Een onverwachte ontmoeting…

Je kijkt er naar uit; met een groep jongeren op reis als staflid van een Koers-vakantie. Het begint met goed voorbereiden; de dagsluitingen, Bijbelstudies, het vervoer, de dagprogramma’s. Je denkt na over het thema waarover je de eerste dagsluiting wilt doen. Wat is passend? We hebben als staf het plan om ook museum de Hermitage in Sint Petersburg te bezoeken. Daar hangt een wereldberoemd schilderij, van de even beroemde Nederlandse schilder Rembrandt, over de verloren zoon. Het vooruitzicht om dit schilderij te kunnen bekijken, brengt me bij een thema voor de eerste avondsluiting. Ik zie ernaar uit om een poosje met een groep jongeren op te mogen trekken en op twee manieren hun gids te mogen zijn. Enerzijds een gids door deze mooie stad met haar prachtige cultuur en indrukwekkende gebouwen met veel Nederlandse invloeden. Maar vooral om gids te mogen zijn in het samen bezinnen. Gods Woord gaat mee en mag open op deze reis. Wat een grote verantwoordelijkheid, hoe moet dat toch?

Dan is het zover; we staan voor het schilderij. Wat een indrukwekkend Bijbels tafereel wordt er uitgebeeld. Prachtige details; twee soorten handen heeft Rembrandt in zijn schilderij aan de vader gegeven. Een mannelijke (beschermende) hand en een vrouwelijke (zorgzame) hand. Al kijkend denk ik terug aan de dagsluiting van de avond ervoor. Heb ik de goede dingen gezegd? Het schilderij in al haar schoonheid laat mij mijn beperking zien om, net als de schilder destijds met zijn penseel gedaan heeft, de rijkdom van de boodschap van deze Bijbelse geschiedenis te verwoorden. Ik zoek even een rustig plekje om de indrukken te verwerken. Ik kom langs een ander indrukwekkend schilderij van Rembrandt. Dit schilderij heet ‘Het offer van Abraham’. Ik laat de details van dit schilderij op me inwerken. Een engel die Abraham tegenhoudt om Izak, zijn zoon, te doden. Het vallende mes. Het treft me zo diep: Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven. Het wordt een persoonlijke ontmoeting. Wat een groot wonder om op dat moment te mogen zien dat ik op dat altaar had moeten liggen, maar de Heere Zelf heeft gezorgd voor Het Lam.

Zo was er een onverwachte ontmoeting en kreeg ik moed om verder te gaan. Hoe zou ik staflid kunnen zijn zonder de Heere? Dan zou ik niets kunnen betekenen voor jongeren. Leidinggevende en/of staflid zijn voor jongeren is prachtig, maar wat is het nodig om dit moeilijke en mooie werk biddend en met verwachting te doen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen