Doelmisser
Koud buiten. Warm binnen. Tijd van houtkachel en warme chocolademelk. Ik heb avonddienst. M’n collega zit op standje ‘puntje van de stoel’. TV aan. En ondanks dat het me geen bal interesseert, zie ik een strak gemaaid grasveldje met daarop een serie drukteschoppers achter een bal aanrennen. Ook de commentator is druk: “En jaah... Ooh... Wat een trap! Daar gaat ie... Raak? Aah... Nee! Tjonge ... Wat een kans! Jammer!” Doelmisser dus.
Dan gaat de pieper. Spoed. A1 heet dat. De melding? Jongen, verward, parkeerplaats, zwarte auto. Direct vertrekken we. De omgeving kleurt blauw van onze lampen.
We arriveren. Verlaten parkeerplaats. Koud. Donker. Gelukkig is de sterke arm al ter plaatse. Onze beste vriend op straat! Vanavond verzorgen ze hier met hun felle lampen de hoognodige straatverlichting. De patiënt? Een verwarde jongen ligt overdwars op de achterbank van een sjofele veel-te-brede-bandenauto. Type jongen? Onverzorgd. Leeftijd? Categorie +16 JV. Roept veel, maar zegt geen zinnig woord.
Behalve dan dat zijn vriend - zonder rijbewijs - heeft gereden. Mmm, niet echt handig, zo’n bekentenis met een bonnenschrijver op gehoorafstand.
Het is ons wel duidelijk: overdosering van twee keer ‘d’. En het is geen drop. Duidelijk niet de eerste keer. Volgens de vriend hebben ze drugs deze keer als cake gegeten. Vast geen Koopmans.
Even later ligt de jongen achterin de ambulance. Een infuus met slaapmiddel laat de rust wederkeren. Ho, ik vergeet z’n naam te vragen. Gaat komende kwartier niet meer lukken. De politie biedt uitkomst: zij kennen de jongen. Hmm, veeg teken.
We vertrekken richting ziekenhuis. Onderweg deblokkeer ik zijn smartphone. Ik open de app met contacten. Ik wil iemand waarschuwen.
Ik vind ‘papa’. Ik bel. Geen gehoor. Bestaat papa nog? Wil papa nog contact?
Ik vind ‘mama’. Ik bel. Geen gehoor. Mama niet thuis? Nooit gehoor meer bij mama? Papa en mama nog wel bij elkaar? Sneu. Ik voel medelijden. Hier lig je dan. Verlicht door wit LED-licht vanuit een ambulanceplafond. Onder invloed. Bewusteloos. Bevuild. Alleen. Doelmisser dus!
De volgende morgen zit ik in de kerk. Het Woord klinkt! Rust alom. Keurige kerk. Keurige kerkmensen. Behaaglijke temperatuur. Goed verlicht.
M’n gedachten dwalen terug. Hoe is het met die jongen? Wakker? Ziekenhuis? Thuis? Volgende dosis? Nieuwe fles? Door iemand gemist?
Ik kijk rond. Zie jongeren. Catechisanten. Trouwe JV’ers. Zouden ze wel ooit weten hoe bevoorrecht ze zijn? Als ‘papa’ en ‘mama’ niet voor niks in je contactlijst staan. Als je plezier hebt zonder drugs en drank. Als je niet bevuild, alleen, bewusteloos bent afgevoerd. Als...
“En wat hebt gij - ja, jij! - dat gij niet hebt ontvangen?” Jongeren! Blijf weg van die troep die je vervuilt. Alleen zet. Verwaarloost. Bewusteloos maakt. Je doel laat missen!
Wát? Wél aangeraakt? Te ver gegaan? Neem iemand in vertrouwen. Zoek Hulp!
Ik ben nog steeds in de kerk. Hoor het Evangelie! Voor? Verslaafden. Zondaren. Doelmissers!
En Jezus, dat horende, zeide: (...) Ik ben niet gekomen, om te roepen rechtvaardigen, maar zondaars tot bekering.
Doelmissers onder invloed!
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 14 december 2017
Daniel | 32 Pagina's
