De regeling van ons Kerkelijk leven

In het vorige artikel is uiteengezet, dat er behalve de kerkeraad, ook classes, particuliere en generale synoden zijn. Op deze meerdere vergaderingen worden die zaken behandeld, die de mindere niet heeft kunnen afdoen of de kerken in 't algemeen aangaan. Daar de kerken een vrijwillig kerkverband hebben aangegaan, hebben zij besloten de besluiten der meerdere vergaderingen te zullen uitvoeren. (Later hierover meer).
De bepalingen, die de Heilige Schrift ons geeft voor de regeling van het kerkelijk leven zijn onfeilbaar. Daar mogen wij niets aan veranderen. Christus, de Koning der Kerk heeft die bepalingen gegeven en daar mag nooit aan getornd worden. Kerkelijke bepalingen echter, zijn wel feilbaar. Een kerkeraad krijgt b.v. een moeilijk geval te behandelen, waarvoor zij geen oplossing kan vinden. Deze kerkeraad brengt dit geval nu op de classis. Hier zijn meerdere kerken vergaderd, waardoor het besluit, dat genomen zal worden, meer gegrond zal zijn en ook is alle partijdigheid dan meer uitgesloten. „Door veelheid der raadslieden zal elkeen bestaan", (Spr. 15: 22).
Wanneer iemand meent door een mindere kerkelijke vergadering verongelijkt te zijn, mag hij zich op een meerdere kerkelijke vergadering beroepen. Nu wil dit niet zeggen, dat een elk zich direct maar op een meerdere vergadering moet beroepen. Vaak is er eigen eer in 't spel of gaat het om zijn zin te kunnen krijgen. Is dit het geval, dan is hoger beroep bij voorbaat al te veroordelen.. Nog erger is het, wanneer iemand, als hij op een kerkeraad zijn zin niet heeft kunnen krijgen, tracht zijn zaak, langs een achterdeur, op de ledenvergadering te brengen. De bedoeling is dan meerdere leden voor zijn karretje te spannen; „stemming" te maken onder de leden en zo z'n zin proberen te krijgen.
Deze methode is sterk te veroordelen, ja revolutionair.
Men mag zich nooit op de gemeente beroepen, maar wel van een mindere op een meerdere vergadering en alleen dan, wanneer het gaat om de ere Gods of als het dient tot heil der kerk.
Het besluit, dat door de meerdere vergadering bij meerderheid van stemmen genomen wordt, is vast en bondig. Dit beginsel rust op de Heilige Schrift. (Hand. 15: 22— 29; 16: 4).
De besluiten van een kerkelijke vergadering zijn niet „vast en bondig" en dan behoeft men zich er ook niet aan te onderwerpen, als bewezen wordt, dat zij strijden tegen het Woord van God. Natuurlijk moet de bezwaarde dit bewijzen. Art. 7 der Ned. Gel. Bel. zegt dan ook, dat wij geen kerkelijke conciliën, decreten of besluiten mogen „gelijkstellen met de Goddelijke Schrifturen".
Een tweede uitzondering is, als er een besluit genomen wordt, dat in strijd is met een of ander artikel van de K.O. De artikelen der K.O. blijven geldig, zolang ze door een latere synode niet zijn veranderd.
Wordt een artikel veranderd, dan geldt niet meer het oude, maar het nieuwe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen