Ika helpt.... (1)

vervolgverhaal

't Is midden in de ochtend. Uit een dorpje vertrekt Ika. Op haar hoofd heeft ze een grote kruik. Ze loopt er heel gemakkelijk mee. De kruik is niet zwaar, er zit nog niets in. Ze is op weg naar een riviertje bij een ander klein dorpje. Al lange tijd is het erg droog. Ika ziet het als ze opzij kijkt, aan weerszijden van het paadje ziet het gras er dor uit. Alles is kaalachtig, bruinachtig, geelachtig. Ze ziet het ook aan de bomen die een beetje verder weg staan. De bladeren hangen laag naar beneden.

Er is groot gebrek aan drinkwater. In het dorp waar Ika woont is bijna geen water meer te vinden. Daarom gaat ze nu naar het kleine riviertje. Ze heeft gehoord, dat daar nog water is. En ja, water is zo belangrijk.

Gelukkig, als Ika bij het riviertje komt, ziet ze al dat er nog water is. Terwijl ze druk bezig gaat om de kruik met water te vullen, hoort ze iets. Ze hoort het duidelijk, er wordt gehuild. Ika kijkt eens rond. Ze ziet niets. Toch hoort ze snikken. Ze loopt in de richting waar het geluid vandaan komt. Ja, daar zit wat. Op een platte steen zit een klein jongetje. Hij is zeven jaar, acht jaar misschien. Ika weet het ook niet precies.

Het jongetje huilt. Ika kijkt eens goed. Naast hem liggen een paar houten stokken op de grond. En wat houdt hij zijn voeten en zijn benen vreemd.

„Joh, waarom huil je? " vraagt Ika gelijk.

„Och help me toch, het is zo verdrietig voor me. Weetje waar ik woon? Hier vlak bij in één van die huizen bij het riviertje. Maar ja, misschien heb je het al wel gezien, ik kan niet goed lopen. Mijn voeten staan verkeerd. En onderaan mijn voeten, daar gaat het zo vaak stuk. Ik heb eigenlijk geen sterke voeten, daarom kan ik niet goed lopen. Bij het lopen gebruik ik die twee stokken die ik bij me heb. Maar weet je, ik had een oude oma, die zorgde altijd voor mij. Daar was ik zo blij om. Maar oma is gestorven."

„Heb je dan geen vader en moeder? " vraagt Ika.

„Jawel, maar dat is ook al zo verdrietig, Mijn vader is een boze man. Weetje wat mijn vader altijd doet? Hij klimt vaak in de hoge palmbomen. Daar haalt hij sap voor de palmwijn. Natuurlijk weetje dat palmwijn veel waard is. Die wijn zou hij goed kunnen verkopen. Maar wat doet m'n vader? Hij drinkt het zelf op. Zoveel drinkt hij, dat hij vaak dronken is. Tegen mij doet hij vaak boos. Weetje waarom? Hij vindt het erg dat ik niet goed kan lopen. Hij zegt altijd: „Dat is de straf van de geesten." Hij wil eigenlijk niets met me te maken hebben. En mijn moeder? Die is zo druk bezig met de tuin. Die zorgt ook niet meer voor me. 'k Heb nu niemand. Mag ik soms met jou mee? "

Nou, dat vindt Ika wel moeilijk.

„Ja, wie ben je eigenlijk? Ik ken je helemaal niet."

„Oh, ik heet Doelin. Mag ik met je mee? Kun jij niet wat voor mij zorgen? Heb jij wat eten voor mij? "

„Jawel Doelin", zegt Ika. „Bij ons thuis zou het wel kunnen. Mijn vader en moeder hebben best veel geld, die zijn eigenlijk wel rijk. Nou, kom, ga maar mee. Het is wel een eindje verder dan jouw dorpje. Ik kom uit het andere dorp. Ik zal je helpen." En zo vertrekken die twee samen.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen