Opbloeien dankzij christelijk onderwijs

“Nigeria is een land dat ongeveer veertig keer zo groot is als Nederland. We weten het niet precies maar er zijn ongeveer 180 miljoen inwoners. Daarvan is veertig procent moslim, vijftig procent christen en verder zijn er animisten, mensen die voorouders vereren. Van de christenen zijn er ongeveer twintig procent protestants.
In Nigeria zijn er meer doven dan in Nederland. Als een kind ziek is, is er geen geld om naar de kliniek te gaan. Ziektes als hersenmalaria, hersenvliesontsteking en oorontstekingen komen veel vaker voor en veroorzaken vaak doofheid. De gezondheidszorg is ook niet zo goed. Cijfers laten zien dat ongeveer zes procent van de Nigerianen doof is. Dat betekent dat er in elke schoolklas zo’n twee doven zijn.
Doofheid sluit je uit van contacten met andere mensen, maar ook van de toegang tot het Evangelie. Schokkend om je dat te realiseren. Van alle doven denken we dat er maar twee procent met het Evangelie in aanraking komt en dat er maar een procent regelmatig in een kerk komt. En dat alleen om het feit dat niemand de moeite genomen heeft om ze gebarentaal te leren en ze te leren om te lezen en te schrijven.”

Wat wil je met jullie stichting (CBR-Effata) voor deze mensen betekenen?
“We willen alle gehandicapte kinderen helpen en met name de doven. Doven worden achtergesteld. Mensen met een lichamelijk handicap kunnen wel naar de kerk gaan en Gods Woord horen. Doven kunnen de Bijbel niet lezen. Ze kennen geen gebarentaal. Die moeten ze leren, maar daarvoor moet je ze wel eerst naar school sturen. Wij willen ook doven met het Evangelie bereiken.”

Hoe is het voor jongeren in Nigeria om doof te zijn?
“Het is echt moeilijk om doof te zijn. Zeker in Nigeria, omdat daar gedacht wordt dat doofheid een vloek is die alleen maar erger kan worden als je er wat aan wil doen. Daarom worden kinderen vaak aan hun lot overgelaten. Niet dat ze geslagen worden, maar ze gaan bijvoorbeeld niet naar school. Ouders hebben vaak geen geld genoeg om al hun kinderen naar school te sturen, dus dan gaat het dove kind zeker niet. Ze nemen hen mee om op het land te werken, ze moeten voor andere kinderen zorgen. Ze zijn eenzaam en hebben geen contact met leeftijdsgenootjes. Dát raakt me! Als ze naar school gaan zie je ze opbloeien. Net een bloem die open gaat. Je ziet dat ze het fijn vinden met anderen te kunnen praten, dat ze heel gewoon zijn. Maar als kinderen thuis blijven hebben ze die kans niet.”

Wat heeft CBR-Effata in die twintig jaar veranderd?
“Toen ik twintig jaar geleden met dit werk begon, dacht ik: we sturen de kinderen naar de stad naar school. Ik ben er door de loop van de tijd achtergekomen dat dit niet werkt. Ouders hebben er het geld niet voor en in de stad wordt een andere taal gesproken. Kinderen bleven gewoon thuis. We zijn toen een onderzoekje begonnen op allerlei vrouwenverenigingen en dorpsvergaderingen en vroegen wat ze nu het ergst vonden. Ze noemden: een kind dat doof is, een kind dat blind is en een kind dat niet kan lopen. Daar zijn we mee begonnen. En we zagen dat er vooral rond doofheid sprake was van veel bijgeloof. Als je veel met doven om zou gaan, zou je daar zelf last van krijgen, of je vrouw zou een doof kind krijgen.
In het begin kreeg ik nauwelijks werkers. Dat is nu helemaal over. Ze zien dat een dove net zo goed kan leren, werken, trouwen als een ander. Ik kan nu gemakkelijk werkers krijgen die opgeleid willen worden als leraar voor dove kinderen.”

Gaan dove tieners naar een speciale dovenschool?
“We proberen kinderen met een beperking zoveel mogelijk in het eigen dorp te helpen. Als een kind krukken of een rolstoel nodig heeft, kan hij naar school in zijn eigen dorp en thuis blijven wonen. Maar voor dove kinderen werkt dat niet. Een doof kind moet zijn gebarentaal oefenen. Zij moeten daarvoor bij elkaar komen. Daarom hebben we een paar scholen. Om de situatie toch zoveel mogelijk op de thuissituatie te laten lijken, hebben wij bij die scholen gastgezinnen. Ze worden daar niet alleen geplaatst, maar altijd met zijn tweeën, zodat ze ook met elkaar kunnen praten. De gastouders leren ook gebarentaal en eigenlijk leert heel zo’n dorp gebarentaal. Er komen dus meer mogelijkheden om te communiceren voor een doof kind. We zijn met speciale scholen begonnen, maar later zijn ook horende kinderen toegelaten. Nu hebben we twee leerkrachten voor iedere klas. Een leerkracht die praat en één die gebaart.”

Waar zie je naar uit?
“Naast leren lezen, schrijven en toegroeien naar zelfstandigheid, zien we uit naar het werk van de Heere in hun leven. Een van de jongeren wil graag opgeleid worden tot dominee of evangelist. Bij Effata besteden wij veel aandacht aan de geestelijke vorming. Dat is nog niet zo makkelijk. Concrete en tastbare dingen kun je aan een dove snel uitleggen, maar hoe leg je ‘vergeving’ uit? Dat doen we met liefde en geduld. Net als de Heere Jezus gebruiken we veel voorbeelden uit de praktijk. En dan is er soms juist aansluiting als het gaat om de wezenlijke dingen en zijn er geen woorden nodig: de weg tot behoud door Jezus Christus en vergeving van zonden. Dat wil je iedereen meegeven.”

Wat maakt de Jeugdwerkactie Geloofwaardig onderwijs voor CBR-Effata mogelijk?
MBO-onderwijs voor dove tieners
• Voorlichting ouders
• Opleiding dove leraren
• Toerusting team CBR-Effata
• Opleiding dove evangelist
• Dovendiensten

Nodig: € 125.000,-
Meer info: jbgg.nl/geloofwaardig/nigeria

Wijsheidspreuk uit Nigeria:

Oshi lanu te mejadu oswa
Eén boom maakt nog geen woud
(uitnodiging om samen te werken)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen