zo aan. Eventjes een borstel door mijn haren doen, hoor!” Susanna gaat snel naar haar slaapkamer en kamt haar lange haren. Ze staart naar het witte gezicht in de spiegel. Donkere wallen staan onder haar ogen. Susanna houdt even op met kammen. Ze ziet er niet zo best uit. Maar ach, dat zal binnenkort wel over zijn als Jack weer terug is. Maar een stemmetje in haar hart zegt: “En die berichten dan over de invasie? Er waren zoveel doden… Je hebt nog niks van hem gehoord”. Susanna zucht. Ze wacht al dagen op een brief van het front. Maar ze heeft ook nog niets gehoord van het leger zelf. Dus Jack kan gewoon niet gesneuveld zijn, want dan had ze het vast wel gehoord. Misschien doet de post er gewoon langer over.

“Voel je je wel helemaal goed?” Moeder kijkt haar aan, terwijl ze aan de grote tafel een kopje thee drinken. “Je bent zo bleek en heb je nu vanochtend weer overgegeven?” Susanna haalt haar schouders op. “Ach, dat komt vanzelf wel weer goed, mama.” “Nou, ik weet dat nog niet. Misschien moet je zo even langs de dokter gaan.” “Nee, dat hoeft echt niet. Ik ben gewoon moe en dat is alles.” “Ga je dan even mee naar de bakker?” Susanna knikt en voor ze het weet, is ze al met moeder onderweg naar de bakkerij. Onderweg hoort ze de mensen praten over de invasie van het Canadese leger in Normandië. Ze verbergt haar gezicht achter haar lange haren. Plotseling stopt moeder en Susanna kijkt op. Meteen ziet ze het. Ze staan voor het huis van de dokter. Haar slimme moeder heeft haar gewoon meegesmokkeld. Met een zucht laat Susanna zich naar binnen voeren. In de wachtkamer zit een ouder stel. Ze hebben de krant vast en de man leest voor: “Ze hebben nu het vliegveld Carpiquet bevrijd!” Susanna spitst even haar oren, maar reageert wijselijk niet. Ze wil er even niets meer over horen. Als ze een paar minuten later in de spreekkamer van de oude dokter komt, hangt daar een steriele lucht. De dokter onderzoekt haar snel en vakkundig. Of ze vaker misselijk is? Of ze moe is? De dokter kijkt haar over zijn kleine, ronde brilletje aan. “Gefeliciteerd, Susanna!” Susanna kijkt de dokter verbluft aan. “Met wat?”, vraagt ze nieuwsgierig. Met een grote glimlach zegt hij: “Je bent in verwachting”. Even lijkt de wereld om haar heen te draaien. Maar dan vliegt ze rechtovereind op de onderzoekstafel. “Echt waar, dokter?” De dokter knikt. Met vlugge passen rent Susanna even later naar huis. Haar moeder komt er snel achteraan. “Wat is er, Susanna?”, roept ze ongerust. Maar Susanna rent onverstoorbaar door. Als ze in haar slaapkamer komt, pakt ze haar postpapier en grijpt naar haar potlood. “Lieve Jack, ik heb geweldig nieuws...”

Wordt vervolgd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen